Ustupiti pravo autonomiji afekta, osloboditi nepregovaračku prirodu želje, razviti intenzitet impresije, rastvoriti ono nasilno sabrano i potisnuto i potpisano u tijelu, postavci za rezbarenje, koja ima svoju noćnu provalu u polifoničnosti distorzirajućeg kričanja, što zaglušuje prodirući sa svih strana, da bi, s ove strane, odjednom, bilo suspendovano objektivnim saslušanjem odmjerno prisutnog analitičara (alatke razuma), čiji je specijalizovani govor isključujući, ozakonjen i postavljen u svijetlu autoriteta za kojeg se pretpostavlja da zna. Ne prima li se od Psihoanalize upravo – prazan poklon, upakovan u moranje da se pošto-poto prihvati naša struktura izgrađena na uobrazilji?

Neizvjesnost eksperimenta kazuje da je sve prevashodno vođeno strastima, odluci da se otisne, polaganju nade u vjeru da će se, u retrospektivnom obrtu, ipak, izvući pozitivna nula. Seksualno prati identična sudbina, s tom malom razlikom što je to čisto i nagonsko improvizovanje i nastojanje da se preskoči s onu stranu neizrecivog. (Nedorečeni nagon prodire u jasno ocrtanu konačnost; pol je nagli prekid beskonačne seksualizacije.)

Zapadna svijest svoju šansu traži u detektovanju i rasvetljavanju zatomljenih fantazija, u otkočenju blokiranog i neartikulisanog mnoštva unutar jednog, koje mora moći pronaći način za miroljubivo kanalisanje sveg što još uvijek nije pretrpjelo jasnu, unutrašnju klasifikaciju. Krajnji cilj psihoanalitičke prakse: pečatirana potvrda da smo se oslobodili sebe!

Unazad se kretati kroz traumu tame (sna i rane) do primordijalne epizode udesa koji je kasnije oko sebe spleo čvorište. Budući da je djetinjstvo bolest čovjeka, neurotičar se mora privesti sceni koja je bila okidač; susret sa sobom posledica je svih bolesti koje su tek i samo iskrivljena interpretacija tog prepoznavanja u izopačenom odrazu. – Krećemo iz hegelovskog Ništa prema neautentičnosti koja je sklepana uz pomoć iznuđenog materijala.

Govor koji je ugovor traži odgovor kao potvrdu da je izvršena sterilizacija ponorne rane. Sâm govor već je sobom svjedočenje neotplativog duga! Otud se Drugi nastoji opredmetiti, svejedno da li preko ljubavi ili poslovnog interesa, on se mora, uvijek već, svesti na pasivizirajuće odjeke objekta. Ka tome se, u stvari, kreće Psihoanaliza, Označujući koji ukazuje na prazno mjesto i prokleti dio bivše cjeline!

Odušci su razni, tako da je zabava prerasla u religiju (samo)zaborava. U olakšavajuće kontinuirano vezenje onog što zabluda sama od sebe, izvan rada svijesti, proizvoljno ulančava. Međutim, s prekidom i pragom tog rasplinjavanja, sve se preobražava u striktno organizovanu akciju, u kantovsku dužnost, u mehanizaciju sekundarnih prodora u neoznačenu slobodu. – Psihoanaliza je politika u carstvu duševnog lavirinta!

Pol je zarobljen u opštoj seksualizaciji stvari, ona opet u mračnom monologu nad kojim se pedantno izvršava lingvistički zahvat. Pacijent: somnabulni refren, radnja bez lika, ponavljanje izvan stvarnog potvrđenja. Ili – istina suštinskog nemanja kojom smo neotuđivo označeni.

---