Na pra­znik Sve­tog pro­ro­ka Ili­je u ma­na­sti­ru Zla­teš u To­ma­še­vu kod Bi­je­log Po­lja sve­tu ar­hi­je­rej­sku li­tur­gi­ju je slu­žio epi­skop bu­di­mljan­sko-nik­šić­ki go­spo­din Jo­a­niki­je. Sa­slu­ži­va­li su mu na­sto­ja­telj ma­na­sti­ra po­sve­će­nog Sve­tom pro­ro­ku Ili­ji otac Ni­ko­laj i broj­ni sve­šte­no slu­ži­te­lji te epar­hi­je. To­kom sve­te li­tur­gi­je vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je je ru­ko­po­lo­žio u čin đa­ko­na poj­ca Ste­fa­na Mi­lo­va­no­vi­ća.
Po­sli­je li­tur­gi­je, pri­če­šća, li­ti­je oko hra­ma i pre­si­je­ca­nja slav­skog ko­la­ča vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je je uru­čio gra­ma­te i za­hval­ni­ce oni­ma ko­ji su po­mo­gli ob­no­vu drev­ne sve­ti­nje. Za do­bro­čin­stvo i po­moć u ob­no­vi sve­ti­nje gra­ma­te u ovoj go­di­ni do­bi­li su: Zo­ran Bo­ško­vić i Dra­gan Sto­jić iz Čač­ka, Pre­drag Čo­mić iz Mu­sli­ća i Ve­lin­ka Le­ko­vić Vu­ko­vić iz Pa­vi­nog Po­lja.
- Sta­ro je­vrej­sko pre­da­nje ko­je je za­pi­sa­no od dav­ni­na ka­že da ka­da se ro­dio Sve­ti pro­rok Ili­ja nje­gov otac je vi­dio ka­ko ga an­đe­li pri­hva­ta­ju i obla­če u svi­je­tle ha­lji­ne. U svi­je­tle po­vo­je ga obla­če od svje­tlo­sti i ka­ko ga hra­ne pla­me­nom ne­kom ču­de­snom svje­tlo­šću. Sav ži­vot Sve­tog pro­ro­ka Ili­je je za­pra­vo svje­tlost na­ma lju­di­ma, ona­ko kao što go­vo­ri Go­spod i svi­ma da­je za­po­vi­jest ka­ko tre­ba da ži­vi­mo. Da se sve­ti svje­tlost va­ša pred lju­di­ma da vi­de va­ša do­bra dje­la i da pro­sla­ve Oca na­še­ga ko­ji je na ne­be­si­ma. Ili još ka­ko je re­kao Go­spod da ide­mo pre­ma svje­tlo­sti, jer svi oni ko­ji ži­ve u prav­di i isti­ni oni idu pre­ma svje­tlo­sti - be­sje­dio je vla­di­ka bu­dimljan­sko-nik­šić­ki.
Vla­di­ka je do­dao da je svje­tlost kraj­nji cilj na­še­ga ži­vo­ta. Kao što nam je ot­kri­ve­no ka­ko će bi­ti u po­sled­nji dan, da će li­ca pra­ved­ni­ka za­si­ja­ti kao sun­ce, a to ima­mo i u na­šim pje­sma­ma, pa se pje­va za Sve­to­ga Pe­tra Ce­tinj­sko­ga - Pe­tru svje­tla li­ce na kra­ji­ni kao jar­ko sun­ce na vi­si­ni, a to za­pra­vo po­ka­zu­je nje­go­vu prav­du i da ide pu­tem svje­tlo­sti, pu­tem isti­ne Bož­je.
- Dra­ga bra­ćo i se­stre, Bož­ja mi­lost, prav­da i isti­na su za­pra­vo svje­tlost ži­vo­ta. Go­spod Isus Hri­stos ka­že: „Ko ide zam­nom ne­će ho­di­ti po ta­mi ne­go će ima­ti svje­tlost ži­vo­ta”. Onaj ko­ji je za­i­sta svje­tlost, vječ­na i ne­stvo­re­na to je Go­spod Isus Hri­stos, On je vječ­no sun­ce prav­de, ta­ko pje­va­mo i ta­ko ga pro­sla­vlja­mo. A, mi pro­sla­vlja­mo Sve­tog Ili­ju, Bož­jeg ugod­ni­ka i Pro­ro­ka, ko­ji je pra­sli­ka Hri­sto­va. On je svo­jim ži­vo­tom ko­li­ko je to nje­mu bi­lo mo­gu­će iz­o­bra­ža­vao Hri­stov ži­vot na ze­mlji.. Evo da­nas smo se ov­dje sa­bra­li u toj ist­i­ni i toj vje­ri, oko ime­na Bož­je­ga, i u sla­vu i čast Sve­to­ga pro­ro­ka Ili­je i sve­ti­nji ko­ja je nje­mu po­sve­će­na. Ma­la cr­kva kao ona is­pod Go­re Si­na­ja gdje se krio iako je bio pro­rok – ka­zao je vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je.
Po­sli­je Li­tur­gi­je za broj­ne vjer­ni­ke jed­nog od naj­ve­ćih ili­ndan­skih sa­bo­ra u ovoj op­šti­ni, u por­ti ma­na­sti­ra je pri­re­đe­na tr­pe­za lju­ba­vi.
Vla­di­ka Jo­a­ni­ki­je je na­kon slu­že­ne li­tur­gi­je u ma­na­sti­ru Zla­teš po­sje­tio i man­sa­tir So­ko­lac.
M.N.