Zbir­ka pje­sa­ma „Dar za­vjet­ni”, autor­ke prof. Na­de D. Pa­vi­će­vić, pred­sta­vlje­na je pu­bli­ci u okvi­ru Tri­bi­ne „Ri­ječ” Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re u Du­hov­nom cen­tru „Si­me­on Mi­ro­to­či­vi” u Pod­go­ri­ci. O knji­zi su go­vo­ri­li knji­žev­ni kri­ti­čar mr Ra­do­je Fe­mić i pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj, ured­ni­ca tri­bi­ne.
- Mo­tiv­ski i sim­bo­lič­ki he­te­ro­ge­na, zbir­ka po­e­zi­je „Dar za­vjet­ni” ob­u­hva­ta dvi­je te­mat­sko-stil­ske rav­ni ko­je u efek­tu sim­bi­o­ze kon­den­zu­ju su­štin­sko obi­ljež­je umjet­nič­kog uvi­da – ra­đa­nje cje­li­ne. Slo­že­ni pje­snič­ki po­stu­pak ko­jim se pje­snič­ka cje­li­na, kao či­nje­ni­ca vi­šeg, du­hov­nog re­da, us­po­sta­vlja, ot­po­či­nje po­e­mom van­red­ne su­ge­stiv­ne mo­ći – „U ne­bo se gle­da iz Je­ru­sa­li­ma”. Na­sta­la kao lir­ski od­raz ho­do­ča­snič­kog preg­nu­ća, ova po­e­ma u se­bi sin­te­ti­zu­je vri­jed­no­sti du­hov­nog pje­sni­štva, s jed­ne, i ra­fi­ni­ra­nost žen­skog lir­skog is­ka­za, s dru­ge stra­ne. Ek­sta­tič­nost za­no­sa pred Je­ru­sa­li­mom upri­li­če­na je sup­sti­tu­i­sa­njem svih pu­te­va jed­nim pu­tem, pu­tem du­hov­ne (sa­mo)spo­zna­je i bo­go­tra­ži­lač­kog na­dah­nu­ća – ka­zao je Fe­mić.
On je do­dao da dru­ga po­et­ska cje­li­na, pod na­zi­vom „Pli­ma i osje­ka”, funk­ci­o­ni­še kao svo­je­vr­sni sim­bo­lič­ki opo­zit po­e­mi „U ne­bo se gle­da iz Je­ru­sa­li­ma”, gra­de­ći s njom je­din­stvo po su­prot­no­sti.
- Dok je pr­va cje­li­na us­klik du­hov­nog, za dru­gu se mo­že ka­za­ti da pred­sta­vlja us­klik svje­tov­nog. „Pli­mu i osje­ku” sto­ga tre­ba ra­zu­mi­je­va­ti u du­hu tre­pe­re­nja in­di­vi­du­al­ne mi­sa­o­ne i emo­tiv­ne am­pli­tu­de, či­je osci­la­ci­je po­et­ski glas pom­no re­gi­stru­je i ospo­lja­va. Za­jed­nič­ko svoj­stvo ovom i pret­hod­nom ci­klu­su je­ste sna­ga vi­ta­li­te­ta, ko­ja pro­kli­ja­va upr­kos ne­po­god­nom am­bi­jen­tu. Ne­za­vi­sno od to­ga da li je ži­vot pri­ka­zan u svom apo­lo­nij­skom ili di­o­ni­zij­skom ob­li­ku, nje­go­vi da­ma­ri se sna­žno osje­ća­ju, za­o­ku­plja­ju­ći re­cep­to­re svo­jom pri­ma­mlji­vo­šću. Igra stvar­no­sti i var­ke po­seb­no je sna­žno do­ča­ra­na u pje­smi „Pro­le­ća dah”, u ko­joj se vi­še­znač­na sim­bo­li­ka go­di­šnjeg do­ba isto­vre­me­no re­a­li­zu­je i kao ak­tu­el­nost i kao uspo­me­na – sma­tra Fe­mić.
Za raz­li­ku od pr­vog ci­klu­sa, ko­ji je sna­žno ustre­mljen pre­ma vječ­no­sti, is­ti­če Fe­mić, u ci­klu­su „Pli­ma i osje­ka” po­et­ski glas se okre­će pro­šlo­sti, oži­vlja­va­ju­ći pa­ti­ni­ra­nost pro­šlog vre­me­na, i evo­ci­ra­ju­ći vri­jed­ne tre­nut­ke.
- Na­kon su­o­ča­va­nja s pje­snič­kim sa­zvi­je­žđem prof. Na­de D. Pa­vi­će­vić, či­ta­o­cu iz­mi­če luk­suz ugod­nog pa­si­vi­te­ta. Na­pro­tiv, on po­sta­je i ho­do­ča­snik i su­di­o­nik jed­nog ve­li­kog Pu­ta, na či­jem ga kra­ju oče­ku­ju bo­ga­ti plo­do­vi pje­smo­dar­ja – za­klju­ču­je mr Ra­do­je Fe­mić.
Sti­ho­ve iz pro­mo­vi­sa­ne zbir­ke, ali i onih pret­hod­nih, či­ta­la je autor­ka, ko­ja je na­kon ri­je­či za­hval­no­sti is­ta­kla da ju je ovo pje­snič­ko dru­že­nje ob­ra­do­va­lo.
- Da­ru­ju­ći bli­žnji­ma bla­gu ri­ječ, pje­snik že­li da za­slu­ži lju­bav i kod Bo­ga i kod bli­žnjeg i da ta­ko bi­va za­šti­ćen od po­ra­za i ka­zne – ka­za­la je, iz­me­đu osta­log, autor­ka Na­da D. Pa­vi­će­vić.
Na sa­mom kra­ju, iz pu­bli­ke su se za ri­ječ ja­vlja­li Na­di­ni uče­ni­ci i ko­le­ge pri­sje­ća­ju­ći se za­jed­nič­kih tre­nu­ta­ka, ni­žu­ći za­ni­mlji­ve aneg­do­te.
A.Ć.


Po­e­zi­ja iz skro­vi­šta ti­ši­ne

- Na­da D. Pa­vi­će­vić pri­pa­da onim ri­jet­kim pje­sni­ci­ma či­ji pje­snič­ki glas do­la­zi iz skro­vi­šta ti­ši­ne po­tvr­đu­ju­ći ti­me i jed­nu od de­fi­ni­ci­ja pje­sni­štva da je po­e­zi­ja sti­ša­na umjet­nost. A ta sti­ša­nost ogle­da se i u pri­ro­di pje­sni­ka, pje­sni­ki­nje, ko­joj je su­šta ra­dost is­klju­či­vo ra­đa­nje i ro­đe­nje pje­sme, tra­ga­nje za je­zič­kim zna­kom, za sim­bo­lom ili for­mu­lom ko­jom će ob­zna­ni­ti unu­tar­nji stva­ra­lač­ki im­pe­ra­tiv – ka­za­la je pje­sni­ki­nja Mi­li­ca Kralj.