U okvi­ru Be­ran­skog kul­tur­nog lje­ta u Do­mu kul­tu­re u Be­ra­na­ma pred­sta­vlje­na je zbir­ka pje­sa­ma „U go­ri pro­zo­ri” auto­ra Dar­ka Jo­vo­vi­ća. Pro­mo­ci­ji, ko­ju je pod po­kro­vi­telj­stvom Op­šti­ne Be­ra­ne or­ga­ni­zo­vao Cen­tar za kul­tu­ru, pri­su­stvo­va­li su broj­ni lju­bi­te­lji po­e­zi­je.
Knji­ga je od­raz pje­snič­ke hra­bro­sti, u ko­joj se autor su­o­ča­va sa sa­mim so­bom i ne­mi­lo­srd­nim svi­je­tom oko se­be, oci­je­ni­li su kri­ti­ča­ri.
- Jo­vo­vić je svoj pu­to­kaz pro­vi­dio kroz na­slje­đe pre­da­ka. U toj isto­rij­skoj rav­ni on svo­je ri­je­či i svoj stih raz­i­gra­va, iz svog srp­skog ko­ri­je­na, ve­li­ke do­mo­vi­ne je­zi­ka i na­dah­nu­ća, sa pre­kor­no­šću na­šim za­bo­ra­vlji­ma, mla­ko­sti­ma i za­va­ra­va­nji­ma. Lir­ski su­bje­kat pro­mi­šlja o te­ško­ći pi­sa­nja, nje­go­vi ne­mi­ri su op­šta mje­sta po­e­zi­je, ka­ko ukro­ti­ti ri­ječ, ka­ko pri­pi­to­mi­ti nje­ne go­ro­pad­no­sti i od­me­ta­nja, ka­ko di­sci­pli­no­va­ti duh, u onom vje­či­tom tra­ga­nju za svo­jom pje­smom su­di­li­com i bu­di­li­com, pje­smom ko­ja ne pri­ja­nja za obič­na nep­ca, ni ogru­bje­le uši. Ta­ko i sam autor na jed­nom mje­stu ka­že:„Bez ra­na sam ko bez du­še/ Ko bez pje­sme što me gri­je” – na­gla­sio je mr Slo­bo­dan Ču­ro­vić, go­vo­re­ći o Jo­vo­vi­će­vom stva­ra­la­štvu. Za­vi­čaj­ni mo­ti­vi i po­tra­ga za čo­vje­kom do­mi­ni­ra­ju u knji­zi „U go­ri pro­zo­ri”, ka­že Ču­ro­vić.
- Lim i Dar­ko­va Zlo­re­či­ca su oli­če­nje slo­bo­de i pro­to­ka vre­me­na, sa sna­žnim sli­ka­ma iz dje­tinj­stva, ne­ka­da­šnjih mo­bi, sil­nih ko­sa­dži­ja i jed­nog sa­ća ra­do­sti u sje­ća­nju na dra­ga li­ca što su ne­kad bi­la i ni­kad vi­še. Go­to­vo la­men­ti­ra­nje nad sud­bi­nom čo­vje­ko­vom, jer svje­tilj­ka je da­nas tek ti­traj ne­vi­dje­la, pred sno­po­vi­ma za­lud­no­sti da na­đe­mo čo­vje­ka, bra­ta u svi­je­tu. Jo­vo­vi­ćev stih je so­čan, od pu­nog srp­skog je­zi­ka, sa se­man­tič­kom pro­dor­no­šću da kroz preg­nant­nost i la­pi­dar­nost stvo­ri i po­tvo­ri pje­snič­ke sin­tag­me sa ja­snim i ja­kim po­en­ta­ma - ka­zao je Ču­ro­vić, do­da­ju­ći da Jo­vo­vić u svom pje­snič­kom is­ka­zu ne pre­sta­je da vje­ru­je u moć lju­ba­vi i da joj pro­me­le­mlje­nom ri­ječ­ju po­da­ri su­šti­nu, ko­li­ko isti­nu, to­li­ko taj­nu.
O knji­zi je go­vo­rio i Mi­o­drag Mi­ško Mi­lo­še­vić glav­ni i od­go­vor­ni ured­nik iz­da­vač­ke ku­će „Hol­mi­ja” ko­ja je ob­ja­vi­ča zbir­ku „U go­ri pro­zo­ri”. On je na­gla­sio da Jo­vo­vić, u ne­mo­guć­no­sti da se sav, ili ma­kar ve­ćim di­je­lom svo­je ne­sum­nji­ve pje­snič­ke ima­gi­na­ci­je po­sve­ti knji­žnjev­nom ra­du, do­no­si još jed­ni knji­gu do­stoj­nu sva­kog po­što­va­nja i vi­še­put­nog či­ta­nja.
