- Piše: Vuk Vuković

Digitalni nomad je uspio iza sebe ostaviti trag – pokretne pustinje, prenaseljene podacima, mapama, urbanim epicentrima, ekranskim trgovima, zahvaljujući tom anonimnom pojedinačnom pretraživaču sve je locirano i uredno, dakle, pregledno pohranjeno na jedno mjesto, uvijek već zarotirano oko sebe, na koje se opet istovremeno kači sve, svaki pristup premještenoj realnosti registrovan je i automatski biva presađen, rendgenovan i označen kao otisak. Država se putem biometrijskog skenera (sveprisutnog dispozitiva kontrol mreže) štiti od tijela, tog uljeza kojeg drži dovoljno izvan ili na granici sebe.

Kapitalizam je najotporniji i time bez ostatka najpogubniji virus, kao što je terorizam budućnosti sigurna realizacija smrti, preseljen, loguje se na polje regulisane realnosti od čije sudbine u signalu zavisi sve, a ponajprije se to odnosi na tržište i rad njene nevidljive ruke.

Potpuna povezanost u jednom otvorenom paralelnom prostoru, prije ili kasnije katastrofalno završava, već zbog toga što je dostupan svakom, on kao da traži potpis propasti. (Nepokretni nomadi ili slobodni, solo surferi, nisu drugo do mali virusi što neprestano nagrizaju sistem; opasnost je prisutna, realna, ali je sa onu stranu smještena, gdje se sve odvija daleko od nas.)

Digitalno apsorbuje psihičko, začarava ga nudeći mu neodoljivu iluziju beskrajne moći: brzo i maksimalno učinkovito oružje više nema potrebu prisustvovati prostoru rata. Teritorije sukoba samo su i tek odbljesci, trenutne erupcije, vatrene pečurke i mete koje isključivo i jedino služe u svrhu testiranja – nove inteligencije zla.

Ovo što se odvija sad i ovdje, samo je reakcija na ono što dolazi iz nepojmljive udaljenosti koja, međutim, nad svim nepogrešivo vlada. Identično stoji i sa demokratijom: ona je politički ideal, što će reći neostvarenost koja nam nazad isporučuje pogubne politike!

Zatvoreni, subjektivni sistem neo-nomada, apsolutno raspolaže svime, to je gospodar svedene slike jednog geo-stanja; dizajner u torbi, sportski opremljen, za sekundu može survati cijeli sistem samo jednim klikom. Konačno, sve se dobilo na jednom mjestu, kao u fantastičkoj, gotovo filmskoj svakodnevnoj trgovini koja zavodi mega-šopovima više nego samim pametnim proizvodima. Međutim – imati svijest da se može sve dovodi do opšte ravnodušnosti!

Sada iz kafea na periferiji putujem planetom, putnik bez lica i isprava, prelistavam centre, biznis i egzotične destinacije, poput junaka iz filma „Totalni opziv” (1990) s lakoćom i nestvarnom neobavezanošću biram ulogu za sebe, mogu biti plejboj ili predsjednik, ljubavnik ili tajni agent, menadžer ili izmaštan heroj, dokučujući da je, zaista, virtuelno ostvarena besmrtnost kao zbir svih mogućnosti.

Otud se svaka priča svodi na spasavanje svijeta kome prijeti nepoznati neprijatelj, uljez iz neke druge dimenzije, kreacija stvorena od strane nekog drugog Boga koji ne zna za naš doživljaj drugosti, aktuelne samo onda kad se apokaliptično nadvija kao istina kraja u svjetlu otvorenosti.

---