- Piše: Vuk Vuković

Terorizam se u svom napadu ustremljuje na svakodnevni duh spektakla neoliberalnog, kapitalističkog i zapadnocentričnog oblika života, za metu uzimajući tržnice, velelepna šetališta, bogate kvartove, pop-kulturne, kultne i razjarene zabave... Dakle, događaje koji koncentrišu masivni kvantum nečeg što po sebi nema nikakvu vrijednost, budući da je samo sebi svrha, nalikujući u svojoj mirnoj običajnosti kakvoj prazničnoj reklami u kojoj se predstavlja sreća onih ka čijim se zemljama zapućujemo kao poraženi i obespravljeni migranti. Baš zbog toga i tim prije, terorizam je istup, prekid, vijest koja trenutno parališe zapadni, demokratski tok, u svom napadu odražavajući negativnu posledicu njihove, u prvom redu, nezavršive kolonizatorske politike. Kao da se samo i jedino preko i putem terorizma „odmetničke države“ realno uključuju u zapadni svijet u odnosu spram kojeg je danas sve periferija!

Kapitalizam nastoji izolovati Zapad, smjestiti ga pod stakleno zvono, o čemu govori Sloterdejk, prepoznajući da taj program teži iz njega eliminisati stvarno odvijanje istorije, njeno talasanje i trzavice, sukobe i nemire, što tretira kao očigledan nedostatak u procesu jednog emancipatorskog zahvata koji nastoji, poput kulturnog virusa, rasprostraniti svoj proizvod duž cijele planete. Neuspjeh tog nametljivog, sistematski organizovanog plana, vraća im se u liku osvetničkog pustinjaka, fundamentaliste, religioznog fanatika koji samoubilačkim aktom ubija jedan bestidan, kapitalistički, inertni i sebi dovoljni oblik života koji je kao takav, prije hermetičan nego što je, zaista, liberalno otvoren i bez predrasuda gostoljubiv.

Terorizam hrani medijalizovano čudovište čija je građa sva od udarne slike, s porukom koja pretenduje na sve oblike zabave, od muzičkih do uvijek već seksualizovanih, koji bi da kao takvi propagiraju jednu formu univerzalne slobode bez koje moderno iskustvo života ne može biti istinski autentično.

Ono se ucijelo i uživo odvija s onu stranu prevaziđene, materijalne realnosti, u slici, na društvenim mrežama, u saobraćaju viralnog videa. Prekrivajući bez ostatka adolescentnom scenom jednog svijeta rad njegovog stvarnog aparata koji je beskrajno pohlepan, služi se proizvodnjom ratova uz pomoć kojih u države zemalja trećeg svijeta raspiruje unutrašnje nemire za to vrijeme im pustošeći prirodna dobra, još vojnim bazama porobljavajući strateški dio interesnih teritorija. Realnost se dijeli na: zapadnu, militarnu politiku, i divlji odgovor terorizma!

Evropa nad tim lamentuje, zasjedajući oko okruglih stolova ljevičarski debatuje, uronjena u narcističko i fetišističko pitanje – kakva je budućnost demokratije u dobi kompromitovanog kapitalističkog poretka koji sve više prijeti ekološkom katastrofom i stvarnom apokalipsom koja će rezultirati kao odgovor ugrožene Prirode? Ta beskrajna teoretizacija i demistifikacija problema nikad ne dovodi do realnih promjena, štaviše, najčešće je bukoliko dizanje panike koja skriva stvarno lice kraja kome odlažemo pogledati u oči.

---