-Piše: Borivoje Ćetković

Zašto je diktator čekao više od četiri decenije da Vlada utvrdi, a Skupština(bez opozicionih poslanika) usvoji u gluvo doba noći (pravo vrijeme za režim zamračenog, gangsterskog kapitalizma), Zakon o (ne)slobodi vjeroispovijesti, koji je stupio na snagu baš na Božić? Nije teško pogoditi o kojim se razlozima radi? Ko je pratio njegov, od početka devedesetih, zacrtani „evroatlantski put”, to jest put separatističkog fundamentalizma, onog drljevićevsko- štedimlijskog tipa, nije iznenađen ovim bezakonjem koje se vrši nad Srpskom pravoslavnom crkvom u Crnoj Gori i njenim vjernicima. Apsurdni pokušaj da se u današnje vrijeme vrati državna religija (uvede tzv. pravoslavna crkva u Crnoj Gori), da se izvrši podržavljenje crkvene imovine i otmu Crkvi njene svetinje, ima za cilj ispunjavanje naloga stranih gazda da i gospodar doprinese borbi protiv pravoslavlja, i da što je veoma bitno, zaokruži crnogorski nacionalni identitet koji podrazumijeva potiranje svega srpskog u istorijskoj svijesti nacionalnog bića Crnogoraca. Kao veoma „praktičan” političar, stvorio je takavu „privredu” koja počiva na krčmljenju prirodnih i društvenih resursa, pa se nameračio na crkvenu imovinu, da i ona podijeli sudbinu društvenog vlasništva- zapele mu za oko Buljarica, Miholjska Prevlaka i drugi atraktivni lokaliteti. Sve ovo što se dešava u vezi sa primjenom „zakona” dobro mu je došlo da se gurnu u stranu afere koje potresaju vladajući establišment, da se ne govori o teškoj materijalnoj bijedi većine građana, o masovnom iseljavanju ljudi i o enormnoj zaduženosti države.

Da se Srpskoj pravoslavnoj crkvi u Crnoj Gori ne piše dobro, vidjelo se i 1994. godine kada je u policiskoj stanici registovana tzv. crnogorska pravoslavna crkva, kada se počelo sa gaženjem viševjekovne tradicije nalaganja badnjaka na Cetinju – nalažu se gdje se nikada nijesu nalagali ispred dvorca kralja Nikole. Čitao sam u „Danu” (27. 9. 2015.) tekst mr Miomira Radunovića, autora Zakona o pravnom položaju vjerskih zajednica iz 1977. godine, nekadašnjeg rukovodioca Službe javne bezbjednosti Crne Gore i člana Komisije za vjerska pitanja Izvršnog vijeća, koji navodi da u to vrijeme jednopartijskog sistema „nije nikome padalo na pamet da se na ovako perfidan način obračunava sa crkvama i vjerskim zajednicama”. U tadašnjoj Skupštini SR CG zakon je usvojen jednoglasno. Radunović, koji će ostati upamćen po tome da je u januaru 1989. godine, kao v. d. ministra unutrašnjih poslova odbio naređenje za primjenu sile protiv demonstranata, jer mu je čojstvo bilo jače od partijske pripadnosti - Radunov je potomak i sin znamenitog popa Sima, nosioca Partizanske spomenice 1941. Raspravu o ovom nacrtu nazvao je „predstavom” u kojoj je upotrijebljena i policija. „Dan” je takođe u pomenutom broju objavio i ružnu sliku koja je pošla u svijet- zgradu Vlade blokirale su od državnog vrha zloupotrijebljene brojne elitne policijske snage da vjernici ne bi prisustvovali javnoj raspravi. Tada je bio momenat da se otpočne sa nenasilnim protestima: vjerskim procesijama, bdenjima, molitvama i bogosluženjima, bez uplitanja partija, politike i bilo koje ideologije. Ne želim nikome da stajem na muku, ali izražavam žaljenje zašto se nije pravovremo počelo s protestima, a znalo se šta se „iza brda valja”, i što vlasti u Beogradu, javnost, pa i Sveti Sinod SPC nijesu pravovremeno i energičnije podigli glas protiv nasilja koje se vrši u Crnoj Gori. Nekih reagovanja je, ipak, bilo... U medijima bliskim režimu brojni „analitičari, istoričari i političari”, „čisti Srbi” (srpski nacionalisti), koji svojom pričom o tome ko su Crnogorci u Crnoj Gori, ošamućuju gledaoce i objektivno pomažu gospodaru da zavapi kako ga ugrožava Srbija i da alarmira svoje istomišljenike po regionu, očekujući i podršku zapadnih centara moći. Poštedite nas „braćo”, ako Boga znate, dosta nam je i ovih gospodarevih „velenaučnika” i njihovih minhauzenovskih baronijada o „čistim Crnogorcima” i dukljansko- zetsko- crnogorskom narodu. U rvanju sa ovom okrutnom diktaturom treba istrajati, i protestima, a ako treba i referendumom natjerati diktatora da se dozove pameti i alarmirati evropsku i svjetsku javnost da shvati o kakvom se gaženju ljudskih prava i nasilju nad pravom radi u 21. vijeku.

---