- Piše: Čedomir Antić

Republika Srbija od svog osnivanja 1944. nije imala takvog političara. Za punih sedam godina Aleksandar Vučić uživa podršku apsolutne većine građana koji izađu na izbore. Nikada tokom protekle tri decenije, otkako republika tvrdi da je demokratska i ima istinsku samostalnost, jedan političar nije stekao opštu podršku i priznanje u Srbiji, širom zagraničnog Srpstva, u rasejanju. Prvi put šef srpske države ima uvažavanje vlada susjednih država – sa nekima od njih je saveznik i prijatelj. Slično je i sa velikim silama, nikada od Broza nismo imali opštu afirmaciju šefa države i makar načelnu podršku svih velikih sila. Na čelu SNS-a, partije sa članstvom koje je navodno doseglo 700.000, Vučić je uništio desnicu u zemlji. Jedne je marginalizovao, druge potkupio. Još je gore sa ljevicom, ona koja nije u njegovom savezu spas traži kod bogataša ili u zapadnim fondacijama. Miljenik Zapada, Vučić je izazvao šizmu u „Drugoj Srbiji“ – čudnom savezu lično uticajnih i politički moćnih stranačkih beskućnika koji imaju toliki značaj da je bez njih nezamisliva srpska vlada, a godišnje se u njihove nevladine organizacije slije oko milijardu (!) dolara novca iz SAD i EU. Razumije se, većina tog novca se smjesta i vrati donatorima, ali i manji njegov dio čini ih bogatijim od najvećih tajkuna i od bilo koje od srpskih stranaka. Njih je Vučić posvađao i međusobno i s pameću. Tako veći dio sjedi uz njega i čeka da izda Kosovo. Drugi dio je postao ljući i nerazumniji nego ikada, pa sa opozicijom koja tvrdi da brani Kosovo pokušavaju da ga obore narodnim protestima. Vučić je konačno uspio da jednu difenbahiju postavi umjesto sebe da glumi premijerku, i svima se na Zapadu to čini veličanstvenim zato što je to „lice u saksiji“ deklarisano kao homoseksualka.

Miloševićevo političko dijete i jedini Brozov karakterni praunuk, Vučić je uspio da nesrećni narod - kojeg na godišnjem nivou od pristojnog života dijeli makar 600 eura više nego 2011. godine – ubijedi kako živi u vremenu neviđenog napretka i uspona. Penzioneri, čija su primanja i danas niža nego prije sedam godina, kuju ga u zvijezde. Jer on brine o njima tako što im je iz duša istjerao nemir i nedoumicu. Nema više nezavisnih medija, nema disidentskih ministara, istinskih koalicija niti opozicije u parlamentu. Osim jednih novina i nekoliko televizija malog značaja, sve ostalo je postalo hor Vučića i njegovih saučesnika. I penzionerima je lijepo – sve im je rečeno i oni su zadovoljni. Grade se autoputevi – a što ništa nije na vrijeme završeno, što je sve dvostruko skuplje nego što je ugovoreno, što su čitavi segmenti privrede zapostavljeni, što je rast i dalje niži nego prije 2008. godine... To nikoga ne zanima jer je „san o sreći više nego sreća“, pa makar i govorili o nečemu nimalo romantičnom, kao što je politika.

Posle sedam godina Vučićeve vlasti Srbija je stabilna, naravno ukoliko kao prijetnju stabilnosti vidimo slobodu štampe i istinski parlamentarizam. Ako su stabilnost kriminalci koje plaća da se sukobljavaju sa gnjevnim narodom pred predsjedništvom, ako je demokratija onemogućavanje rasprave o budžetu i njegovanje političkih mapeta i trolova u parlamentu, ako je rast firma, sedamnaesta po broju zaposlenih u Srbiji, sa hiljadu i po plaćenih botova koja je tokom jedne godine ostavila deset miliona komentara na vijesti i na društvenim mrežama... Onda je Srbija zaista uspješna država.

Kvalitet života nisu statistike već osjećanje građana. Nedemokratska marginalizacija i potom gotovo uništenje opozicije otežava artikulaciju nezadovoljstva. Zato 12 odsto stanovništva koji su članovi SNS-a, a sa njima i zaposleni u javnom sektoru, zajedno sa kojom stotinom hiljada zatucanih zemljaka, seljaka i staraca, čini natpolovičnu većinu u inače maloj izlaznosti. Svi smo mi Srbi seljaci ili smo od njih potekli, ali zamislite kad u takvom društvu za nekog kažemo „seljačina“. Ta bezbrojna žakerija prezrenih, koje su umjeli da mobilišu samo komunisti, ostavljena je devedesetih Šešelju, Vučić joj je danas dao vidljivost i privid vlasti.

Dozvoljavam da mnogi misle dugačije, ali protiv sam vlasti koja ruši demokratiju. Ako država nije demokratska, naša je patriotska dužnost da je takvom učinimo. Ideje da bi nedemokratija mogla da bude korisna u nacionalnoj borbi ili modernizaciji u savremenim uslovima nije tačna. Vučićev dosadašnji učinak u socijalnoj, ekonomskoj i spoljnoj politici u našem slučaju to i dokazuje. Čovjek koji je svima nešto obećao sada vrda kako bi narod naveo da prihvati predaju Kosova, zaboravio je srpski narod iz Crne Gore i Hrvatske (kojoj je čestitao dan proglašenja nezavisnosti - kada su Srbi konačno obespravljeni), člana Predsjedništva Bosne i Hercegovine pretvorio je u svog aktivistu u neprekidnoj izbornoj kampanji.

Navodna stabilnost i tobožnji uspjesi doći će jednog dana na naplatu. Ne bih želio da taj dug bude ispostavljen našoj djeci, a da naša generacija prethodno sahrani Vučića, posle poluvjekovne vladavine, pored Broza i njegove supruge. Zato sam protiv Aleksandra Vučića i njegovog režima.

(Autor je istoričar i predsjednik Naprednog kluba)

---