-Piše: Miomir Kovačević
Vizantijsko carstvo u prvoj polovini VIII vijeka našlo se u procjepu između „zla i straha gorega“. Ratoborni isavrijanski carevi,
Lav III i
Konstantin V suzbili su napade Arabljana. Sa strašću i neviđenom brutalnošću krenuli su protiv autoriteta vaseljenskog patrijarha i hristolike prirode univerzalnog carstva.
Multiplikativni efekat paganske imperatorske političke matrice „dominus et deus“ slijedio je
Konstantin V u bogoboračkom pohodu na crkvu. Ikonoborački car je 754.godine sazvao Sinod pravoslavne crkve na kojem je uvodio u zvanje svoje ikonoklastičke episkope. Sjenka paganskog Rima nadvila se nad Carigradom..
Igumana
Stefana Novog rastrgla je razjarena masa. Pomahnitali car je uklanjao ikone, žive slike Boga, na njihova mjesta postavljao svoje „mrtvorođene“ portrete. Bez obzira na progone, molitveno monaštvo je podvigom suzbijalo ikonoborački pokret. Bogoljubivi
Jovan Damaskin je izgubio desnu ruku koja je prerasla nakon iskrene molitve pred likom Presvete Bogorodice. Jovan Damaskin se zamonašio u jerusalimskom manastiru Svetog Save Osvećenoga, sveca koji je zavjetni štap u amanet ostavio svom imenjaku
Savi Nemanjiću.
Pošto je osnažio hrišćansku vjeru i konsolidovao pravoslavnu svijest, Sava Nemanjić je 1219. stigao u Nikeju blagosiljan od vaseljenskog patrijarha
Manojla Haritopula. Po crkvenom kanonu i blagoslovu vaseljenskog patrijarha, srpska crkva je dobila autokefalnost i uvedena u sabor Hristove, apostolske crkve. Umnožavanjem velikih državotvornih i hrišćanskih djela i podviga, Srbi su stasali u prepoznatljiv evropski narod. Svetosavlje je čvorno mjesto nespornog srpskog identiteta i najkraći i najpouzdaniji put do Boga. Treba istaći da je Sava Nemanjić, pored tri prvostvorene eparhije, formirao sedam novih episkopija. Zetska episkopija na Prevlaci, Stonska i Budimska bile su eparhije, koje su štitile svetosavlje od katoličke i šizmatičke ekspanzije. Čitav vijek i po živjeli su Srbi u neizmjernoj ljepoti svog duhovnog i državotvornog uzleta i ljepote autentičnih kulturnih dostignuća.
Jedino su srpski kraljevi podvižnici i sveci kojima „Bog Molitvu uslišuje, a nebo im ne prima grijeha“.
Dušan Silni, car Srba, Grka i Bugara, tvorac novog univerzalnog carstva, ušao je u spor sa vaseljenskim patrijarhom. Spor između srpskog cara i vaseljenskog patrijarha proizveo je opasne posledice. Car Dušan se upokojio na vrhuncu vladarske i političke moći. Država se cijepala po šavovima, opasnim zađevicama oblasnih gospodara. Molitveni knez
Lazar Hrebeljanović je preko svetogorskih monaha pomirio Srbe s vaseljenskim patrijarhom. Na saboru u Peći 1375. godine, koji su organizovali knez Lazar i srpska vlastela
Balšići, srpskoj crkvi je potvrđen status patrijaršije. U tom vremenu srpske oblasti su prepuštene, bez nužne odbrane, turskom osvajanju. Na polju Kosovu bogoljubivi knez Lazar i pričešćena vojska nijesu branili carstvo i zemlju već svetosavski princip, dostojanstvo pred Bogom. U ljudskoj istoriji nije zabilježeno veličanstvenije sretanje Boga i ljudi i žrtve u ime njegovo.
Izviiskra kosovskog podviga u Crnoj Gori je počinula. Zato je istorijsko vrijeme u Crnoj Gori, staroj Hercegovini i Brdima pokosovsko, sabijeno u dva svetosavska principa od četiri riječi: krst časni, sloboda zlatna. Crnogorsko-primorska mitropolija naslednica Zetske episkopije i čuvar trona pećkog umnožavala je političku i državotvornu snagu Crne Gore, bila „kvasac crnogorske istorije“. Moguće je samo u svetosavskoj tradiciji da prvosveštenik, Sveti Petar Cetinjski, bude istovremeno svetac, čudotvorac i državotvorac. Nakon obnove Pećke patrijaršije 1557.godine, hercegovački mitropoliti
Sokolovići, bili su prvosveštenici srpske crkve. Hercegovački mitropolit
Vasilije Jovanović je stolovao u Nikšiću, čuvao svetosavlje, hrišćanskom ljubavlju i čudima branio narod, i danas štiti nas od zla zemaljskoga. Truležnost svijeta potiče iz paganskog poriva čovjeka, politike, ideologije da se nivelišu, izjednače sa Bogočovjekom.
Bogoborački pokret u Crnoj Gori je počeo u drugom ratu, bjesomučnim napadom na Boga, crkve i identitet. Nakon drugog rata, crnogorsko društvo se utopilo u svojoj ideološkoj ostrašćenosti. Neki od nas su i „boga sahranjivali“, Bože oprosti. Na paganskom spisku sledeći je bio vladika
Rade. Srušena je njegova kapela i grobno mjesto, na zakoljku svete planine Lovćen, postavljen je paganski hram. Tajnovidac lovćenski je utamničen zbog identitetskog obraćanja u pjesmi „Crnogorac Svemogućem Bogu“. Osuđen je zbog toga što se u „Ogledalu srpskom“ prepoznala sva naša identitetska prošlost, Kosovski zavjet, srpski epski integralizam. Da je poganstvo mjera crnogorskog paganstva, dokazali su bogoborački jurišnici kamenovanjem Cetinjskog manastira u kom su počivale mošti Sv. Petra, sveca i državotvorca, i ruka Sv. Jovana Krstitelja koja je krstila Sina Božijeg i zemaljsko vrijeme.
Zakon o slobodi vjeroispovijesti je paganski narativ, institucionalna priča o otimačini imovine kanonske SPC. U ime države? Država iznad svega je najbitniji resurs fašističke ideologije. Možda u ime oca i sina, prijatelja i kumova, svejedno. Imovina SPC je stečena po pravdi, „oboženom pravu“.
Kao vrhovni moralni princip, pravda je imperativ u svakom pravnom sporu. S malo pameti se može upravljati gradom, državom i svijetom. Ako se ukloni pravda, institucija je hajdučka družina. Narod koji na litijama šeta po Crnoj Gori je iskreno umatičen u poruci počivšeg patrijarha
Pavla, „budimo ljudi“, ali i svi ostali imaju pravo na izbor.
)){kind=small}
