- Piše: Vuk Vuković
Anđeli i Demoni (2009): šta ako ova ekranizacija svjetskog bestselera pretočenog u blogbaster kazuje da je katolička crkva u krizi, i da još jedino putem ove spektakularne forme može doprijeti do svojih vjernika, saopštiti im istinu da je svijet izvan kontrole a njen položaj u njemu sve dublje u sjenci napredne nauke? „Nećemo im pružiti kiseonik za medijsku vatru“, treba čitati kao vapijući glas koji iste medije priziva ne više na trg među vjernike, već direktno u tajne odaje ili na balkon odakle treba da se obrati Gradu i Svijetu.
Sukob religije i nauke ovdje se diplomatski izmiruje, stvorivši
antimateriju, nauka je potvrdila svoj autoritet, međutim, njeni su eksperimenti uvijek zapućeni ka kataklizmičnom razrešenju stvari, i budući da je naivna, ona slijepo slijedi tragove otkrića, još jedino oslonjena sama na sebe, nije u stanju sagledati opasnosti budućih posledica... Prema svemu strogo rezervisana, utihnula je unutrašnji glas savjesti koji dolazi od etičnosti, hladna i razumna, objektivna i operativna, nikad ne zaviruje u sebe, zahvaćena spoljnim, raščlanjuje i sistematizuje svaki utisak; film bi otud da religiju pokaže u ulozi oca koja nauci (sinu) dopušta ali sa zebnjom nadzirujući njegove korake vođene iskušenjem. Tek u budućnosti, nauka će možda moći razumjeti religiju, jer se uspostavlja u definicijama onog što joj prethodi.
Desubjektivna, asketska, čak i
fundamentalistička, moderna nauka je prevazišla stadijum sumnje, tako da počinje sasvim zanemarivši mjesto do kojeg je došla religija i filozofija; odveć samostalna, nepokorna, htjela bi biti svjetlost svog vremena, kojim ucijelo diktira otuđenim i stranim jezikom koji strogo operiše u okviru svog prostora djelovanja; zamislimo nauku koja radi ali ne dopire do većine, kao u slučaju poezije i mišljenja nesvodive razlike koje je oduvijek udomljeno u duhu filozofije.
Nauka bi konačno svoju publiku, i u filmu, ona je zapravo dobija i to baš na trgu Svetog Petra, gdje se iščekuje novi papa najavljen upravo scenom koju osvaja fascinirajuća eksplozija antimaterije, koja uz to otkriva da je njen izumitelj daleko etičniji od onog koji pretenduje na Svetu Stolicu, što je ideologija koju treba čitati u njenom sveobuhvatnom radu dotaknutom i odraženom u svemu, prije svega ističući nepravdu vjekovima nanošenu stigmatizovanoj nauci sa žrtvom u Galileju. Tako da, savjetnik novog pape priznaje nauci moć bez koje religija ne može naprijed, u jednom svijetu tehnocentrizma i virtuelnog, paralelnog univerzuma sa hiper-realnim djelom zaokruženim ekranizmom prožetih i kodiranih odnosa.
U filmu posebno mjesto osvaja nepostojanje Ljubavi, koja je opet podloga za korektan cinizam profesora i simbologa koji je, uz to, i moderni prototip ateiste: Crkva moli da bude blag i milostiv u svom daljem istraživanju njenog rada, jer su to samo ljudi kojima vjeru učvršćuje postojanje Zla.
„U ovom materijalistički obojenom dobu, jedino su naučnici religiozni.“ (
Ajnštajn) Krajnja poruka objavljuje: mističnost nauke, laboratoriju pustinje i duh formule.
)){kind=small}
