Film „Kontakt” (1997) nije postigao komercijalni uspjeh u Americi, ali ga je Washington Times prepoznao kao „kreativnu prekretnicu” u upotrebi računarske grafike, a Novi Zeland je stekao svjetski ugled kao zemlja s profesionalnom produkcijom. Svi ti činioci uticali su na New Line Cinema da Džeksonu ponudi ugovor za snimanje sva tri nastavka fantastične trilogije „Gospodar prstenova” („The Lord of the Rings”).

S budžetom od 270 miliona dolara, produkcija serijala bila je ne samo najskuplja u istoriji kinematografije cijele južne hemisfere nego je čak premašila zbir budžeta svih 35-milimetarskih igranih filmova snimljenih do tada na Novom Zelandu. Komisija za film, koja državne subvencije ne smatra samo za pomoć, nego i za ulaganje u budućnost, impresionirana je nevjerovatnim prinosom na svoje ulaganje od 2,5 miliona dolara u prva četiri Džeksonova filma. Sistem je upravo tako i trebalo da funkcioniše. Prvi dio ekranizovanog Tolkinovog epa „Gospodar prstenova: Družina prstena” („The Lord ofthe Rings: The Fellowship of the Ring”, 2001) požnjeo je ogroman uspjeh kod publike i kritike, ostvarivši zaradu triput veću od troškova proizvodnje. Džekson je snimio igrane scene za sva tri nastavka odjednom tokom 2000. i 2001. godine, nakon čega je postprodukcija obavljena u kompaniji Weta do premijernog prikazivanja drugog, odnosno trećeg nastavka: „Dvije kule” („The Two Towers”, 2002) i „Povratak kralja” („The Return of the King”, 2003). Prikazivanje te trilogije označilo je početak novog poglavlja u istoriji računarske grafike, a Novi Zeland je postao jedan od najatraktivnijih centara za produkciju i postprodukciju u svijetu, mada je infrastruktura njegove filmske industrije i dalje manjkava zbog skromnog obima novozelandske ekonomije. Osim toga, s obzirom na to da zemlja ima relativno mali broj stanovnika, novozelandska filmska industrija zavisi od plasmana na inostranim tržištima. Nasuprot tome, Australija je, recimo, dovoljno velika da svoju industriju srednje veličine osloni na domaće tržište, uprkos nemilosrdnoj tržišnoj utakmici s američkim distributerima.

Bilo kako bilo, produkcija je na prelazu iz XX u XXI vijek bila u zamahu. Sedam domaćih filmova snimljeno je 1999, a čak devet 2000. godine. Na Novom Zelandu snimani su i filmovi američke produkcije, kao što je „Vertical Limit” (Martin Kembel, 2000) u produkciji kuće Columbia, kao uostalom i na desetine indijskih „bolivudskih" mjuzikla, američke TV serije poput Universalove „Ksene:princeze ratnice” („Xena: Warrior Princess”, 1995-2001) i Džeksonova ostvarenja „King Kong” (2005), „Divne kosti” („The Lovely Bones”, 2009) i trilogija o Hobitu (2012-2014).

Najuticajnija rediteljka Novog Zelanda, pored Džejn Kempion, koja živi u Australiji, jeste Alison Maklin (rođena 1958. u Otavi), čiji je igrani prvjenac, mračan psihološki triler „Crush” (1992), osvojio nekoliko međunarodnih priznanja. Zatim je 1999. snimila nezavisni američki film „Jesus'Son” u produkciji kompanije Lion's Gate. Film govori o heroinskoj zavisnosti početkom sedamdesetih. Ipak, autor novozelandskog filma koji se najdirektnije bavio ženskim pitanjima jeste muškarac – Gregor Nikolas (rođen 1959. u Oklandu). „Broken English” (1996) je priča o porodičnom sukobu između reakcionarnog hrvatskog imigranta koji živi kao uspješan diler droge u Oklandu i njegovih dvoje mladih, modernih i buntovnih kćeri.Tema filma je hibridizacija novozelandske gradske kulture. Postao je jedan od najpopularnijih filmova devedesetih kod domaće publike, odmah iza Tamahorijevog filma „Bili smo ponosni ratnici” (1994) i njegovog nastavka „What Becomes of the Broken Hearted” (1999), što zapravo znači da je novozelandsko savremeno društvo još u tranziciji.

Piše:

Dr Radoslav T. Stanišić

Filmski i TV reditelj

(KRAJ)