Če­tr­de­set je da­na od iz­ne­nad­ne smr­ti na­šeg pri­ja­te­lja, iz­van­red­nog pje­sni­ka, pro­znog pi­sca, esejiste i no­vi­na­ra, Mi­o­dra­ga Mi­ša Trip­ko­vi­ća.
Nje­gov svi­je­tli lik, pr­ven­stve­no kao čo­vje­ka, pa on­da umjet­ni­ka, ma­ga pi­sa­ne ri­je­či, osta­će u du­bo­kom sje­ća­nju svi­ma na­ma ko­ji smo ga po­što­va­li i uva­ža­va­li, iskre­no ci­je­ni­li nje­go­vo pri­ja­telj­stvo i stva­ra­la­štvo, na­su­prot su­jet­nih na­me­tlji­va­ca, raz­bo­ko­re­nih po­et­skih pre­ra­đi­va­ča, po­et­skih tru­ba­ča, gu­sla­ča, gla­snih i pre­gla­snih ta­lam­ba­sa.
Mi­šo je bio pje­snik do­bro­te, ali i ljud­skog zla, gri­je­ha i zlo­be, ka­ko re­če Dra­gan Pe­jo­vić-Pej­kan, s kim je de­se­tak go­di­na una­zad, Mi­šo uglav­nom sje­dio i pio ka­fu, sa ma­lo pri­če i do­sta po­što­va­nja pre­ma ne­kim od nje­go­vih is­kre­nih po­što­va­la­ca i pri­ja­te­lja.
Bio je je­dan i ne­po­no­vljiv. Nje­ga je ne­mo­gu­će bi­lo imi­ti­ra­ti i kao čo­vje­ka i kao stva­ra­o­ca. Imao je taj Bož­ji dar da sva­kog opi­še po za­slu­zi, či­nje­njem ili pro­sta­klu­kom. Nje­gov lik je ne­pre­va­zi­đen u sve­mu ljud­skom, umjet­nič­kom, dru­štve­nom...
Pre­li­sta­vam, či­tam, nje­go­vu na­ža­lost po­sled­nju knji­gu „Ma­sti­lja­va li­ri­ka”, di­vim se, ali i ža­lo­stim, ni­sam sti­gao da na­pi­šen pri­kaz. Bo­lest je ne­kad br­ža od že­lje, hti­je­nja...
Po­sma­tram nje­go­vu fo­to­gra­fi­ju, i ona je po­e­tič­na. Čo­vjek pun čo­vječ­no­sti i po­e­ti­ke i na fo­to­su je sta­men i ne­pri­ko­sno­ven, a po­e­zi­ja lir­ski mu­dra, što sa­mo na­či­ta­ne i obra­zo­va­ne lju­de, mo­že da uči­ni be­smrt­nim, ma­kar knji­žev­nim opu­som.
To do­bro znam, iako, po­ne­kad, ni­je­sam bio pri­su­tan hva­lo­spje­vi­ma još mno­gih na­ših iz­vr­snih po­zna­va­la­ca nje­go­vog dje­la. Pri­ča­li su mi dru­gi, jer nje­go­va ćud mi ni­je do­zvo­li­la da mi sam is­pri­ča o mno­go če­mu. Ali, kao no­vi­nar, i dru­gar, sa­znao sam mno­go to­ga. Kad sam mu o to­me go­vo­rio, sa­mo se smje­škao ona­ko ka­ko je sa­mo on znao. Za­go­net­no, mu­dro...
