- Piše: Vuk Vuković
Estetizacija biologije sledeću svoju fazu otkriva u –
biotehnologizaciji, u posebnom odnosu spram totalne tehnologizacije, koja više nije neposredan alat koji služi olakšavanju života, štaviše, to je
tehnologija sa ljudskim likom, nakon estetske hirurgije koja programski dekoriše izgled, došli smo do same ljepote tehnologije kao takve, pored toga što je pametna, ona je uz to i privlačna, svedena, pregledna, zategnuta, poput vodootpornih, glatkih galaksi ekrana, preko kojih se slike prelijeću svjetlosnom brzinom.
Kevin Vorvik je u Londonu dvije hiljade druge godine, postao i zvanično prvi sajbermen, pošto je njegov nervni sistem direktno prikopčan na kompjuter, tako da je nauka mogla preko rada spoljašnje prinude, apsolutno gospodariti njegovom slobodnom voljom, spontanošću, neprestano na ekranu imajući uvid u kretanje najmanjih impulsa kao jedinica autonomnog afekta, koji je u njegovom slučaju bio kontrolisan jednim eksperimentom koji je unutrašnji, psihički život zamijenio regulisanim programom. Nije li Kevin oličenje biotehnologije, spoj nerava i foldera, ucjevčenih ćelija i ekranizovanih udova, čovjekoliki program, duša-diks, konačno: matrica metafizike, bitovi bivstvujućeg sajbermena čija je priroda preinačena tehnologijom koja je u njemu ostarenje svog punog potencijala?
Izvan virtuelnog nema realnosti, kao što bez stvarnog kalemljenja bića na mašinu nema budućeg života, u eri koja će biti u znaku prožimanja – tjelesnog i tehnološkog, sjedinjujući ih u jedan model, jer aparati ne mogu ostati na statusu objekta, treba ih, dakle, ugraditi, povezati i programirati u nama. Strogo uzev, mašina je još pragmatičnija od životinje ili biljke, nemisleća i jednom zauvijek okončana, upravo joj to omogućava da radi bez greške i utoliko prije preko nje pratimo svaki događaj, otopljavanje sjevernog pola ili kretanje i brzinu kakve komete. Programski realizovana realnost, inficira svojom idiličnošću, tačna u sekundi, raspolaže rasporedom u kome se sve zna, od inteligentnih pejzaža do telekomunikacionih trgova, slika govori o svjetskoj sreći, bezbjednosti, progresivnom prosperitetu predvođenom od strane
teletranscedentalnosti, režima u kojem je organizam orbitalizovan, aficiran uz pomoć aparata, tako da daje model isprepletanih neona i neurona.
Kraj ontologizacije u memorisanoj molekularnosti, misao više nema šta da traži, zaista je sada u potpunosti prizemljena, ubuduće se više neće ustremljivati ka gore, niti će strasno i bez ostatka slijediti ono drugo kao sama energetika želje, strogo kontrolisana, konačna, to će biti unaprijed podešena misao, to jest: mašinizovana misao koja postiže kartezijanski ideal: „Ne smijati se, ne tugovati, niti prezirati, već razmišljati.“ (
Spinoza)
„Ništa ne razumiješ. Simon ne postoji. Ja sam Simon.“ („Simon“, 2002) Stvorena iz, i uz pomoć kompjuterskih piksela, Simon, ipak, postoji, na način kako drugi ne mogu postojati, s onu stranu slike, kao ultrautvara, ništi sâm princip života, kao antiduh i jedno oličenje obesvetovljenog programa.
)){kind=small}
