Gost ovogodišnje Velikogospojinske pjesničke večeri, koju u Nikšiću povodom praznika Uspenija Presvete Bogorodice organizuje Eparhija budimljansko-nikšićka - Crkvena opština Nikšić, bio je književnik
Miroslav Maksimović. Domaćin večeri akademik
Jovan Delić naglasio je da je riječ o jednom od najistaknutijih srpskih književnika. Maksimović od 1968. godine objavljuje pjesme, koje je objavio u više zbirki, a obavljuje i eseje za šta je nagrađivan brojnim prestižnim književnim nagradama. Maksimovićevo veče u Nikšiću bilo je posvećeno njegovoj knjizi soneta pod nazivom „Bol” koju je objavio 2016. godine. Sonetni vijenac govori o tragediji porodice njegove majke Stane Uzelac, ljeta 1941. godine u tadašnjoj Nezavisnoj državi Hrvatskoj (NDH).
– Zaista ta zbirka mora biti u povlašćenom položaju jer kako krenete odavde preko Vidrovana, Gornjeg Polja, pa dođete do Pive - Brezana, Dube, Miljkovca, Bukovca, Dola, pa onda do Gojkovića Dola, Kručica, sela u stabanjskim katunima, sve je to jedno do drugog žrtveno mjesto gdje su se odvijali ovakvi događaji o kojem Maksimović pjeva u svojim sonetima, rekao je Delić.
„Bol”, kazao je autor, čini 14 soneta, a svaki na poseban način tretira stravičan događaj kada su ustaše samo iz sela odakle je njegova majka, svirepo, bacajući u jame, pobile na desetine stanovnika. I Stana, tada 14-godišnja djevojčica, zajedno sa šestoro svoje braće i sestara i majkom, brojnim rođacima, bačena u jamu, ali, za razliku od ostalih, uspjela da se iz nje izvuče i preživi. Bol je, rekao je Maksimović, čitavog života skrivala u sebi, a prvi put o tome i to djelimično progovorila je u starosti, nakon moždanog udara. Prvi, uvodni sonet, kazao je on, napisao je daleke 1988. godine, poslednji 2008. nakon majčine smrti, nesvjestan i tada da će sve to jednog dana biti sabrano u knjizi.
– Preostalih 100 i nešto strana su jedan moj prilino dugačak tekst i tekstovi profesora Mila Lompara i Bogdana Rakića. Ima neke korenspondencije između soneta i tog teksta. One vrste kad poezija neke konkretne detalje, neke sitnice uopštava i revitalizuje i daje neki drugi smisao, a onda se sa tekstom dopunjava. Htio sam da ukažem o jednoj od brojnih tema pokolja nad srpskim stanovništvom u NDH, pritom je ovaj, da kažem moj, bio apsolutno nepoznat, vjerovatno kao i mnogi drugi, istakao je autor govoreći o uzrocima nastanka zbirke.
Publika u Nikšiću imala je priliku da od Maksimovića čuje i svaki od 14 soneta, koji naslanjajući se jedan na drugi, pričaju tragičnu priču jedne srpske porodice koja se ni po čemu ne razlikuje od priča svih ostalih iz kojih su rijetki, poput Stane Uzelac, uspjeli da prežive i svjedoče.
B.B.
)){kind=small}
