Pi­še: Bu­do SI­MO­NO­VIĆ

Da bi me ocr­nio i pri­ka­zao kao ma­ni­pu­la­to­ra, pop Ve­li­bor Džo­mić je svo­ju pri­ču po­ku­šao da „za­smo­či” i jed­nom sko­ra­šnjom oma­škom ko­ju sam na­pra­vio ka­da sam is­pod ilu­stra­ci­je za je­dan na­sta­vak felj­to­na u „Da­nu” ame­rič­ke ofi­ci­re pre­kr­stio u nje­mač­ke. Iako je gre­ška bi­la to­li­ko oči­gled­na, ni­je­sam, za raz­li­ku od Džo­mi­ća, imao ni­ka­kvih pro­ble­ma da se zbog to­ga jav­no iz­vi­nim či­ta­o­ci­ma.
Džo­mić, da­lje, po­sprd­no na­gla­ša­va da za ko­mu­ni­ste i me­ne kao nji­ho­vog „sled­be­ni­ka i ide­o­lo­ga” ne va­ži ona bož­ja: ne ubij! Ne spo­rim, i to Džo­mić ve­o­ma ve­o­ma do­bro zna, baš kao i svi oni ko­ji pra­te mo­je jav­no dje­lo­va­nje, da su i ko­mu­ni­sti po­či­ni­li ve­li­ke gre­ške i zlo­či­ne – o to­me sam uvi­jek otvo­re­no i go­vo­rio i pi­sao, ci­je­le knji­ge na­pi­sao – ali sam za­ču­đen da Džo­mić, kao sve­šte­nik, ni­jed­nom ne re­če da se te sve­te i ve­li­ke bož­je za­po­vi­je­sti ni­je­su pri­dr­ža­va­li ni nje­go­vi čet­ni­ci, „ve­li­ki i za­kle­ti vjer­ni­ci” i sled­be­ni­ci sve­to­sa­vlja.
Ka­ko to da se Džo­mić, sem pu­ke tvrd­nje da se on, to­bož, za raz­li­ku od me­ne, kla­nja svim žr­tva­ma, ne sje­ti i ne spo­me­nu ma­kar je­dan od stra­vič­nih zlo­či­na ko­je su, u ime kr­sta ča­sno­ga, po­či­ni­li nje­go­vi „ide­o­lo­ški isto­mi­šlje­ni­ci”, ko­ji su, is­pa­da po Džo­mi­ću, sa­mo sje­dje­li skr­šte­nih ru­ku i kao jag­njad če­ka­li da im ko­mu­ni­sti od­ru­be gla­vu.
Tre­ba li opet da spo­mi­njem vje­ša­la u Ko­la­ši­nu, kr­va­vu Bre­zu, Cr­kvi­nu, Ba­re Kralj­ske, Lub­ni­ce, Be­ra­ne, An­dri­je­vi­cu, Li­je­vu Ri­je­ku, Gro­tu­lju kod Moj­kov­ca, Nik­šić, Plje­vlja, Her­ceg No­vi... Ili mo­žda „slav­ne” čet­nič­ke po­ho­de na mu­sli­man­sku ne­jač, pre­te­žno dje­cu i že­ne, u bje­lo­polj­skom i plje­valj­skom sre­zu, oko Čaj­ni­ča, Go­ra­žda i Fo­če, gdje se „pro­sla­vi­lo” oruž­je cr­no­gor­ske „kra­ljev­ske voj­ske u otadž­bi­ni”, ko­je je, po čet­nič­kim iz­vo­ri­ma i pri­zna­nju, za sa­mo ne­ko­li­ko da­na po­čet­kom 1943. go­di­ne na naj­svi­re­pi­je na­či­ne od­ni­je­lo vi­še od 10.000 ži­vo­ta!?
Tre­ba li da i ovog pu­ta pod­sje­ćam na bje­lo­pa­vlić­ke La­zi­ne, na onaj cr­ni jul­ski dan 1944. go­di­ne, kad su po­ko­si­li cvi­jet bje­lo­pa­vlić­ke mla­do­sti, na naj­ve­ću čet­nič­ku bru­ku i sra­mo­tu ko­jom su ra­že­sti­li čak i glav­no­ko­man­du­je­ćeg Njem­ca u Pod­go­ri­ci da za­bra­ni da­lje ta­kve čet­nič­ke or­gi­je smr­ti, a dva mje­se­ca po­tom pri­si­li i nji­ho­vog „vr­hov­nog ko­man­dan­ta”, kra­lja Pe­tra Dru­gog Karađorđevića, da iz iz­bje­gli­štva iz Lon­do­na, za­gr­mi ko­man­du svo­joj „ju­nač­koj” voj­sci u otadž­bi­ni: pod bar­jak mar­ša­la Ti­ta?!
