-Piše: Vuk Vuković

Razmrežena, horizontalna i vertikalna, vidljiva i nevidljiva, sveprisutna, kontrola je rad koji automatski suspenduje sve ono što iole od sebe daje znake nepredvidljivog, što dolazi iskosa, bočno se nadovezujući, šapatom ili otvorenim protestom, tako da njen registar svodi refleks na krajnje uproštenu, dakle, automatizovanu radnju, koja je najpoželjnija onda kad je sedatizovana, otupljena, umočvarena, dovoljno udaljena od sebe a opet savršeno vidljivo iscrtana, prema kojoj se ima onaj prostor distance, fluidnog stava, izgrađenog onim zidom iza kojeg se prostire praznina, pustinja. Spoljašnost, zahvaćena metakontrolom, prerasta u mehaničku, ponovljenu radnju jedne iste predstave bez poruke.

U krajnjoj liniji, kontrola nameće vladavinu u kojoj se svodimo na tijelo bez organa. Sterilizovan i ozračen, to je izbijeljeni objekat koji jeste i u potpunosti označava veliki zastoj; eru restrikcije, umanjenja, povlačenja bez i najmanjeg nanosa traga. Usled svih tih proizvedenih slikȃ nigdje portreta, čak ni odraza, radi se o shizo-odbljesku isprepletenih podataka, brojki, zaslepljujućih i prodornih. Vidimo smijanje aluminijuma na suncu.

Netjelesna masa što se ugiba, razvlači i razmrežava, kontrola je zjap spoljnjeg koje je samo preko sebe presvučeno; portal koji čezne za savršenom prazninom i pozitivnom odsutnošću, onom što je alergična već i na samu pomisao na pojavu.

Ima tu, dakle, nečeg od totalne instrumentalizacije otiska, od sna za udaljenom higijenom u kojoj je cjelokupni sadržaj vaskrsao. Ne nevinost, prije autističnost!

Želja se istrebljuje, budući da sintetizuje na način neprestanog fragmentiranja, koji već takav unosi nemir, uspostavlja diskontinuitet, dobijajući tako na rasprsnutom ubrzanju, na osobinama pritajnosti i lukavosti, pa opet eruptivnosti i nasilju, što će reći da je želja žešća podvojenost, šizofrenija svedena na tačku, zapetu, puls; nema želje koja sama sa sobom, u svojoj suštinskoj nedovršenosti, može izaći nakraj, pored toga što joj se muti svaki početak.

Mjesta presijedanja su – carstva kontrole: prozračna, destilovana, uglancana, na njima nema prostora za čovjeka, životinju, želju ili smrt; važno je uspostaviti ujednačeni protok, jer od protoka je zavisno sve. Cirkulacija što se u tečnom hodu podvrgava nevidljivom rengenu.

Prolazimo se ispod staklene kule kao prozirno društvo, bez tajni, demistifikovani i uprošteni tako da izvan najjednostavnijih operacija ne činimo ništa, uvijek već doživljeni kao građani-kodovi, reprodukcije na pokretnoj traci, podaci strogo odijeljeni i pohranjeni u zabranjenu fioku, virtuelnu bazu mini biografija koje će opisivati ravnu liniju bez nabora, praga, prekida, između dva datuma, ona što sobom otvaraju prije ugovor nego suvereni događaj, profil, subjekt.

To je način da se ukine mogućnost proizvođena istine, razlike, djela... Tako se ostvaruje fizička, represivna, jednolična psihoanaliza, koja ubija ideju pa i nagon, potrebu da se prevaziđe Edip, ideal porodice, vojske, crkve. Jer je Edip – najvoljeni Sin Države!

---