Uz pje­smu dječ­jeg ho­ra ko­jim je di­ri­go­va­la Mi­le­na Ko­va­čić, a ko­ji je za or­gu­lja­ma pra­ti­la ča­sna se­stra Dra­gi­ca Ku­štre, u ko­tor­skoj Ka­te­dra­li Sve­tog Tri­pu­na sve­ča­no je pro­sla­vljen Sve­ti Ni­ko­la po Gre­go­ri­jan­skom ka­len­da­ru. Za­štit­nik po­mo­ra­ca, put­ni­ka, Sv. Ni­ko­la je i za­štit­nik dje­ce, pa ne ču­di da su dje­ca bi­la glav­ni ak­te­ri mi­snog sla­vlja. Ho­ri­sti su po­la­zni­ci vje­ro­na­u­ke, a pje­va­li su pje­sme i mo­li­tve, dok su dje­voj­či­ce bli­sta­le u bi­je­lim ha­lji­ni­ca­ma sa sti­li­zo­va­nim kri­li­ma na le­đi­ma. Čla­no­vi Man­do­lin­skog or­ke­stra „Tri­po To­mas“ pod upra­vom prof. Iva Braj­ka su svo­jim zvu­kom ople­me­ni­li at­mos­fe­ru blag­da­na. Naj­broj­ni­ja su bi­la dje­ca ko­ja su u prat­nji ro­di­te­lja is­pu­ni­la pro­stor is­pred ol­ta­ra, ne­str­plji­va da ih Sv. Ni­ko­la da­ru­je pri­god­nim po­klo­ni­ma. Str­plje­nje im se is­pla­ti­lo i na­kon pri­če­sti i da­tog obe­ća­nja da će slu­ša­ti ro­di­te­lje, do­la­zi­ti na mi­se i na vje­ro­na­u­ku, Sv. Ni­ko­la, u ko­ga je bio pre­ru­šen je­dan od mi­ni­stra­na­ta, po­di­je­lio je dje­ci oko 250 pa­ke­ti­ća sa slat­ki­ši­ma.
- Sred­njo­vje­kov­ni su ga pi­sci na­zi­va­li „Na kop­nu i mo­ru sla­van”, Ko­to­ra­ni su mu po­di­gli pet cr­ka­va u gra­du, pod nje­go­vom je za­šti­tom i sta­ro­drev­na Bo­kelj­ska mor­na­ri­ca i da­nas pri­sut­na oko nje­go­vog ol­ta­ra. Tu su i po­mor­ci i ri­ba­ri, ali mo­ra­mo pri­zna­ti, naj­vi­še je dje­ce, ne­ka su i sa an­đe­o­skim kri­li­ma, a i ona ko­ja ih ne­ma­ju, kao da ih ima­ju, jer dje­ca su an­đe­li, ne­mir­ni, ve­se­li, ža­mo­ra pu­ni, oni svo­jom ži­vo­šću, ne­mi­rom, ta­ko­đe sla­ve Go­spo­da i Sv. Ni­ko­lu. Naj­vi­še se ve­se­le nje­go­voj bi­je­loj bra­di, jer bra­da je bi­je­la kao što je du­ša dje­či­ja ci­je­la - po­ru­čio je mon­si­njor An­ton Be­lan, na­dah­nut at­mos­fe­rom is­pred ol­ta­ra, gdje su naj­mla­đi trč­ka­ra­li ža­mo­re­ći, ne­str­plji­vi da do­bi­ju po­klo­ne.
Po­tom su se vjer­ni­ci po­mo­li­li Go­spo­du i Sv. Ni­ko­li da ču­va sve po­mor­ce, ri­ba­re i sve put­ni­ke na nji­ho­vim pu­to­va­nji­ma da sret­no stig­nu že­lje­nom ci­lju, ali i da oču­va vje­kov­no za­jed­ni­štvo sta­nov­ni­ka Ko­to­ra.
M.D.P.


Ot­kud ča­ra­pi­ce s po­klo­ni­ma

Ro­đen pri­je 17 vje­ko­va u imuć­noj po­ro­di­ci, Sv. Ni­ko­la je svo­je bo­gat­stvo raz­di­je­lio oni­ma ko­ji su bi­li si­ro­ma­šni, na­gla­sio je don Ivo Ćo­rić u svo­joj pro­po­vi­je­di. Gdje god je imao pri­li­ku, dje­ci je po­kla­njao ono što im je tre­ba­lo. Kao pri­mjer, is­pri­čao je pri­ču o ocu ko­ji je imao tri ćer­ke. Htio je da ih uda, ali ni­je imao nov­ca za mi­raz. Sv. Ni­ko­la je do­šao do nji­ho­ve ku­će i uba­ci­vao zlat­ne du­ka­te kroz pro­zo­re, da bi ih opre­mio za uda­ju. Otac je htio da vi­di ko mu to po­ma­že, pa je vi­rio po­red pro­zo­ra, ali se sve­tac, že­le­ći da osta­ne ano­ni­man, do­sje­tio i po­peo na dim­njak, sta­vio zlat­ni­ke u ča­ra­pe i uba­cio ih unu­tra. Otu­da i sta­ri obi­čaj da se dje­ci bo­žić­ni po­klo­ni sta­vlja­ju u ča­ra­pe.