Sve­ča­no je pro­šlog vas­kr­snog po­ne­djelj­ka bi­lo u cr­kvi sve­te Tro­ji­ce u Ku­ti­ma u Ze­le­ni­ci kod Her­ceg No­vog. Sve­tu ar­hi­je­rej­sku slu­žbu slu­ži­li su je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je i epi­skop za­hum­sko-her­ce­go­vač­ki Gri­go­ri­je sa sve­šten­stvom. U pri­god­noj be­sje­di vjer­nom na­ro­du se naj­pre obra­tio vla­di­ka Gri­go­ri­je ko­ji je vjer­ni­ci­ma i broj­nim zva­ni­ca­ma me­đu ko­ji­ma je bio ru­ski am­ba­sa­dor u Cr­noj Go­ri An­drej Ne­ste­ren­ko i pred­sjed­nik op­šti­ne Her­ceg No­vi Ni­ko­la Nik­ša Goj­ko­vić sa­op­štio da nam uvi­jek, a po­seb­no za ova­kve pra­zni­ke ka­kav je Vas­krs, tre­ba­ju mir, slo­bo­da i da sva­kog tre­na i u sva­kom pra­zni­ku mo­li­mo Bo­ga da op­sta­ne­mo bi­o­lo­ški, mo­ral­no i du­hov­no.
– Sve bi bi­lo uza­lud­no i na­ša vje­ra i na­ša pro­po­vjed da Hri­stos ni­je vas­kr­sao. Te ri­je­či tre­ba uvi­jek da nam bu­du na pa­me­ti da je to ka­men na ko­jem sto­ji­mo, ali ne­po­ko­le­bljiv ka­men ko­me ne mo­že ni­šta ni­ka­kva bu­ra i ni­ka­kva sti­hi­ja ovo­ga svi­je­ta bi­lo da je slo­ve­sna ili be­slo­ve­sna. Hri­stos je svo­jim vas­kr­se­njem po­bje­dio svi­jet, po­bje­dio smrt, po­bje­dio đa­vo­la i po­bje­dio gri­jeh. Za­to i mi ne­ma­mo ni­šta pa­met­ni­je da ka­že­mo od onog: Hri­stos Vas­kre­se – re­kao je vla­di­ka Gri­go­ri­je.
Po za­vr­šet­ku sve­te Ar­hi­je­rej­ske li­tur­gi­je du­gač­ka ko­la vjer­ni­ka for­mi­ra­la je li­ti­ju ko­ja je kre­nu­la od cr­kve Ro­đe­nje Pre­sve­te Go­spo­đe, sta­di­o­na Or­je­na, Džo­ro­vog mo­sta, do ma­gi­stra­le u Ze­le­ni­ci, gdje su mje­šta­ni iz­ni­je­li po­slu­že­nje.
U Ze­le­ni­ci je vjer­ni­ci­ma iz li­tij­ske ko­lo­ne, a i onom ko­ji je sta­jao po­red pu­ta, mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je u svo­joj be­sje­di ka­zao da je ovaj vas­kr­šnji sa­bor – sa­bor lju­ba­vi.
– Mi se ov­dje uči­mo ne sa­mo taj­ni lju­ba­vi i pri­ma­ju­ći onog ko­ji je ras­pe­ćem svo­jim po­klo­nio svi­ma na­ma – lju­bav, žr­tvu­ju­ći se za nas. Pri­miv­ši Nje­ga kroz sve­to pri­če­šće u sve­tom hra­mu i kroz ovu li­ti­ju i ovo sa­bra­nje sje­di­nju­je­mo se s njim, ali se sje­di­nju­je­mo i jed­ni sa dru­gim je­din­stve­no, ne­ras­ki­di­vo vječ­no i to je­ste Cr­kva Hri­sto­va. Po to­me se ona raz­li­ku­je od svih dru­šta­va i svih ide­o­lo­gi­ja i svih re­li­gi­ja ovog svi­je­ta. Jer, ovo na­še za­jed­ni­štvo i sa­bo­ro­va­nje ono po­či­nje, ali se ov­dje ne za­vr­ša­va, ne­go tra­je vi­jek i vje­kov... I to je ono što je dar Bož­ji na­ma hri­šća­ni­ma i kao ta­kvi ima­mo ogrom­nu od­go­vor­nost za sva­ko ljud­sko bi­će. Sa­bi­ra­mo se kao što se pše­nič­na zr­na sa­bi­ra­ju sa ra­znih nji­va, pa od njih po­sta­je sje­me sa­bra­no. U Cr­kvi Bož­joj pre­ko nas uči­mo i dru­ge lju­ba­vi, a Hri­sto­va lju­bav je lju­bav ko­ja se da­je – re­kao je, iz­me­đu osta­log, mi­tro­po­lit.
Sve­ča­nost u Ku­ti­ma za­vr­še­na je tr­pe­zom lju­ba­vi i na­rod­nim ve­se­ljem.Z. Š.


Pa­ra­stos do­bro­tvo­ru Le­ku Pav­ko­vi­ću

Na vas­kr­šnji po­ne­dje­ljak sve­ča­no je bi­lo i na Po­di­ma kod Her­ceg No­vog. U hra­mu sve­tih mu­če­ni­ka Ser­gi­ja i Vak­ha, gdje je odr­ža­na ve­čer­nja vas­kr­šnja slu­žba uz pri­su­stvo ve­li­kog bro­ja vjer­ni­ka. Ve­čer­nju slu­žbu je slu­žio sve­šte­nik Alek­san­dar Pa­pić, pod­sko-sa­so­vić­ki pa­roh. Pjev­ni­cu sa čla­no­vi­ma vjer­na­u­ke je vo­di­la vje­ro­u­či­telj Ire­na Pa­pić. Po za­vr­šet­ku vas­kr­šnje ve­čer­ne slu­žbe kre­nu­la je li­ti­ja op­ho­dom oko hra­ma. Na­kon li­ti­je po tra­di­ci­ji se oti­šlo do gro­ba Alek­san­dra Le­ka Pav­ko­vi­ća, ve­li­kog cr­kve­nog i na­rod­nog do­bro­tvo­ra ovog kra­ja. Ot­pje­va­ni su vas­kr­sni sti­ho­vi uz po­ja­nje vas­kr­šnjeg tro­pa­ra „Hri­stos vas­kr­se”. U svom te­sta­men­tu Alek­san­dar Pav­ko­vić je imao že­lju da se o Vas­kr­su oku­pi na­rod oko nje­go­vog gro­ba i da nam na tom mje­stu po­pi­je po ča­šu vi­nu za po­koj mu du­še. Vjer­ni­ci­ma se obra­tio be­sje­dom sve­šte­nik Alek­san­dar Pa­pić u ko­joj je na­po­me­nuo da ne­ma ve­ćeg i ve­li­čan­stve­ni­jeg pra­zni­ka od Vas­kr­sa. To je dan u ko­jem je Go­spod Isus Hrist po­bje­dio ta­mu smr­ti i sva­kom vje­ru­ju­ćem is­pru­žio ru­ku da ga vas­kr­sne i uve­de u ži­vot vječ­ni.
Na­kon be­sje­de na­rod se upu­tio ka Sve­to­sav­skom do­mu gdje je upri­li­če­na vas­kr­šnja go­zba.Z.Š.