- Piše: Dejan Mirović
Susret predsjednika Srbije i Crne Gore u Tirani 21. decembra 2019. pokazao je da između zvaničnog Beograda i Podgorice, sedam i po godina nakon promjene vlasti u Republici Srbiji, postoje partnerski i prijateljski odnosi. Štaviše, čini se da uprkos činjenici da je srpski BDP veći od crnogorskog nekoliko puta (kao i teritorija i stanovništvo) „mlađi partner“ je, apsurdno, Beograd.
Sledeće činjenice ukazuju na takav zaključak. Beograd 2013. nije obilježio 200 godina od rođenja najvećeg srpskog pjesnika
Petra Petrovića Njegoša. S druge strane, iste godine
Đukanović otvara spomenik Njegošu u Kijevu (iako bi prikladnije bilo da je to uradio u Petrovgradu u kojem je Njegoš hirotonisan 1833.).
Godine 2015. crnogorske vlasti donose prvi nacrt srbofobnog i primitivnog Zakona o slobodi vjeroispovijesti. Iste godine glasaju za ulazak Kosova u Unesko, odnosno predavanje Gračanice, Pećke patrijašije, Dečana i oko 1.600 objekata Eparhije raško-prizrenske secesionistima u Prištini. Srbija ne upućuje čak ni protestnu notu.
Godine 2016. navršilo se 1.000 godina od smrti prvog srpskog sveca, kralja
Jovana Vladimira. Kakvo mjesto Sveti Jovan Vladimir ima u srpskoj kulturi i tradiciji (ali i u bugarskoj, albanskoj, grčkoj i katoličkoj) pokazuju činjenice da su o njemu pisali knjige, pjesme, drame i opere, kralj
Nikola Petrović, pop
Dukljanin, Sveti Nikolaj Velimirović, Stevan Sremac, Petar Preradović,Sveti Justin Popović, Laza Lazarević i mnogi drugi. Iste godine je u Baru otvoren, u prisustvu patrijarha srpskog i jerusalimskog, Saborni hram Svetog Jovana Vladimira. Ipak, srpske vlasti su ćutale povodom ovog velikog jubileja očigledno da ne bi „naljutile“ vlasti u Podgorici jer prvi srpski svetac potiče sa teritorije koju sada dijele crnogorske opštine Bar i Ulcinj.
U oktobru 2016. dolazi do volšebnog „upada“ u Crnu Goru takozvane grupe srpskog policijskog generala
Dikića i njihovog još čudnijeg hapšenja na dan izbora. U grupi je navodno bila i penzionerka
Branka Milić, starija žena koja nikada prije toga nije krivično odgovorala.
Srbija nije osudila ovu slabo režiranu farsu na niskom profesionalnom nivou - nivou saopštenja Kancelarije za medije Vlade Republike Srbije u vrijeme kada je predvodio
Beba Popović.
Naprotiv, Beograd je pružio medijsku i kvazi-pravnu pomoć Podgorici.
Crnogorski tužilac
Katnić je 6. novembra 2016. na konferenciji za novinare izjavio da je podatke dobio iz Srbije. Nešto kasnije je objavljeno da je oružje kojim je trebalo da se izvrši „državni udar“ navodno uništio „svjedok saradnik“ iz Zubinog Potoka, aktivni pripadnik MUP-a Srbije
Mirko Velimirović.
Medijska pomoć dolazi i sa najvišeg mjesta: „Postoje nepobitni dokazi da su određena lica, i to nisu radili ovi koji su uhapšeni, pratila put kretanja premijera Crne Gore na dnevnom nivou, u svakoj sekundi, i obavještavali druga lica koja je trebalo da postupe po tome. Pronađen je i novac, oko 125.000 eura, uniforme i druge stvari“, rekao je Vučić na konferenciji za štampu u oktobru 2016.
Zatim je uporedio
Mila Đukanovića sa
Zoranom Đinđićem: „Da budem neko ko će učestvovati u ponovljenom slučaju
Bagzi⌠Taj film nećete gledati”, rekao je Vučić u svom prepoznatljivom stilu. Iste tvrdnje o državnom udaru je ponovio i na sastanku sa čelnicima NATO-a u Briselu krajem novembra 2016.
U ovom kontekstu, konzul Republike Srbije
Dragana Vapa je 2017, prema svjedočenju
Aleksandra Čurovića i Branke Milić, nagovorala optužene za takozvani državni udar da priznaju „krivicu“.
Crnogorska filharmonija obilježava nezavisnost Crne Gore u beogradskom Kolarcu 2017. a srpski ministar kulture potpisuje sporazum sa crnogorskim kolegom o zajedničkom obilježavanju 110 godina od rođenja
Petra Lubarde, iako je veliki slikar pismeno zahtijevao da ga smatraju isključivo srpskim umjetnikom.
Podgorica je „uzvratila“ tako što je 2018. glasala za ulazak Kosova u Interpol.
Konačno, Vučić se sastao sa Đukanovićem u Tirani 21. decembra - na dan kada je u Nikšiću po nevremenu održan veliki crkveno-narodni sabor povodom srbofobnog Zakona o slobodi vjeroispovijesti. Nijednom nije pomenuo sabor ili zakon, iako je u Tirani govorio čak i o opoziciji u Srbiji i pomoći koju će dati žrtvama zemljotresa u Draču. S druge strane, zadovoljni
Đukanović je svojim prisustvom pokazao da je srpski predsjednik uz njega, a ne uz svoj narod u Nikšiću.
U tom smislu može se zaključiti da su odnosi između Beograda i Podgorice u periodu 2012-2019. obrnuto proporcionalni položaju srpskog naroda u Crnoj Gori.
)){kind=small}
