-Piše: Milica Kralj

Žerar Labrun (de Nerval mu je pseudonim) rođen je u Parizu 22. maja 1808. godine. Rano djetinjstvo provodi kod ujaka u blizini Pariza, trudeći se da potisne tugu zbog smrti majke koju nije ni upoznao. Umrla je odmah nakon njegovog rođenja prateći njegovog oca – ljekara u Napoleonovom pohodu na Rusiju gdje se i razboljela.
Rano počinje da piše. Već u 13. godini ima u rukopisu „Pesme razlike“ i „Pesme i poeme“, a u 18. godini štampa jednočinke u stihovima. U to vrijeme upoznaje i Teofila Gotjea sa kojim posjećuje kružoke mladih romantičara. Uporedo sa pisanjem pjesama prevodi sa njemačkog jezika i 1828. objavljuje prevod Geteovog „Fausta“. Taj njegov prevod, djelo jednog osamnaestogodišnjaka, ostao je u francuskoj književnosti kao neprevaziđen.
Gete mu iz Vajmara piše: „ Nikad nisam tako dobro razumio svoj tekst kao u Vašem prevodu“. A Ekermanu, svom biografu, Gete kaže: „Na njemačkom ne mogu više da čitam „Fausta“, ali u tom francuskom prepjevu svaki potez odiše svježinom i uzbuđuje me kao da je potpuno nov za mene“.
Godine 1830. Nerval objavljuje izbor iz njemačke poezije, u kome su se pored Getea našle i pjesme Šilera i Klopstoka.
Najljepše stranice njegove proze su sjećanja na blage predjele šumovitih krajeva, na prvu mladost i prve dječačke ljubavi. Neizlječivo zaljubljen u prošlost, uvijek spreman za bijeg iz jave u san, Žerar je žudno udisao aromu starih germanskih legendi. Neodoljivo ga privlače i okultne knjige i knjige o kabalistici, magiji, travama, transmisiji duša – lektira „nesvarljiva i nezdrava“, kako sam priznaje u knjizi „Moje nadahnuće“.
Očev dom napušta 1838. dobivši poveću svotu novca od djede, prekida studije medicine i odlazi u Italiju. To je početak njegovih lutanja Evropom, koji uz prekide traju sve do njegove smrti. Po naravi težak melanholik, pokušava da pobjegne od sebe putujući. Proputovao je Italiju, Holandiju, Švajcarsku, Belgiju, Englesku, Austriju, Njemačku u kojoj se osjećao kao kod svoje kuće.
Njegov ljubavni život zanimljiv je i za istoričare i za psihijatre – dvije mladalačke platonske ljubavi, Silvija i Adrijana, kao i pariska glumica Dženi Kolon, bile su obilna hrana njegovoj melanholiji, ali ujedno i stimulans svih književnih inspiracija. Neostvarene ljubavi postale su u njegovim snovima istinitije i snažnije od stvarnosti.
Godine 1841. javljaju se kod njega prvi znaci zaboravnosti; nakon desetomjesečnog liječenja na klinici, izlazi oporavljen i poslije dvije godine putuje na Orijent – u Egipat, Siriju i Tursku. Utiske sa tih putovanja objavljuje u djelu „Putovanje na Istok“.
Nervalov književni rad obiman je i raznovrstan. Pisao je novele, pjesme, drame, libreta za opere, putopise, osvrte. „Nacionalne elegije“, ciklus soneta „Himere“, proza „Iluminacije“, „ Kćeri vatre“ i drugo ostaju kao trajna vrijednost francuske literature. No, onog pravog Nervala, preteču Bodlera i Malarmea, treba tražiti u ciklusu soneta „Utvare“. Mjestimične nejasnoće u njima zadavale su brige mnogim „učenim glavama“. Zaista, ti „crni dijamanti“ nisu pisani za one koji lirske tekstove razaraju hemijskom analizom sadržaja. Za te sonete sam Nerval veli: „Oni nisu gotovo ništa nejasniji od Hegelove „metafizike“ i izgubili bi na svojoj draži, ako bi se protumačili, ako je to uopšte i moguće“. Nekoliko godina živi mirno bez težih depresija. Povremeno nastavlja lutanja po Njemačkoj i Holandiji, a najčešće pješice obilazi parisku okolinu.
Znaci bolesti se ponovo javljaju 1853. Luta po okolini Pariza gdje ga vrlo često policija hapsi zato što sa sobom ne nosi lična dokumenta; a i čemu bi mu služila kad je njegov um u svijetu fantazije. U lutanjima se najčešće i najduže zadržava na gradskoj pijaci, pred ptičjim kavezima, gdje stoji i satima vodi razgovore sa pticama.
„Zašto bi jastog bio smješniji od psa?“, postavlja pitanje podsmješljivim građanima koji ga u čudu posmatraju dok na uzici vodi zavezanog jastoga. Njegova potištenost sve više i više raste, pati od halucinacija i uzalud traži pomoć na klinikama.
Raspet između smrtnog sna i života priklonio se snu. U rano zimsko jutro 26. januara 1855. godine njegovo tijelo nađeno je obješeno o jednu gvozdenu ogradu na periferiji Pariza. Pored je na zategnutoj uzici izdisao jastog.
(Nastaviće se)

---