- „Ni­ka­da ne­ću bi­ti sam”, re­če pje­snik Dar­ko Jo­vo­vić sa na­mje­rom oči­gled­nom da nas oso­ko­li i osna­ži. Iako vi­še ni na gro­blju ne­ma lju­di, iako smo sa­mi pod ka­pom ne­be­skom, iako nas pu­sti za­vi­čaj zo­ve i ku­ne iako su ri­je­či iz­gu­bi­le ci­je­nu, dar od Bo­ga, dar od onog ko­ji ri­ječ­ju svi­jet pre­o­kre­će, dar je pje­sni­ka ko­ji ne vje­ru­je ni­če­mu osim svo­me snu. A u snu se po­no­vo sve pre­po­ra­đa i bi­va - is­ta­kao je Mi­lo­še­vić.
On je na­veo da Jo­vo­vić u svo­jim pje­sma­ma do­zi­va lju­bav kao ne­što naj­vred­ni­je, kao naj­bo­lji li­jek za sve ra­ne ovo­ga svi­je­ta.
- Zlo se kod nas odo­ma­ći­lo, za­sje­lo, za­go­spo­da­ri­lo, ušlo u pu­ne i pra­zne ku­će, u po­to­ke i vo­do­de­ri­ne, u nji­ve i li­va­de, u gla­ve i sr­ca onih što ne­gdje si­ja­hu „kao mje­sec me­đu zvi­je­zda­ma“. Ne­gda bi­li a sad ih vi­še ne­ma. I ne­će ih bi­ti dok je svi­je­ta i vi­je­ka. Ne­ka sve pro­pad­ne i ku­će i lju­di, nek` iz­nik­ne tra­va i šaš, ko­rov i ši­blje, iz­nad nas go­spo­da­ri­će lju­bav. Lju­bav kao naj­vi­ši prin­cip i za­kon. Ta­ko i ovaj pje­snik, za­vo­de­ći pr­vot­nom mu­kom i sa­da­šnjom pat­njom, su­o­ča­va nas sa ne­u­mit­nom či­nje­ni­com da, ako do­i­sta išta vri­je­di­mo, na­ša mje­ra ljud­sko­sti je ko­li­či­na lju­ba­vi ko­ju mo­že­mo da da­mo i ko­li­ko da pri­mi­mo- za­klju­čio je Mi­lo­še­vić.
To­kom pro­gra­ma, ko­jeg je uspje­šno vo­di­la Iri­na Ka­stra­to­vić, na­stu­pi­la je i žen­ska mu­zič­ka kla­pa „ O Di­ve Bel­can­to“.
D.J.


Pje­sma kao li­jek za iz­gu­blje­nost

Uz ri­je­či za­hval­no­sti svi­ma ko­ji su mu pru­ži­li ru­ku po­dr­ške pri­li­kom štam­pa­nja knji­ge „U go­ri pro­zo­ri”, Dar­ko Jo­vo­vić je na­gla­sio da su nje­go­vi sti­ho­vi na­sta­ja­li is­pod za­vi­čaj­nog ne­ba.
- Ove sti­ho­ve sam pi­sao na pra­go­vi­ma za­tvo­re­nih i po­ru­še­nih ku­ća i obi­ča­ja, gdje stra­šna i otvo­re­na sje­či­va vi­se vi­še na­ših vra­to­va i ci­je­pa­ju uza­lud­ne mo­li­tve, če­ka­ju­ći ne­ko­ga sa pu­nim ko­fe­rom su­za da za­ko­ra­či i uto­li za­vi­čaj­nu tu­gu. Pi­sao sam ih, op­ko­ljen du­hov­nom pra­zni­nom, ne­sta­ja­nji­ma, umi­ru­ćim se­li­ma, go­ra­ma u ko­ji­ma sta­nu­ju od­bje­gli pro­zo­ri, ta­mo gdje ri­ječ sa­mu­je i za­sli­je­pi oči ka­da se gru­men za­vi­čaj­ne ze­mlje ras­pr­ska­va u mo­ru na­ših ne­pi­ta­nja. Pi­sao sam ih uvje­ren da je ri­ječ naj­bo­lji li­jek za sve ne­da­će i ra­ne ovo­ga svi­je­ta, da bu­di na­du i da ima sna­ge da od­škri­ne pro­zor i po­sli­je na­še iz­gu­blje­no­sti i ne­sta­ja­nja. U sva­ku pje­smu po­ku­šao sam da ubo­dem ka­lem gran­či­cu, vje­ru­ju­ći da će nji­ho­va pi­to­most do­ta­ći na­ra­šta­je, oži­vje­ti čo­vje­ka i da ima spa­sa u za­ro­blje­nim go­ra­ma za nas i na­še po­tom­stvo ko­je leb­di u be­smi­slu i ra­lja­ma ži­vo­ta- na­gla­sio je Jo­vo­vić.