Sve­tom li­tur­gi­jom ko­ju je slu­žio ar­hi­man­drit Mar­ko Ka­lanj, du­go­go­di­šnji igu­man Ce­tinj­skog ma­na­sti­ra, sa her­ceg­nov­skim sve­šten­stvom, mje­šta­ni Mo­kri­na i nji­ho­ve zva­ni­ce i ove go­di­ne su sa­bor­no pro­sla­vi­li 17. de­cem­bar - hra­mov­sku sla­vu cr­kve Sve­te ve­li­ko­mu­če­ni­ce Var­va­re. Odr­ža­na je i li­ti­ja i pre­sje­čen slav­ski ko­lač.
U pri­god­noj be­sje­di ar­hi­man­drit Mar­ko Ka­lanj pod­sje­tio je da se u cr­kvi na ovaj dan nje­gu­je spo­men na Sve­tu Var­va­ru, u na­ro­du po­zna­ti­ji kao Va­ri­ca ili Va­rin dan, po va­re­nom (ku­va­nom) zr­ne­vlju, to jest va­ri­ci, ko­ja se ovog da­na ob­red­no spre­ma. Sve­ta Var­va­ra, ko­ja je stra­da­la kao hri­šćan­ka 306. go­di­ne, kr­sno je ime po­je­di­nih na­ših ro­do­va i hra­mo­va, a je­dan od njih je i ovaj na Mo­kri­na­ma.
- Sv. Var­va­ra bi­la je po­no­sna že­na, ko­ja se do­ta­kla ha­lji­na Hri­sto­vih i ozdra­vi­la. Sa­da mi, na­kon sko­ro 2000 go­di­na, ka­da to ču­je­mo, pi­ta­mo se­be da li je to mo­gu­će. To ka­žem zbog to­ga što smo mi ma­lo­vjer­ni, ne vje­ru­je­mo ni­šta što oči­ma ne vi­di­mo, a Hri­stos sam ka­že „bla­go ono­me ko ne­vi­đe, a vje­ro­va“. Da­kle, pra­vi vjer­nik, pra­vi hri­šća­nin, vje­ru­je u ono što je Go­spod re­kao, da ono što čo­vje­ku ni­je mo­gu­će to je Bo­gu mo­gu­će, i da sva­ki čo­vjek ko­ji no­si Bo­ga u se­bi i ima u se­bi pra­vu vje­ru zna to. Mo­žda će po­ne­kad i po­sum­nja­ti, jer, čo­vjek ima i sla­bo­sti i ne­ki put ma­lo po­sr­ne u vje­ri. No, za­to po­sto­ji i po­ka­ja­nje, post i mo­li­tva, pra­šta­nje i oprašt­nje, a po­ka­ja­njem čo­vjek is­pra­vlja svo­je ovo­ze­malj­ske gre­ho­ve. Mi smo svi gre­šni jer ni­je­smo sa­vr­še­ni. Za­to nam je Bog dao um i ra­zum, dao nam je slo­bod­nu vo­lju, dao nam je jed­nu slo­bo­du ta­kvu da mo­že­mo da od­lu­ču­je­mo da ne bi re­kli ka­sni­je ka­ko je Bog dik­ta­tor pa nam ne da slo­bod­nu vo­lju. Na­ža­lost, mi tu slo­bod­nu vo­lju če­sto pu­ta zlo­u­po­tre­bi­mo jer, nam je ne­što bli­že ovo­ze­malj­sko car­stvo on ne­be­skog ko­je je pri­vlač­ni­je, ali i su­ro­vi­je. Ono krat­ko tra­je i čo­vjek se za­bo­ra­vi.Z abo­ra­vi na vječ­ni ži­vot jer se zbog to­ga i ra­đa­mo – re­kao je Ka­lanj.
Osvr­nuo se i na zna­čaj oču­va­nja obi­ča­ja, ko­ji su nam kro­zu isto­ri­ju po­mo­gli u oču­va­nju pra­vo­slav­nog iden­ti­te­ta.
- Obi­ča­ji su nas sa­ču­va­li kroz isto­ri­ju. Mi pra­vo­slav­ni ide­mo na Is­tok, ta­mo gdje se sun­ce ra­đa. Pra­vi Nje­go­še­vi Cr­no­gor­ci su Sr­bi i oni su za Is­tok, dok mi­lo­gor­ci idu na Za­pad kad im tre­ba. Tre­ba da se mo­li­mo Bo­gu i Sve­toj ve­li­ko­mu­če­ni­ci Var­va­ri i na­šim sve­ci­ma: Sve­tom Sa­vi, Sve­tom Va­si­li­ju Ostro­škom, Sve­tom Pe­tru Ce­tinj­skom i svi­ma dru­gi­ma ko­ji su isto ta­ko gle­da­lim na Is­tok, kao što i mi tre­ba da gle­da­mo, pa će­mo bi­ti pra­vi Sr­bi i hri­šća­ni. A pra­vi hri­šća­nin gle­da na vječ­ni ži­vot jer se zbog to­ga ra­đa A da bi se za to pri­pre­mio čo­vjek mo­ra ima­ti vje­ru u Bo­ga i lju­bav za sva­kog čo­vje­ka. Tu lju­bav hri­šćan­sku i sve­tu. I to je pra­va ve­za iz­me­đu Bo­ga i čo­vje­ka, lju­bav pre­ma čo­vje­ku. Da­kle pra­šta­nje i po­ma­ga­nje sva­ko­me u ne­vo­lji, jer će čo­vjek, kao hri­šća­nin ko­ji je do­šao na ovaj svi­jet, i ko­ji će jed­nog da­na fi­zič­ki ne­sta­ti, baš na taj na­čin do­ži­vje­ti i pra­znik Sv. Va­ra­va­re – re­kao je igu­man Ka­lanj.
U ime pa­ro­hi­je mo­krinj­ske na pri­su­stvu vjer­ni­ci­ma za­hva­lio se Ni­ko­la Nik­ša Goj­ko­vić.
Sve­ča­nost je za­vr­še­no tra­di­ci­o­nal­nom tr­pe­zom lju­ba­vi u pa­ro­hij­skom do­mu ovog mje­sta.
Z. ŠA­KO­TIĆ

Za­štit­ni­ca Mo­kri­na
Ar­hi­man­drit Ka­lanj is­ta­kao je i da či­nje­ni­ca da je cr­kva po­sve­će­na ovonj sve­ti­telj­ki go­vo­ri o po­što­va­nju pre­da­ka pre­ma Sv. Var­va­ri. Ujed­no, to po­što­va­nje pre­ma sve­ti­te­lji, ali i pre­ma za­vje­tu pre­da­ka, oku­pi­lo je vjer­ni­ke na dan ko­ji joj je po­sve­ti­la cr­kva.
- Da­nas na­kon to­li­ko vre­me­na mi nju sla­vi­mo i pro­sla­vlja­mo i mo­li­mo je da mo­li Go­spo­da Bo­ga za nas. Za­to ne­ka Sv. Var­va­ra bu­de na po­mo­ći svi­ma na­ma i ovom li­je­pom po­dor­jen­skom se­lu Mo­kri­ne – re­kao je igu­man Mar­ko Ka­lanj.