Pop Ve­li­bor Džo­mić me op­tu­žu­je i da ni­je­sam „na ozbi­ljan, pro­fe­si­o­na­lan i objek­ti­van na­čin” proučio sve iz­vo­re i ra­svi­je­tlio je­dan de­talj iz na­še bra­to­u­bi­lač­ke pro­šlo­sti, od­no­sno da ni­je­sam utvr­dio da li je za­i­sta par­ti­zan­ka Lju­bi­ca Pu­rić ubi­la bra­ta Va­si­li­ja, ko­man­di­ra čet­nič­ke če­te, i je li mu, ka­ko tvr­di Džo­mić, iš­ču­pa­la sr­ce i za­i­gra­la ko­lo.
On pri­tom po­ku­ša­va da ba­ga­te­li­še mo­je sa­go­vor­ni­ke, Lju­bi­či­ne sa­bor­ce i ne­po­sred­ne svje­do­ke, kao mo­je „ide­o­lo­ške isto­mi­šlje­ni­ke”, opet bez­du­šno ki­di­šu­ći na nji­ho­ve go­di­ne i po­ku­ša­va­ju­ći da ih na taj na­čin dis­kva­li­fi­ku­je kao svje­do­ke i be­stid­no ih op­tu­žu­ju­ći da su i sa­mi zlo­čin­ci:
– Si­mo­no­vić nam – ve­li Džo­mić – nu­di ostar­je­le sa­bor­ce Lju­bi­ce Pu­rić, ko­ji su uče­stvo­va­li u tim zlo­či­ni­ma nad sop­stve­nim na­ro­dom i ko­ji ne sa­mo da ni­su pla­ti­li ci­je­nu zbog to­ga ne­go se ni­su ni po­ka­ja­li! Da­nas nam Si­mo­no­vić kao „po­u­zda­ne svje­do­ke” nu­di uče­sni­ke iz kr­va­vog bra­to­u­bi­lač­kog ko­la. E, mno­go je, pa ako je i od Bu­da Si­mo­no­vi­ća! I sa­mo je, po Si­mo­no­vi­ću, ko­mu­ni­sta Di­ko Pe­ja­to­vić „po­u­zda­ni hro­ni­čar zla­tar­skog kra­ja”, a svi osta­li su ne­po­u­zda­ni! Afe­rim, Si­mo­no­vi­ću! – za­ja­pu­re­no kli­ku­je i „po­en­ti­ra” Džo­mić, iako je ve­li­ka laž da sam ja to ta­ko igdje na­pi­sao ili re­kao.
Džo­mić bi, ka­ko ve­li, vje­ro­vao ne­ko­me od sta­rih, ide­o­lo­ški neo­p­te­re­će­nih mje­šta­na iz Ra­di­je­vi­ća, oda­kle po­ti­ču Pu­ri­ći, ili, pak, iz okol­nih se­la i za­se­la­ka – Dr­ma­no­vi­ća, Ak­ma­či­ća, Ko­ma­ra­na, Vi­lo­va i Am­zi­ća, od­no­sno ne­kom „kre­di­bil­nom svje­do­ku iz No­ve Va­ro­ši”, iako bi i taj sa­da mo­rao ima­ti ba­rem de­ve­de­set go­di­na.
Či­ta­o­ci­ma, na­rav­no, pre­pu­štam da pr­o­su­de ko su kre­di­bil­ni­ji svje­do­ci: ovi ko­je ja ci­ti­ram, ne­po­sred­ni uče­sni­ci i oče­vid­ci, ili ne­ki na ko­ji­ma in­si­sti­ra Džo­mić, a ko­ji su sve mo­gli sa­mo po­sred­no, na­knad­no da sa­zna­ju.
Po­sli­je ova­kve ti­ra­de i još jed­nog iz­li­va an­ti­ko­mu­ni­stič­ke hi­ste­ri­je i mr­žnje, nor­mal­no je bi­lo oče­ki­va­ti da će pop Džo­mić ko­nač­no tre­snu­ti na sto pra­ve adu­te i ka­za­ti ko mu je re­kao, gdje je pro­či­tao taj stra­vič­ni po­da­tak da je se­stra par­ti­zan­ka Lju­bi­ca Pu­rić ubi­la bra­ta čet­ni­ka, „iš­ču­pa­la mu sr­ce i za­i­gra­la ko­lo”.
Ipak – opet ćo­rak!!!
Sju­tra: NE PO­MA­ŽE NI
DI­MI­TRI­JE LjO­TIĆ