-PIŠE: DRAGAN RADEVIĆ

Blažo Jovanović je na Bogojavljenje, 19. avgusta 1948. boraveći u Piperima, na pitanje: „Šta bi sa našim Arsom?”, odgovorio: „Poginuo je kao poslednja konjokradica, i da mu više niko ime ne spomene”.
General Peko Dapčević, koji je sa Arsom imao velike nesuglasice i trvenja je 15. novembra 1948. godine, na sastanku partijske ćelije Ministarstva narodne odbrane u Domu JA u Beogradu, između ostalog, naglasio:
„Njih četvorica (Arso, Vlado Dapčević, Branko Petričević i Pero Popivoda) su pošli u izdaju, tuđi su koruptivni elementi; iz ličnih interesa pokušali su uprljati čast oficira; neprijatelji su Partije i države...”
Bilo je mnogo nagađanja i sumnjičenja oko Arsove pogibije, koje traju do današnjih dana, ali je vjerodostojno svjedočenje Vlada Dapčevića koji je bio pored generala, u trenutku kada ga je rafal pokosio. Arsov grob do danas nije pronađen.
Poslije Jovanovićevog ubistva nastupio je pakao za njegovu porodicu i rodbinu. Prva je nastradala sestra Miljuša, čuvena partizanka, učesnica Igmanskog marša, koja je prošla pakao Golog otoka. Sličnu je sudbinu doživio i major Luka Stojanović, Arsov zet. Pukovnik Dukljan Vukotić je tih dana sa suprugom Vojkom bio na odmoru u kući tasta Milete Simonovića u Kolašinu. Agenti Udbe i KOS-a su banuli u kuću Simonovića, uhapsili Dukljana, koji nije htio da se odrekne kuma Arsa, a Miletu Simonovića odveli u Bogdanov kraj gdje je izdržao sedmomjesečnu torturu.
Porodicu generala Jovanovića izbacili su iz kuće u Beogradu i smjestili u mali stan. Suprugu Senku koja nije htjela ni po koju cijenu da se odrekne muža otpustili su sa posla.
Pukovnika Vujadina Ćetkovića, predsjednika Vojnog suda u Sarajevu, koji se za vrijeme odmora u Miločeru najviše družio i razgovarao sa Arsom, uhapsili su i osudili na 12 godina robije. Ćetković je prošao golgotu u Staroj Gradiški, Svetom Grguru, Ugljanu i Bileći.
Generala Kađu Petričevića, saslušavali su Ranković i Đilas. Petričević je odmah sve priznao. S druge strane, pukovnik Dapčević je sve negirao. Obojica su utamničeni u zatvorima, prvo na Banjici, a zatim u Glavnjači. Pod istragom su bili od avgusta 1948, do juna 1950. godine.
Blažo Jovanović, predsjednik PK KP Crne Gore, poslije Arsove likvidacije, je izjavio: „Arso Jovanović je zabio nož u leđa Partiji i državi, on nije bio nikakav vojni strateg i poginuo je na kukavički način, izdajući i državu i partiju”...
Međutim, Arso je dan pred pogibiju dolazio u Titograd na razgovore sa Blažom, ali ga tamo nije zatekao, pošto je, navodno, službeno otputovao na primorje.
Bilo kako bilo, ostala je vječita dilema: da li se to bjekstvo pripremalo u dogovoru sa Sovjetima, kako bi se tamo formirala jugoslovenska kominternovska vlada, ili, je to bila vješta namještaljka i klopka jugoslovenske Udbe?
Prije njih još jedan Crnogorac – general Petar Popivoda, zamjenik komandanta Jugoslovenskog ratnog vazduhoplovstva, otima mali avion i iz Jugoslavije bježi u Rumuniju.
(NASTAVIĆE SE)

Monstruozne metode

Partijske organizacije Mosta Bandovića i Kralja u andrijevičkom kraju primjenjuju do tada nezapamćen metod – kad nekoga isključe iz KPJ-u onda u sali naprave stroj, a informbirovac mora da prođe između njih kako bi ga dobro izubijali. Napolju su čekali da ih preuzmu agenti Udbe. Ovaj monstruozni metod prvo je primijenjen na Đorđa Rajovića, iz Kralja.
Maslovarićeva Udba u Andrijevici hapsi Milovana Tatka Ćulafića, sekretara Sreskog komiteta KPJ-u sa gotovo svim članovima – Sretom Arsenijevićem, Perom Martinovićem, Milom Kićovićem, Mitanom Jojićem, Božom Rajkovićem...
Ubrzo oni bježe za Albaniju, povremeno se vraćajući. Udba ih je vrebala u zasjedama. U jesen 1949. godine u Božićkom potoku likvidirali su Petra Martinovića i Đola Jašovića, čiji su leševi nekoliko dana ležali nezakopani. Raduna Kastratovića ubijaju u oktobru 1949. u selu Bojoviće, a Pera Martinovića, likvidiraju u ljeto 1952. na Pindži u Vučjem Potoku.