Zar može biti dvoumljenja u tome da su upravo promjena klime i biljnog svijeta pokazali svoj uticaj na cijeli tok razvitka majmuna iz davnih vremena, koji su postepeno postajali tipične životinje koje žive na drveću ili, drugačije rečeno, koji su postali četvororuke životinje od četvoronožaca. U svakom slučaju, majmuni, koji su živjeli na drveću, u Evropi su se pojavili tek krajem oligocena. Tek kasnije, a upravo krajem miocena i u pliocenu, ti majmuni su stigli do Azije, a u Africi su se pojavili tek u pleistocenu.
Pojava čovjekolikih majmuna takođe se odnosi upravo na period miocena. Do sada je poznato samo šest vrsta fosilnih ostataka čovjekolikih majmuna i svi su oni pronađeni isključivo samo na Evro-Azijskom kontinentu. Veoma je važno obratiti pažnju na to, da u Sjevernoj Americi, očigledno, nije nikad bilo čovjekolikih majmuna, barem do sada nije nađen nijedan ostatak čovjekolikog majmuna u Americi, iako u paleontološkom odnosu Sjeverna Amerika nije manje istraživana, nego Evropa.
Po svojoj građi ti prastari čovjekoliki majmuni su se mnogo razlikovali od današnjih. Oni su bili manji rastom, a prednji udovi su im bili kraći u odnosu na zadnje, nego kod današnjih čovjekolikih majmuna. Ovaj odnos udova više liči na građu udova kod čovjeka, nego kad su u pitanju orangutani, giboni, gorile i šimpanze. Donja vilica kod njih nije bila tako dobro razvijena kao kod današnjih čovjekolikih majmuna, već su im čeljusti bile uske i dugačke, tako da je prostor za smještaj jezika, toliko važnog za razvijanje govora, bio veoma mali.
Ako od svih šest zasad nama poznatih fosilnih ostataka čovjekolikih majmuna, ne možemo nijedan od njih da pouzdano priznamo zajedničkim praocem i čovjeka i sadašnjih čovjekolikih majmuna, onda upravo oni, ipak, po najbitnijim i najkarakterističnijim crtama svoje građe, prestavljaju takve majmune, koji su živjeli na drveću, iz kojih su se, u raznim uslovima, mogli da razviju, sa jedne strane, odlično prilagođeni životu na drveću današnji čovjekoliki majmuni, sa druge strane, prilagođeni kretanju po čvrstoj zemlji dvonogih čovjekovih predaka.
Dugo vremena su domovinu čovjekolikih majmuna tražili na jugu, upravo tamo gdje oni sada žive. Čarls Darvin je pretpostavljao da je domovina čovjeka bila u Africi, gdje i danas žive gorile i najbliža čovjeku vrsta majmuna – šimpanze.
Kasnije, kad je 1894. godine g. Dubua pronašao ostatke čuvenog pitekantropa na ostrvu Javi, kojega je on pogrešno nazvao čovjekom-majmunom, tj. zajedničkim pretkom čovjeka i današnjeg čovjekolikog majmuna, počeli su da ukazuju na Zondski arhipelag kao na čovjekovu domovinu, tim više što i danas tamo žive giboni i orangutani.
Drugi naučnici su tražili domovinu čovjeka tamo gdje i sada žive niže rase ljudi, i skretali pažnju, jedni na Zondska ostrva i Cejlon, drugi na Australiju. Međutim, svaka od tih hipoteza je bila zasnovana na nesigurnim pretpostavkama o bliskosti mjesta življenja nižih vrsta čovjeka u odnosu na prvobitnu domovinu čovjeka. Te hipoteze su nailazile na nesavladive prepreke pri pokušaju da ih razviju i sa njima objasne raseljavanje čovjekolikih majmuna i ljudi po cijeloj planeti. Samo jedna hipoteza o porijeklu čovjekolikih majmuna i čovjeka sa sjevera uklanja te prepreke i pruža zadovoljavajući odgovor i objašnjenja skoro na sva pitanja geografskog rasprostiranja bića, koja su slična čovjeku.
Ja ću da dozvolim sebi da navedem samo nekoliko postavki, koje razjašnjavaju ali ne dokazuju suštinu hipoteze (ja bih više volio reći – teorije) o porijeklu čovječanstva sa sjevera.
Svi ostaci čovjekolikih majmuna (postoji samo jedan izuzetak) nijesu pronađeni na jugu, već u Evropi, što se teško može objasniti samo slučajnošću ili više detaljnim istraživanjem evropskog kontinenta. Očigledno, sredinom tercijera su čovjekolika bića živjela samo na dalekom sjeveru.
Preveo sa ruskog i priredio:
VOJIN PERUNIČIĆ
(Nastaviće se)
)){kind=small}
