-Piše: Borivoje Ćetković

Vođa crnogorskih federalista „objašnjava” šta je sve „svijetlom” datumu prethodilo i kaže:

„Kao i svaki značajni događaj u istoriji nekoga naroda, današnji dan slobode posljedica je dugih, krvlju ispisanih strana, koje su Crnogorci, u borbi za svoj veliki ideal, tako slavno ispisali. Posljedica je jednoga doba, u kome je crnogorstvo dobilo svoju konačnu ličnost, koja nije mogla da bude izbrisana ni mnogim vjekovima ropstva i patnje, doba koje je bilo okrunjeno mudrim vođstvom velikog Kralja Nikole. (Pod. B. Ć.) A on,„tvorac nezavisne i slobodne Crne Gore“, znao je, kaže Drljević, da je crnogorstvo neuništivo i da „pravo jednoga naroda pobjeđuje, kad tad”.

Drljevićevo gledište o crnogorstvu, njegovu argumentaciju, koristili su mutatis-mutandis kasnije crnogorski nacionalisti, ne pominjući mu ime, zbog njegove saradnje s okupatorom i hrvatskim ustašama. Iako neorginalan i nedosljedan, i bez sposobnosti da teorijski elaborira ključne stavove fundamentalističkog separatizma, Drljević je zadužio crnogorske separatiste svojom kritikom srbijanskog i jugoslovenskog režima, pretjeranim veličanjem Crnogoraca i crnogorstva, svojim potenciranjem zasluga kralja Nikole za stvaranje separatističke Crne Gore. Jedan je od crnogorski političara, koji je, ako ne prvi, a ono među prvima, skrenuo pažnju na kraljevo shvatanje crnogorstva – crnogorstva različitog od onog Njegoševog.

Njegovi ideološko-politički uticaji osjećaju se i danas, zajedno s mržnjom koju je on otvoreno propagirao prema Srbiji i Srbijancima. Ko u to ne vjeruje neka pročita samo njegov govor na sramotnom Petrovdanskom saboru – ključne pojmove Sekuline „političke filozofije” koriste današnji gospodar i njegovi ideološki podrepaši.

I u prvom ustavu „suverene i nezavisne” Crne Gore, koji je Skupština Crne Gore usvojila dvotrećinskom većinom i svečano proglasila 22. oktobra 2007, u kome se zatiru srpski korijeni u crnogorskom nacionalnom biću (ukida se srpski jezik kao službeni i mijenja ime Crkve), materijalizovana je Drljevićeva „teorija o nesrpskom porijeklu Crnogoraca“.

„Iako je Crna Gora u novostvorenoj državi skoro četvrt vijeka ’ponižavana i ugnjetavana‘,(od Srbijanaca, naravno), izdržala je i uz pomoć ’oružane snage‘ fašističke Italije, – ’uspostavljena‘ je kao slobodna, suverena i nezavisna država”.

Teške optužbe Drljević je uputio Srbiji zbog njenog odnosa prema Crnoj Gori na samom početku Prvog svjetskog rata – srpski oficiri po nalogu Srbije „za vrijeme cijeloga rata pripremaju uništenje crnogorske države”, a „pri kraju 1918, srpska vojska pod komandom ondašnjeg pukovnika a današnjeg generala i potonjeg predsjednika jugoslovenske vlade okupirala je Crnu Goru”.

Drljević je dao i svoje zelenaško viđenje Podgoričke skupštine, tvrdeći da je:

„Pukovnik, komandant okupacionih trupa pozvao izvjestan broj srpskih agenata u Podgoricu i proglasio ih Velikom narodnom skupštinom. Među njima je bilo ne mali broj srbijanskih državljana. Oni su izglasali rezoluciju, koju je napisala srpska vlada na Krfu i kojom se prihvaća okupacija Crne Gore proglašenjem pripojenja Crne Gore Srbiji”.

Ideolog crnogorskih separatista je posebno naglasio da je u vrijeme zasijedanja Podgoričke skupštine, postojala „redovna crnogorska narodna skupština” – po ustavu Crne Gore, ona je, zajedno s knjazom, mogla da odluči o sudbini Crne Gore. Nije, dakle, po njemu poštovan ustav – zemlja je okupirana – „nastalo je mučenje Crne Gore, kome nema ravna i istoriji”.

Drljević navodi:

„Popaljeno je na hiljade crnogorskih domova i poubijano, po podacima beogradske vlade, preko 2000 Crnogoraca, vjernih crnogorstvu i njegovoj državnoj slobodi. Desilo se je i nešto, što istorija nije zabilježila da se desilo za vrijeme 500 godina vladavine turske nad Balkanom. Spaljena je majka sa đecom u svojoj kući u Cucama. Taj zločin izvršili su službeni organi, žandarmerijski major sa 12 žandarma“.

I dok je bio poslanik crnogorskih federalista, Drljević je u Skupštini Kraljevine SHS, često govorio o „srbijanskoj okupaciji”, o „nezakonitoj” Podgoričkoj skupštini i o zločinima izvršenim u Crnoj Gori.

Stanje u Crnoj Gori dr Drljević je, međutim, posmatrao isključivo kroz svoju zelenu dioptriju – jedini krivac za zločine je „srbijanski okupator” i njegovi “domaći plaćenici i sluge”. Ona druga, zelenaška strana u svemu je bila u pravu – branila je „čast i slavu” Crne Gore.


(Nastaviće se)

---