-PIŠE: protojerej- stavrofor dr Velibor Džomić

Apsurdno je da u predsjedničkoj dvorani, na konferenciji za medije sa gostom iz Njemačke, Vučić pita beogradske novinare: „Objasnite mi da li ima bilo ko od vas ko želi da ode da živi u Štimlju ili Glogovcu?” Dok sam pisao ovaj tekst, dobio sam poruku od Srba, povratnika iz Osojana: „Vučić ne spominje nas koji živimo na Kosovu, već navodi neke sredine, poput Glogovca i Štimlja, gdje ni prije rata nije bilo Srba”. A ja, iz svog skromnog iskustva sa Kosova i Metohije, mogu da navedem brojne primjere Srba iz Srbije i Crne Gore, koji su tokom prethodnih godina došli i bez ikakve pomoći Srbije dolaze da žive na Kosovu i Metohiji? Zašto se oni ne ističu kao primjer i za primjer? Zašto mediji o tome ćute?
Možemo stvar i drugačije da postavimo, pa da pitamo: šta su državni organi Srbije konkretno uradili da podstaknu prognanike da se vrate na Kosovo i Metohiju, pa ako ne u svoje domove, a ono makar u nove kuće na sjeveru Kosova i Metohije? Zašto država Srbija još uvijek o tome nije napravila nikakvu strategiju ili plan? Zašto su naši prognanici sa Kosova i Metohije u pogledu statusnih prava i dokumenata građani drugog reda u Srbiji? Zašto je za Kosovo i Metohiju u izvršnoj vlasti određena „kancelarija”, a ne ministarstvo ili makar uprava kao organ državne uprave?
Šta uopšte znače Vučićevi brojevi kada je u pitanju Kosovo i Metohiji? Ali, ako uopšte ima smisla da se pomene neki broj kada se govori o Kosovu i Metohiji, onda moram da navedem podatak, koji je 1923. godine objavio rođeni Prizrenac Petar Kostić (profesor i rektor Prizrenske bogoslovije i jedna od najznačajnijih ličnosti na Kosovu u drugoj polovini 19. i prve dvije decenije 20. vijeka) u tekstu o istoriji Srpske pravoslavne crkveno-školske opštine u Prizrenu.
Kostić navodi da je poslije seobe Srba, koja je počela 1689. godine, „begstva našeg patrijarha i mase našeg naroda” i nasilne islamizacije Srba u Prizrenu „sve poremećeno i satrveno bilo” i da se iselilo sve ”najkulturnije i u svakom pogledu najuglednije naše građanstvo, sem onoga što je u islam prešlo”. Sudeći po tome, razmjere srpske demografske katastrofe iz 1689/1690. godine su gotovo identične razmjerama srpske demografske katastrofe od 1999. do 2004. godine. Kao primjer je naveo da je tada „u Prizrenu, u toku te opšte katastrofe, ostalo samo 49 srpskih porodica i to u „Sinan-pašinoj mali 14 kuća; u Terzi-mali 10; u Ćur-mali 15 i u Kurilu 15”. Kao razmjeru pustoši u tadašnjoj Prizrenskoj eparhije je naveo i da je, bez obzira na prisajedinjenje Raške eparhije Prizrenskoj, umanjen crkveni prihod za više od 600%, jer nije bilo Srba (P. Kostić, Listići iz dalje i bliže prošlosti, Društvo prijatelja Manastira Svetih arhangela kod Prizrena, Novi Sad – Prizren, 2017. g, str. 129-130).
Poslije brojeva i negativnih primjera, Vučić je naveo užasan i užasno neprimjeren citat Bore Pekića: „Ne ljubite zemlju predaka svojih, već zemlju po kojoj hodaju vaša djeca”. Šta to znači u kontekstu Kosova i Metohije? Da ga se odreknemo? Da ga ne ljubimo? Da se za njega ne borimo? Da ga predamo ili prodamo? O čemu onda pričamo? I da li bi istu poruku, na primjer, Hašim Tači uputio svojim sunarodnicima? Zar desetine hiljada preostalih Srba na Kosovu i Metohiji i njihova djeca nisu i naša djeca? Kome pripada episkop g. Teodosije, brojno sveštenstvo i monaštvo od starodrevne Pećke patrijaršije, Visokih Dečana do Svetih arhangela u Prizrenu? Čiji su Srbi na Kosovu i Metohiji?NASTAVIĆE SE