Pi­še: Mak­sim Dra­ško­vić


Ni­kad na po­li­tič­kom po­pri­štu Cr­ne Go­re ni­je bi­lo bur­ni­je. Kao da sve mi­ri­še na ne­ko ču­do. Ni­kad, ot­kad ula­zi u gla­sač­ke ka­bi­ne, na­ro­du Cr­ne Go­re ni­je bi­lo isto­vre­me­no i ta­ko la­ko i ta­ko te­ško. I u sa­mom va­zdu­hu tre­pe­ri ne­ka le­de­na ne­iz­vje­snost. Čas strep­nja i zeb­nja (jer se s đa­vo­lom ti­kve sa­de), čas vje­ra i na­da da je i đa­vo­lu do­šao sud­nji čas. Svi su u ne­koj ma­glo­vi­toj ne­vje­ri­ci. Da li je mo­gu­će da će do­če­ka­ti i to ču­do? Da će mo­žda i ko­nač­no za­tre­pe­ri­ti svje­tlost po­sli­je dvo­i­po­de­ce­nij­skog mra­ka i za­i­skri­ti slo­bod­na zo­ra, na­kon isto to­li­ko du­gog rop­stva i ko­šmar­nog sna.
Ni obe­ća­nja ni­je­su kao do­sad što su bi­la. Sve leb­di nad po­no­rom, igra na ivi­ci ži­vo­ta i smr­ti, ha­mle­tov­ski od­zva­nja – bi­ti ili ne bi­ti, pi­ta­nje je sad. Jed­ni na sav glas uvje­ra­va­ju da ko­ra­ča­ju i vo­de Cr­nu Go­ru „si­gur­nim ko­ra­kom”, dru­gi obe­ća­va­ju „dr­ža­vu svi­ma”, tre­ći da će ču­va­ti dr­ža­vu od sop­stve­nog na­ro­da, če­tvr­ti ima­ju si­gu­ran ključ (ka­la­uz) za sva­ku bra­vu i ta­ko re­dom. Za­i­sta zbu­nju­ju­će za ovaj, to­li­ko pu­ta pre­va­re­ni i obes­hra­bre­ni jad­ni na­rod.
A mo­žda je ta­ko i bo­lje. Mo­žda će na­rod sve te po­ru­ke sa­mo bu­kval­no slu­ša­ti, a mno­go mu­dri­je či­ta­ti i tu­ma­či­ti i ta­ko ovog pu­ta ne po­vje­ro­va­ti u pod­mu­kle la­ži i pre­va­re. Valj­da je vri­je­me da svi za­jed­no shva­ti­mo da ono „si­gur­nim ko­ra­kom“, kao i uvi­jek do­sad, zna­či si­gur­nu kra­đu, si­gu­ran kri­mi­nal, si­gur­nu ka­ta­stro­fu Cr­ne Go­re.
Da shva­ti­mo da ono „dr­ža­va svi­ma” zna­či pri­zna­nje (da po­vje­ru­je­mo da je iskre­no) da je do­sad dr­ža­va pri­pa­da­la sa­mo „go­spo­da­ru“ i oni­ma oko go­spo­da­ra. Da oni što kli­ču „do­sljed­no” sa­mo že­le do­sljed­no sa­ču­va­ti svo­je fo­te­lje i svog za­štit­ni­ka i po­kro­vi­te­lja. Da oni­ma što se­be sma­tra­ju „po­zi­tiv­nim” ka­že­mo da ne­ma po­tre­be da na­šu dr­ža­vu ču­va­ju od nas sa­mih. Ali i da se po­na­da­mo da Mi­lo, ka­da je u Ko­la­ši­nu ne­ke na­zvao „re­zer­vnim klju­čem” ni­je slu­tio na ne­što dru­go.
A on­da, ako sve to ovo­ga pu­ta ne­po­gre­ši­vo shva­ti­mo, daj sve­moć­ni Bo­že, da 16. ok­to­bra mo­že­mo ona­ko hra­bro, nje­go­šev­ski i na­rod­ski, olov­kom od­luč­no re­ći – da su „pre­pu­ni­li mje­ši­nu gri­je­ha“, da je do­sta bi­lo i da pre­du­go „na tron sje­de ne­pra­vo uze­ti“, da „ne tre­bu­je car­stvo ne­lju­di­ma“, da su nas pre­du­go „za­vo­di­li za Go­leš pla­ni­nu“ i da je ze­man do­šao da „tri­je­bi­mo gu­bu iz to­ri­ne“.
I za­to, ako ho­će­mo da ne bu­de­mo se­bič­ni i su­jet­ni, mo­žda je, za ove iz­bo­re naj­bo­lji slo­gan, i naj­vi­še iz gla­ve ci­je­la na­ro­da, onaj ko­ji svi za­jed­no i pr­ko­sno tre­ba da za­gr­mi­mo – mi ili on! Mi – obes­pra­vlje­ni, po­ni­že­ni i osi­ro­ma­še­ni, ali ča­sni, po­šte­ni i do­sto­jan­stve­ni, ili ta­mo oni.