Li­kov­na umjet­ni­ca mr Mi­le­na Živ­ko­vić od­lu­či­la je da svo­ju sa­mo­stal­nu iz­lo­žbu „Je­dan dan” u Per­ja­nič­kom do­mu sa­ma otvo­ri. Tač­ni­je, da ob­ja­sni što ju je na­ve­lo da ura­di se­ri­je fo­to­gra­fi­ja to­kom bo­rav­ka u Gra­cu, kao i one ko­je su na­sta­le na­kon po­vrat­ka iz Austri­je. Ob­ja­sni­la je za­što fo­to­gra­fi­še pri­zo­re iz sva­ko­dne­vi­ce, i za­što je fa­sci­ni­ra­na svje­tlo­šću i svi­me što ona so­bom no­si, za­što je fa­sci­ni­ra­na Ni­ko­lom Te­slom. Uosta­lom, kao mo­to iz­lo­žbe, ko­ju je po­sve­ti­la po­koj­nom ocu, mo­gla bi po­slu­ži­ti nje­na mi­sao ko­ju je po­di­je­li­la s pu­bli­kom - „I ka­da je noć Sun­ce ne­pre­sta­no si­ja, sa­mo na dru­goj stra­ni”.
Bit­no za njen rad, ka­ko je ob­ja­sni­la, je­ste osvje­šći­va­nje. A, sve za­hva­lju­ju­ju­ći sun­če­voj svje­tlo­sti.
- Po­la­zi­šte mo­jih ra­do­va je svje­tlost, ali i na­uč­na, te­o­rij­ska fi­zič­ka sa­zna­nja o njoj, na­rav­no i du­hov­nost, a sve to iz sva­ko­dne­vi­ce, ta­ko da se mo­že re­ći da je ri­ječ o ne­koj vr­sti al­he­mi­je. Ka­dro­ve iz sva­ko­dne­vi­ce sni­mim na taj na­čin da se či­ni kao da su oni ne­kim al­he­mij­skim pro­ce­som uljep­ša­ni. To su ka­dro­vi ko­je svi mi vi­di­mo, ali ko­ji nam če­sto pro­mak­nu zbog br­zi­ne ži­vlje­nja, zbog br­zi­ne mi­sa­o­nih pro­ce­sa. I, za­to je umjet­nik tu, da po­ka­že ono što ve­ći­na pro­pu­šta, da to pru­ži na svje­tlost da­na, a ka­ko bi to ne­ko­me dru­go­me pru­ži­lo ne­ku utje­hu sva­ki dan – ka­že Živ­ko­vi­će­va.
Ne­ko­li­ko pu­ta je na­gla­ša­va­la da je po­treb­no da za­sta­ne­mo, da oslu­šne­mo tre­nu­tak... jer, za­bo­ra­vlja­mo i na mo­men­te osvi­je­šće­no­sti i ono što nam je da­to, a što u tim lu­cid­nim tre­nu­ci­ma pre­po­znaj­mo.
- Po­treb­no je za­sta­ti, jer je u ljud­skoj pri­ro­di da za­bo­ra­vlja. I, to se ne­pre­sta­no po­na­vlja, i mi se stal­no s tim bo­ri­mo. Mo­ra­mo se pre­pu­sti­ti ži­vo­tu, a ne pre­ži­vlja­va­nju. Čak i lju­di­ma ko­ji su to­tal­no po­sve­će­ni is­tra­ži­va­nju tih fe­no­me­na de­ša­va se da za­bo­ra­ve, i me­ni se to de­ša­va, ali, on­da se bo­rim da se vra­tim tom tre­nut­ku, da ga se pri­sje­tim – ob­ja­šnja­va umjet­ni­ca.
Sva­ko­dne­vi­ca je, po­na­vlja ona, iz­u­zet­no in­spi­ra­tiv­na.
- Sva­ki tre­nu­tak mo­že da bu­de ka­dar ko­ji za­hva­lju­ju­ći al­he­mi­ji svje­tlo­sti mo­že po­sta­ti umjet­nost. Sa­mo, mo­ra­mo sa­če­ka­ti i pre­pu­sti­ti se tre­nut­ku. Ovi ra­do­vi dje­lu­ju i na me­ne i na po­sma­tra­ča slič­no, jer i ja mo­ram po­no­vo da sta­nem i da se pri­sje­tim, da se pre­pu­stim ži­vo­tu – ka­že ona.
Fa­sci­na­ci­ju Te­slom umjet­ni­ca po­ku­ša­va na ovaj na­čin da nam ob­ja­sni.
- Te­sla je an­đeo, u SAD ga čak u ne­kim di­je­lo­vi­ma ta­ko i do­ži­vlja­va­ju i sla­ve, a ne sa­mo kao ge­ni­jal­nog na­uč­ni­ka. On mi je u ovom pro­ce­su mno­go po­mo­gao, jer sam se ohra­bri­la iz­u­ča­va­ju­ći nje­go­va do­stig­nu­ća. Sam Te­sla je go­vo­rio da je cilj svih nje­go­vih do­stig­nu­ća da se čo­vjek ras­te­re­ti od sil­nog ra­da a da bi imao vi­še vre­me­na da se po­sve­ti du­ši svo­joj – ka­že Živ­ko­vi­će­va.
Po­red to­ga, s pu­bli­kom je po­di­je­li­la i vi­jest da je baš njen rad po­bi­je­dio na kon­kur­su Mi­ni­star­stva na­u­ke, a ko­me je te­ma bi­la „Umjet­nik i na­u­ka”. Ž.J.