-Priredio: MILADIN VELjKOVIĆ

Iz Toponice Ljubiša je došao u Beograd i uspio da se, zajedno s majkom (ona je polomila nogu), smjesti u Opštu državnu bolnicu; odjeljenje je vodio njihov porodični prijatelj dr Borivoje Lalović koji je Ljubišu smjestio u zasebnu sobu i tako ga sklonio od policije. Brzo se sprijateljio sa ljekarskim pomoćnikom Rajkom Ruvidićem i zadobio njegovo povjerenje, posvetio mu je i jednu pjesmu. Ruvidić ga je dobro zapamtio:

„Ljubiša je, brzo, uspostavio prijateljske odnose sa mnom i još nekoliko mojih kolega... Prikazivao se kao čudak – u sobi je njegovao bijele miševe, njegove priče bile su začinjene neobičnim erotskim doživljajima i nestvarnim događajima, što je trebalo da ga predstavi kao čovjeka poremećenog uma. Mijenjao je svoj izgled šišajući kosu na različite, čudnovate načine... Stalno je pisao pjesme koje nam je čitao, a neke od njih posvećivao pojedincima, medicinarima. U jednom periodu uradio je tri skulpture: portret dr Lalovića, dr Stevana Vasojevića i moj...”

Ovaj savremenik opisuje Jocića kao neobično lijepog i vrlo simpatičnog čovjeka. Uz to, tražio je od medicinara da ga zovu – čika Ljuba! A imao je samo tridesetak godina! U bolnici, na ortopediji, ostao je do početka 1944. godine, a onda je, sigurnosti radi, prešao na psihijatrijsko odjeljenje, u izolovanu sobu. Vješto je simulirao paranoidno ludilo... Vera je, onda, otišla s partizanima. On je pisao pjesme.

Iz bolnice ja izašao čim je Beograd oslobođen, uputio se u Rušanj: priključio se partizanima i „malo se prošetao” kroz ratište, da bi postao novinar „Borbe” (u redakciju ga je doveo Oskar Davičo), pa potom „Glasa” i „20. oktobra”. Godine 1947. upustio se u filmsku avanturu – počeo je da piše filmska scenarija i da (zajedno sa suprugom Verom) režira filmove („Avala-film”). Vera Jocić (rođena u Šapcu, 1912. godine) bila je pionir srpskog animiranog filma: po obrazovanju likovni umjetnik, ona je prvih poslijeratnih godina učila animaciju u Pragu, u čuvenom kino-ateljeu Ježija Trnke. Po povratku, započela je eksperimente s lutkama i snimila prvi jugoslovenski animirani lutka-film „Pionir i djevojka” (1949); film će osvojiti gran-pri na filmskom festivalu u Veneciji. Ova ostvarenja potpisali su zajedno – Vera i Ljubiša Jocić.

On se tih godina nalazio najčešće u „Prešernovoj kleti”: družio se s Ristom Ratkovićem, Slobodanom Markovićem, Slavkom Vukoslavljevićem, ponekad i s Desimirom Blagojevićem, pa sa slikarom boemom Slavom Bogojevićem... U toj su kafani ostajali do kasno u noć, često su i zoru dočekivali. Napisao je molbu za prijem u Udruženje pisaca Srbije. Uskoro će ga, 1950. godine, dvoje uglednih članova književničke organizacije – Desanka Maksimović i Milorad Panić Sureo i zvanično predložiti da bude primljen u Udruženje pisaca Srbije:

„Predlažemo za člana Udruženja književnika Srbije Ljubišu Jocića, pjesnika, koji je dosad izdao i zbirku priča ‘Prolećni san’ i zbirku pjesama ‘Sumorna pitanja’ kao i jedan roman ‘Polomljena kola’. Izradio je jedan film, objavio niz pjesama prije rata, a sad ih ima isto toliko neobjavljenih. Pošto smo te pjesme čitali, nalazimo da prema ranijem njegovom pjesničkom radu znače napredak u smislu javnosti, povezanosti sa opštim životom, ozbiljnosti. One su pisane izrazitim pjesničkim jezikom, tople su i nisu banalne.

Ljubiša Jocić je prije rata sarađivao u našim naprednim časopisima ‘Naša stvarnost’, ‘Sarajevski pregled’ i drugi.

Mislimo da po svom pjesničkom radu Ljubiša Jocić treba da bude primljen u članstvo Udruženja književnika Srbije.”

Praktično, ovo znači da može da dobije karte za snabdijevanje, za ishranu i odjeću, bez kojih nema pristupa nijednoj prodavnici...

Primljen je u Udruženje. Ali, nemaština počinje da mu kuca na vrata!


(Nastaviće se)

---