Piše: Vukić Ilinčić


Ovih dana režimski mediji objavili su fotografiju na kojoj naš visokopreosvećeni mitropolit Amfilohije navodno ljubi ruku Josipa Broza, ubijeđeni da su došli do „epohalnog otkrića“, da vladika ljubi ruku njihovog vođe i ideološkog oca. Sva njihova otkrića te vrste, opšte je poznato, počivaju na falsifikatima i fotomontažama. Njihova vječna opsjednutost Brozom vidi se i po ovoj fotografiji, ali i to da uopšte nijesu mijenjali metode. Kao da su stali na onom nivou poslije rata i na tehnici koju im je dao Staljin prije 1948.godine.
Ti isti istraživači danas tumaraju po Crnoj Gori, ne snalazeći se u duhovnom i ideološkom smislu, jer su jednog vođu zamijenili drugim, ali im je još ostala žal za onim prvim i jačim. To je sindrom ljudi koji ne mogu da sami djeluju, nego mora neko da ih vodi. U svojim niskostima toliko su ogavni da prevazilaze i sami sebe.
To su oni isti koji su, kad je Tito nestao, uzvikivali: I poslije Tita - Tito! Ta retardiranost uma zloupotrebljava danas fotografije, s namjerom da naškodi mitropolitu, samo zato što neće da bude njihov duhovni vođa, po njihovim uzusima. Zbog toga su neuspješno-naravno i registrovali svoju crkvu.
A kad je Tito nestao, za vrijeme sahrane i televizijskog prenosa, mnogi od njih, razmiljeli su se po četničkim ( neprijateljskim ) kućama, da pripaze hoće li ko od članova izdajničke familije reći kakvu grku o njihovom uzvišenom vođi i osvjedočenom srbomrscu. Pomenuću slučaj mog rođaka, kod kog su bili cio dan osmatrajući svaki gest i mimiku, pojedinačno, svakog od članova porodice.
Mitropolitu Amfilohiju i njegovoj braći, a posebno njegovom ocu Ćiru Radoviću, pripada najveća zasluga što je lavra Nemanjića sačuvana od istih tih titoista. Naime, Manastir Moraču su bili pretvorili u štalu, a jedno vrijeme u magacin neoprane vune. Pošto su skoro sve sveštenike pobili od Vezirovog do Zidanog mosta, otac Ćiro se najviše starao, koliko je bilo u njegovoj moći, da od Manastira, sagrađenog još 1252. godine, sačuva što se sačuvati može. I sačuvao je.Nije slučajno to što mu je Bog dao u familiji jednog vladiku, nekoliko sveštenika i brojno potomstvo.
Za ove foto-stručnjake narod je dobro rekao: sjela ruga pokraj puta, pa se ruga, ili: ne laje pas radi sela, nego radi sebe. Ovakvim falsifikatima pokušavaju da sakriju njihovo ljubljenje u skute i Tita i svih koji su na vlasti, do danas.
Hoće da se zaboravi da su baš oni i njihovi bližnji Titu odavali „ počast“ koja predstavlja slučaj za stručnjake koji proučavaju psihopatološka stanja ljudi. Naime, pomenuću jedan događaj, negdje baš iznad Manastira Morače. Prilikom diktatorove posjete Crnoj Gori, Podgorici i Kolašinu, znajući da vođa voli ubijanje plemenitih životinja, organizovali su udbaši hajku na jelena, kako bi mu nedužna životinja došla ispred nišana. Pošto su zaključili da bi psi bili nepouzdani, a sumnjali su i da ih ima ubačenih, oni su lično lajali i kevtali. Jelen je naletio na jednog koji nije odolio i ustrijelio ga. Umalo ga nijesu njegove kolege linčovale. Spasio ga je, kažu, lično Broz, koji se slatko ismijao njihovoj genijalnoj ideji i tako ipak zadovoljan produžio dalje.
Ovo ne pišem da bih odbranio mitropolita, on je toliko duhovno i intelektualno jak da se svih ovih godina odbranio od takvih liliputanaca i njihovih nebuloza. Ovo pišem jer sam se, gledajući pomenutu fotografiju, sjetio njihovog kevtanja kako bi diktatoru nagnali jelena na mušicu.
Jer, ništa novije nema na ovim prostorima ni danas, kao i ranije, u zemlji besudnoj, gdje su i velikog Rastka Nemanjića (Svetog Savu) progonili, kao i sve one koji nijesu bili na liniji. Zato je i najbolje završiti riječima Svetog Save, koji je jednom sličnom prilikom izgovorio: “Prokleta je ona zemlja gdje su psi pušteni, a kamenje svezano!“
(Autor je doktor
istorijskih nauka)