- Pi­še: Mag­da Pe­ter­nek

Ako ne­ko mi­sli da je ne­po­ver­lji­vost od­li­ka sta­bil­nih, is­ku­snih i pro­mu­ćur­nih lju­di, ne­ka mi­sli. Ja ne mi­slim. Uvi­jek sam, i sa­da sam, i bi­ću ona ko­ja je ovu oso­bi­nu svr­sta­va­la na stra­nu ne­ga­tiv­ne ka­te­go­ri­je du­ha. U njoj ne vi­dim baš ni­šta što bi me uvje­ri­lo da pro­mi­je­nim mi­šlje­nje. Ne, ni­sam ne­po­vjer­lji­va pre­ma ne­po­vjer­lji­vo­sti, već jed­no­stav­no sam si­gur­na da ni­ko­me ni­je, ni­ti će iko­me do­ni­je­ti ne­čeg do­brog.
Ne da ne­po­vjer­lji­vost ne vi­dim kao od­li­ku mu­drih i ja­kih, već je čak po­sma­tram kao pa­ra­van onih ne­si­gur­nih, de­zor­jen­ti­sa­nih i pe­si­mi­stič­nih gla­va.
,,Do­bro je vje­ro­va­ti dru­gi­ma, ali je još bo­lje ne vje­ro­va­ti im’’, go­vo­rio je Be­ni­to Mu­so­li­ni. Po­što ni­jed­nog dik­ta­to­ra ne vi­dim dru­ga­či­je, ne­go kao ku­ka­vi­cu i sla­bi­ća, ta­ko i ova nje­go­va iz­ja­va upra­vo oprav­da­va moj stav. Mno­gi će se vje­ro­vat­no slo­ži­ti sa nje­go­vim ri­je­či­ma, jer de­vi­za ta­kvih kroz ži­vot gla­si- ne vje­ru­jem ti dok me ne ubi­je­diš u su­prot­no, a vje­ro­vat­no ni ta­da’’. To ,,vje­ro­vat­no’’, na­rav­no, zna­či-ni­kad.
Ono što ne­po­vjer­ljiv­ci do­bi­ja­ju od svog ,,sta­va’’ i od­no­sa pre­ma ži­vo­tu zo­ve se krat­ko i ja­sno-ni­šta. Ni­šta od ono­ga što ži­vot no­si li­je­po sa so­bom i u se­bi i što ne­se­bič­no pru­ža. Ne­po­vjer­ljiv­ci ne vje­ru­ju pri­ja­te­lji­ma, part­ne­ri­ma, po­li­ti­ča­ri­ma, ne­znan­ci­ma. Prav­da­ju se da su ih svi mno­go pu­ta iz­da­li i da bi bi­li na­iv­ni i glu­pi ka­da bi im po­no­vo po­vje­ro­va­li. Stvar je, u stva­ri, u to­me što oni baš ni­ka­da i ni­su ni u ko­ga vje­ro­va­li, ta­ko da ih baš ni­ko ni­je mo­gao ni iz­da­ti. Oni su za­pra­vo vje­či­ti u svo­joj za­zi­ru­ćoj sum­nji i pot­pu­no za­tvo­re­ni za bi­lo ko­ju otvo­re­nu i ši­ro­ku sa­rad­nju. Na­rav­no, i ovog pu­ta, kao kod mno­gih ku­ka­vič­kih oso­bi­na, za sa­rad­nju pr­vo sa so­bom, a on­da sa svo­jim okru­že­njem.
Ono što je isti­na, a što će onoj mu­so­li­ni­jev­skoj stra­ni bi­ti te­ško da shva­ti i pri­hva­ti je­ste da se bez po­vje­re­nja jed­no­stav­no ne mo­že. Ono je osnov svih ve­za, od part­ner­skih i pri­ja­telj­skih, pre­ko po­slov­nih, do onih sva­ko­dnev­nih o ko­ji­ma i ne raz­mi­šlja­mo.
Kao što je u stva­ra­nju, od­no­sno u for­mi­ra­nju i do­brih i lo­ših oso­bi­na ko­ri­jen uglav­nom u dje­tinj­stvu, ta­ko je i u ovom slu­ča­ju. Na­i­me, ako smo se ta­da osje­ća­li si­gur­no iako smo ima­li osje­ćaj da će­mo do­bi­ti po­moć ako nam za­tre­ba, iz­ra­šće­mo u oso­be ko­je vje­ru­ju dru­gi­ma. U su­prot­nom ne­po­vje­re­nje će bi­ti naš ne­mi­nov­ni sa­put­nik. Na­rav­no da ni­su svi raz­lo­zi u dje­tinj­stvu. Ži­vi­mo u kul­tu­ri ko­ja pod­sti­če ne­po­vjer­lji­vost. Ili, bo­lje re­ći, ži­vi­mo u ne­kul­tu­ri ko­joj se i te ka­ko vje­ru­je. Šta god bio uzrok, po­sle­di­ce su iste. Ne­po­vjer­lji­vost nas spre­ča­va da ostva­ri­mo bli­ske i in­tim­ne od­no­se sa dru­gi­ma.
Ono ,,oprav­da­nje’’ ko­je do­bi­ja­mo od ovih sum­nji­ča­vih stvo­re­nja-da ako vje­ru­ju dru­gi­ma ri­zi­ku­ju da se raz­o­ča­ra­ju i da bu­du po­vri­je­đe­ni, sma­tram i glu­pim i su­vi­šnim. Jer, po­vje­re­njem u dru­ge do­bi­ja­mo mno­go vi­še. Na­rav­no da je po­treb­no mno­go tru­da i ener­gi­je, ali sve što vri­je­di bez to­ga se ne mo­že ni do­sti­ći, ni po­sti­ći.
Ja­sno je da se ne mo­že svi­ma pri­la­zi­ti otvo­re­nog sr­ca, sa uvje­re­njem da svi ima­ju do­bre na­mje­re, jer ni­jed­na kraj­nost ni­je do­bra, ali ako vje­ru­je­mo ma­lo vi­še, ži­vje­će­mo i sreć­ni­je i kva­li­tet­ni­je. Svi smo već umor­ni od za­zi­ra­nja, od onih mr­kih i bo­ja­žlji­vih su­sre­ta. Svi smo umor­ni od sum­nji­vih li­ca i nji­ho­vih po­gle­da na svi­jet.
Bez ob­zi­ra na ži­vot­ne okol­no­sti, vje­ra i na­da uvi­jek mo­ra­ju bi­ti i naš oslo­nac i po­kre­tač. Bi­ti okre­nut sa­mo se­bi, oko­van ne­po­vje­re­njem, osta­vlja nas u jed­no­smjer­noj uli­ci.
Za­to, dra­gi mo­ji, vje­ruj­te da je po­vje­re­nje spo­na iz­me­đu lju­ba­vi i ži­vo­ta. Most ko­ji ni­je la­ko sru­ši­ti. Ja znam i vje­ru­jem. I ja, i moj bič. Jer, ne­po­vjer­lji­vost je kič.
(Autor­ka je pje­sni­ki­nja)