Nje­go­vu umjet­nič­ku lič­nost i čo­vječ­nost po­što­va­li su, uglav­nom, umjet­ni­ci, ne­zlob­ni, ne­za­vid­ni, ne­sra­ču­na­ti... Brat­ski od­nos, sa ne­ki­ma od nas, ko­ji smo mu ne­što zna­či­li, i po­što­va­li ga, oka­rak­te­ri­sa­li smo nje­go­vu lič­nost traj­no u na­ma, nje­go­vim sa­bor­ci­ma u raz­go­vo­ru, po­ne­koj pri­mjed­bi, a na­ro­či­to raz­mje­nji­va­nji­ma po­gle­da na umjet­nost uop­šte, nje­go­vom oso­be­nom smi­slu za iz­ne­nad­ni hu­mor. Vo­lio je da nam pre­no­si svo­ja is­ku­stva iz da­le­kih ze­ma­lja, ili sa tro­to­a­ra Ti­to­gra­da, po­tom i Pod­go­ri­ce, ali i iz Ma­na­sti­ra Mo­ra­če i nje­go­ve Đu­đe­vi­ne.
Po­ne­kad je bio tih, ne­na­me­tljiv. Po­ne­kad buč­no u pra­vu. Nje­go­va krat­ko­traj­na smi­re­nost mno­gi­ma je po­mo­gla da se ne uz­dig­nu vi­še ne­go što vri­je­de, da ola­ko ne oka­rak­te­ri­šu tu­đe dje­lo, jer mu je fi­lo­zof­sko gle­di­šte to da­va­lo za pra­vo.
De­ce­ni­ja­ma je pri­vla­čio pa­žnju umjet­nič­kog i kri­ti­čar­skog esta­bli­šmen­ta ši­rom Ju­go­sla­vi­je, po­tom Cr­ne Go­re i Sr­bi­je. Nje­go­ve pje­sme, pri­če i ese­je, po­mi­nja­li su mi mno­gi be­o­grad­ski i pi­sci iz Re­pu­bli­ke Srp­ske. Ali, i ov­da­šnji pri­ja­te­lji, go­vo­re­ći da je sva­ki ža­nr ko­jim se ba­vio iza­zi­vao kod njih ve­li­ku pa­žnju i kon­cen­tra­ci­ju.
Za­i­sta, Mi­šo je bio Eru­di­ta sa ta­na­nim osje­ća­jem za sva­ko­dne­vi­cu, za raz­bi­ja­nje fra­za i be­smi­sle­no­sti... Če­sto je znao re­ći: „Sva­ki pi­sac mo­ra da bu­de ostra­šće­ni či­ta­lac, a na fi­lo­zof­skim dje­li­ma se oštri um”.
Tač­no. Pi­scem nas či­ni kom­bi­no­va­nje ri­je­či i ka­ko ih kom­bi­nu­je­mo. Kad pi­še­mo mi­sli­mo na uši. Zvuk je va­žan, po­red vi­zu­el­nog. Pre­ko slu­ha oštri­mo ri­ječ do tan­či­na i tač­no­sti...
Mi­šo Trip­ko­vić je to do­bro znao. Sma­trao je po­e­zi­ju vr­hom knji­žev­no­sti, na­ro­či­to u onoj ko­joj se uvi­jek na­pra­vi su­kus mi­sli, uma i mu­zi­ke ri­je­či. Je­zik je otadž­bi­na knji­žev­no­sti. Haj­de­ger bi re­kao: „Je­zik je ku­ća bi­ća”.
U po­sled­nje vri­je­me Mi­šo je če­sto go­vo­rio: „Do­sta mi je do­bo­šar­skih rit­mo­va, po­tro­še­nih kva­zi­ri­ma i me­tra­že, bez me­lo­di­o­zno­sti i ni­jed­nog me­ta­fi­zič­kog sti­ha. Ofi­ci­o­zan ton, uglav­nom je, dio pro­fi­la i sta­va na­dri­pje­sni­ka i umi­šlje­nih ve­li­či­na”.
Mi­o­drag Mi­šo Trip­ko­vić, do po­sled­njeg da­ha ostao je čo­vjek, pun čo­vječ­no­sti i čo­vje­ko­lju­bi­vo­sti, a naj­te­že je bi­ti čo­vje­ko­lju­biv čo­vjek… Na­dam se da i na ne­bu pi­še ne­be­sku po­e­zi­ju, a mo­žda, umje­sto u vr­tu, „An­gel mu pe­va na ne­bu”.

PI­ŠE: Ve­se­lin LA­ZA­RE­VIĆ