U sali nikšićkog „Zahumlja” prilikom promocije knjige „Zvono drugog januara” Vojislava B. Mijuškovića tražilo se mjesto više. Brojni su bili oni koji su željeli da čuju kako je i šta je autor sabrao među korice knjige i izabrao iz poluvjekovne priče o „Društvu 2. januar” čiji je jedan od osnivača. Daleke 1969. godine generacija nikšićkih omladinaca, a na ideju „četiri točka” (Vojislav Mijušković, Branko Pavić, Vlado Vuković i Branko Đurović), odlučila je da svoje druženje učvrsti, da ga godine i okolnosti ne „raznesu”. Za datum svog sastanka odredili su 2. januar i od tada, a ovog januara bilo je 50 godina, taj dan uvijek je bio samo njihov. Mijuškoviićeva knjiga svojevrsni je presjek svega što se od prvog dana osnivanja Društva događalo. „Zvono drugog januara”, rekao je novinar i književnik Budo Simonović, najljepši je spomenik prijateljstvu, priča o jednoj srećnoj generaciji koja je imala privilegiju da mladost proživi u onih „zvjezdanih” dvadesetak godina druge polovine 20. vijeka.
– Knjiga Vojislava Mijuškovića jeste pomalo i njegova biografija. Mnogo više od toga ovo je ipak hronika, prvenstveno Nikšića, ali i dijelom Crne Gore u jednom vremenu, mozaik bisernih zapisa o ljudima i događajima, o onome što je vrijeme donosilo i pronosilo u burnim godinama druge polovine 20. vijeka. To je zbirka briljantnih putopisnih zapisa, ali i majstorskih zapažanja života, mudrih poruka i poduka, uočenih i otetih od zaborava iz onoga čemu je svjedok i saučesnik, istakao je Simonović.
Kroz lični doživljaj, anegdote, sjećanje članova, fotografije, autor „Zvona drugog januara” čitaocu poručuju kako ni vrijeme, ni društveno-političke, a ni životne okolnosti ne prekidaju nit iskrenog i pravog druženja i prijateljstva. Mijuškovićeva knjiga, rekao je Simonović, ostala je otvorena, ne nedovršena, kao poziv nasljednicima i potomcima da je „dopisuju” kad jednom i njen autor i prvopozivnici 2. januara, svi oni koji su na 50-godišnjicu Društva bili još na okupu i dočekali „svoju knjigu”, krenu na „dugo putovanje”.
„Zvono drugog januara”, smatra novinar i književnik Milan Stojović, živi je glas, duh koji drumuje ulicama i džadama nikšićkim i nastavlja da bude živa misao mnogih dragih osoba koje su znali, a preselile su se u predjele odakle se čovjek vraća samo kao sjećanje.
– Na tom popisu je nekoliko stotina imena koja nastavljaju da žive među koricama ove knjige. Autor ih je majstorski uveo u kolo dobrih ljudi, po kojima će se još dugo ovaj grad i kraj prepoznavati i pominjati, kazao je između ostalog Stojović.
Članovi Društva finansirali su štampanje knjige koja je izašla ove gdoine, upravo povodom jubileja, a izdavač je podgorički „Unireks”. Medijatori večeri knjige, ali i jednog lijepog sjećanja, bili su Velizar Kasalica i Slavica Vuković Ognjenović.
B.B.

---

Društvo opstaje uprkos sumornim vremenima
Knjigu je lako napisati, rekao je Mijušković na promociji, ali, podsjećajući na Andrićeve riječi, teško je kasnije kajati se zbog nje. Pet njihovih decenija nije moglo stati u jednu knjigu pa smatra da su ostali dužnici i Društvu i vremenu. Jedna družina, rekao je on, kalendaru je otela 2. januar, prvi nijesu mogli jer je „opštenarodno vlasništvo”, a i bilo im je ispod nivoa. Počeli su u vremenu diktature njihove mladosti, onih velikih ideala, romantičarskog zanosa, zvjezdanih godina.
– U međuvremenu sve je otišlo u sumorne predjele, i ona velika država i sistem, ideologija, ideali, zvjezdane godine, naša mladost, bezmalo sve. A „Društvo 2. januar” je dodavalo jedno drugom ruku, stasavalo, bivalo brojnije i snažnije. Dolazili su novi članovi, ali nažalost odlazili zauvijek, istakao je autor.