Po­e­zi­ja ko­ju je pje­sni­ki­nja Du­brav­ka Jo­va­no­vić pje­va­la u zbir­ka­ma „Di­ja­log po­stan­ka”, „Ka­me­nov cvat”, „Na šo­ta­ni bo­kelj­ske ot­me­no­sti”, „Bo­ka pla­vo ću­ti”, pro­cvje­ta­li su u nje­noj naj­no­vi­joj zbir­ci, ko­ja no­si na­ziv „Pon­ta­pe­ti”. To je bo­kelj­ski iz­raz za fi­ni pr­sni žen­ski na­kit, ukra­sni broš ili iglu, pan­dan „ba­šli­ji”, ka­ko je zo­vu na sje­ve­ru Cr­ne Go­re, iz­raz ko­jim je po­e­te­sa, htje­la da spo­ji tra­di­ci­ju i mo­der­no do­ba Ko­to­ra i Bo­ke Ko­tor­ske. Ri­jet­kim fi­li­gra­ni­ma ukra­si­la je su­mor­nu sva­ko­dne­vi­cu i lju­bi­te­lje sti­ha pot­sje­ti­la na ri­zni­cu sta­rih vri­jed­no­sti, na­su­prot su­mor­noj sva­ko­dne­vi­ci kon­zu­me­ri­zma ko­ji po­la­ko gu­ta grad svjet­ske ba­šti­ne. Usta­ju­ći, pje­sni­ki­nja je na no­ga­ma po­zdra­vi­la pri­sut­ne sti­ho­vi­ma po­sve­će­nim Bla­že­noj Oza­ni, ču­va­ri­ci, bra­ni­te­lji­ci ovog „naj­grad­ski­jeg gra­da u na­šoj pre­li­je­poj dr­ža­vi”.
- Ovaj grad je po­e­zi­ja i sam je pi­še, a ko­me ma­lo nerv ja­če za­drh­ti pred pro­la­zno­šću ovo­ga svi­je­ta, pa vri­jed­no­sti za vječ­nost pre­po­zna, lak­še mu je, ka­da mo­že da za­u­sta­vi ko­ma­di­će ma­lih, ve­li­kih ži­vo­ta i da ih sti­hom ove­ko­vje­či. Ovu sla­nu ari­ju, ovaj mi­ris drev­no­ga gra­da, nje­go­ve ure i aure, lju­de i užan­ce, mo­je mla­do­sti, ali i ovo­vre­me­nih sli­ka gra­da u ko­me va­po­ri fi­šća­ju, go­lu­bo­vi i mač­ke za sre­ću šo­to­bra­co pro­la­ze ka­le­ta­ma i ja ih ner­vom i pe­rom međ` stra­ni­ce knji­ga smi­je­štam. Že­lim da „Pon­ta­pe­ti” osta­ju i ne mi­rim se sa no­vim ko­lu­ri­ma i mje­ra­ma sta­rih ko­tor­skih kro­vo­va, iz­mi­je­nje­nih oba­la no­vom grad­njom i obur­da­va­njem br­da, no­vo­ga je­zi­ka, mu­zi­ke ko­ja je to naj­ma­nje, kon­fu­ži­o­na ko­ji ne­ma at­mos­fe­ru, po­tro­šač­ko­ga du­ha ljud­sko­ga li­ca ko­je su is­pi­sa­li umor i ha­la­plji­vost. Moj Ko­tor i mo­ja Bo­ka i vaš, dra­gi mo­ji Ko­to­ra­ni i svi vi ko­ji ni­je­ste iz Ko­to­ra, ali ga ta­ko vo­li­te i do­ži­vlja­va­te, je­ste po­e­zi­ja sta­ri­nom, vri­jed­no­sti­ma, tra­di­ci­jom ko­ju pi­še sva­ki ka­men, ko­me je tra­ja­nje mi­le­ni­jum­sko - ka­za­la je po­e­te­sa.
Uz na­du da su sve tran­zi­ci­o­ne pro­mje­ne svu­da u svi­je­tu ipak pro­la­znost, a da su iskon­ske vri­jed­no­sti – vječ­nost, do­da­la je da je la­ko pi­sa­ti i di­je­li­ti do­ži­vljaj nje­ne no­ve knji­ge sa pri­sut­ni­ma, ko­ji­ma na li­cu „či­ta do­bro­tu, ma­lo sje­te za pa­sa­nim vre­me­ni­ma mir­no­ga gra­da i nje­go­vo­ga šar­ma”.
Po­e­zi­ja Du­brav­ke Jo­va­no­vić je „lek­sič­ko bla­go ko­je se pre­po­zna­je po zvu­ku”, pri­mi­je­ti­la je pro­fe­sor­ka mr Alek­san­dra Vu­ko­vić, do­da­ju­ći da je Du­brav­ka nje­na du­hov­na srod­ni­ca i „ri­zni­čar­ka onog sta­rog”, te da su že­ne po­put nje „ka­ri­ja­ti­de po­treb­ne Cr­noj Go­ri”.
Pre­po­zna­ju­ći vri­jed­no­sti nje­nog pje­snič­kog i lek­sič­kog iz­ra­za, na ini­ci­ja­ti­vu kul­tur­nih po­sle­ni­ka ko­tor­ske Bi­bli­o­te­ke i či­ta­o­ni­ce, Mi­ni­star­stvo kul­tu­re je fi­nan­si­ra­lo iz­da­va­nje ove knji­ge, s ob­zi­rom da je Du­brav­ki­na po­e­zi­ja „poj sla­vu­ja ko­ji sjaj­no zvu­či, ali se ja­ko ri­jet­ko ču­je”, ka­ko je is­ta­kao no­vi­nar i pu­bli­ci­sta Slav­ko Man­dić.
Ma­šo Če­kić, no­vi­nar i pu­bli­ci­sta „na­pra­vio je đir” Du­brav­ki­nim sti­ho­vi­ma či­ta­ju­ći nje­ne pje­sme. Pje­sme ko­je je kom­po­no­vao Zo­ran Pro­ro­čić na nje­ne sti­ho­ve pje­va­le su čla­ni­ce žen­ske kla­pe „Bi­ser­ni­ce Bo­ke”, (do­du­še na „plej­bek”, što baš i ni­je u du­hu bo­ke­ške tra­di­ci­je). Vo­ka­list­ki­nja Dra­ga­na Bo­kan je „pje­smom ovje­ri­la” naj­no­vi­je Du­brav­ki­ne sti­ho­ve..M.D.PO­PO­VIĆ