- Izvanredan je trenutak da kažem da se sjećam moje familije Šobajića, koja je prije 160 godina krenula u tu avanturu koju sada Niko Martinović pomenu, odnosno u umjetnost, jer su pored crnogorskog mača počeli da pišu i slikaju, rekao je čuveni srpski i evropski likovni umjetnik Miloš Šobajić na otvaranju svoje samostalne izložbe u podgoričkoj Modernoj galeriji.
- Ja sam samo njihov nasljednik, njihova posljedica, i sada, nakon 160 godina mogu samo da zaključim da je kontinuitet tu. Takođe, veliki crnogorski slikari Milo Milunović, Petar Lubarda, Filo Filipović, Dado Đurić takođe prave jednu izvanrednu nit crnogorskog viđenja ovog svijeta, a koji je priznat i van Crne Gore. U tom nizu ja sam jedna tačka koja se intenzivno bavi slikanjem, baš kao svi Crnogorci – rekao je Miloš Šobajić obraćajući se prisutnima.
Postavku čine Šobajićeve slike i skulpture koje su nastale posljednjih 15-ak godina, a koje su ovaj put objedinjene pod nazivom „U Crnoj Gori, svoj među svojima“. Postavku, koja se može pogledati do 28. septembra u Modernoj galeriji podgoričkih Muzeja i galerija, otvorio je akademik Niko Martinović.
Ističući da djelo Miloša Šobajića potvrđuje drevnu tezu da je u „umjetnosti dovoljno dobro samo ono što je najbolje“, Martinović dodaje da su imaginativnost i inventivnost, te osoben patrimonijum njegov stalni likovni prtljag. Nazivajući ga „metafizičarem u tami“, Martinović kaže i da je Šobajić umjetnik apokaliptičnih prizora opšte destrukcije i dehumanizacije.
- Mračne slike urbanog lavirinta i sterilizovanog života jezovito svjedoče o dekadentnosti i depersonalnosti, o priu birokratsko-činovničkog simpliciteta, o faktu da su ljudi samo marionete na uzicama ovog svijeta i njegovih gospodara. Duhovna klaustrofobija i puka egzistencijalna ugroženost kao da su dio čovjekovog prokletstva i njegove sudbine, a „njegove vrline samo maskirani poroci“ - kaže Martinović.
Dodajući da Šobajić agoniju degradiranog pojedinca prikazuje u aluzivno-halucinantnim ambijentima, ogrezlim u demonskoj pustoši, Martinović kaže da umjetnik na taj način ujedno ispisuje svojevrsnu hroniku ispraznosti i apsurdnosti prozaičnog materijalnog svijeta. „U tom maniru ovaj ingeniozni autor vremenom univerzalizuje problem, od individualiteta ka totalitetu, ispoljavajući humanističke porive uz ekspliciranje određenih moralnih i duhovnih istina“, naglašava Martinović.
Martinović kaže da nas Šobajić suočava sa pandemonijumom bespomoćnih spodoba, „redovnicima pakla, hodočasnicima prolaznosti i smrti“, u atmosferi straha i beznađa koju potencira koloritom. I na tom, kako kaže Martinović, pobratimstvu ukletih, Šobajić gradi svoje poetičke kanone, prizivajući da se ponovo vratimo čovječnosti.
- Upravo sinteza klasičnog i modernog i harmonija banalnog i uzvišenog, geometrizovanog i organoidnog, čine njegov estetski diktat, njegovu jedinstvenost u Panteonu savremenog evropskog slikarstva – zaključuje Martinović. Ž.J.
)){kind=small}
