-Piše: Dr Radoslav T. Stanišić Filmski i TV reditelj

Poslije komercijalnog neuspjeha pomenutog filma (Mrs. Soffle), Džilijan Armstrong se vratila regionalnim australijskim temama u filmovima „High Tide” (1987) i „The Last Days of Chez Nous” (1991), ali je ipak postigla pristojan uspjeh sa svojom feminističkom verzijom „Male žene” (1994) Luize Mej Alkot i kasnije s filmom „Šarlota Grej” (2001), špijunskom dramom smještenom u višijevskoj Francuskoj tokom Drugog svjetskog rata.

Brus Beresford, koji je došao u Holivud pošto je u Australiji snimio filmove „Puberty Blues” (1981) i „Klub” (1981), rađene po djelima australijskih pisaca, postigao je uspjeh filmom „Nježno milosrđe” (1982). Međutim, njegova verzija biblijske priče „King David” (1985) doživjela je komercijalni fijasko, dok je film koji je snimio po pozorišnom komadu „Crimes of the Heart” (1986) Bet Henli postigao samo djelimičan uspjeh, slično kao i nekonvencionalna detektivska komedija „Alibi za umorstvo” (1989). Beresford se povremeno vraćao u Australiju da snimi filmove po lokalnim motivima, kao „The Fringe Dwellers” (1986), koji se bavi problemom Aboridžina u Kvinslendu koji se ne mogu asimilovati; i „Sydney: A Story of a City” (1999) dokumentarni portret snimljen u 70 mm IMAX formatu. Ipak, glavni dio njegovih aktivnosi odnosi se na Sjedinjene Države gdje je ponekad imao uspjeha, kao s filmom „Vozeći gospođicu Dejzi” (Driving Miss Daisy, 1989), snimljen po pozorišnom komadu Alfreda Urija, nagrađenim Pulicerovom nagradom, koji se bavi rasnim odnosima na jugu Amerike u vrijeme početka borbe za građanska prava i koji je osvojio četiri Oskara, uključujući i nagradu za najbolji film. A ponekad je uspjeh izostao.

I Fred Skepisi je u Sjedinjenim Državama iskusio slične uspone i padove s filmovima „Barbarosa” (1982); „Iceman” (1984); „Plenty” (1985), prema pozorišnom komadu Dejvida Hera; „Roksana” (1987), savremena verzija pozorišnog komada Edmona Rostana „Sirano de Beržerak”; i izuzetno hvaljeni „Krik u tami” (1988), rađen prema čuvenom australijskom sudskom slučaj „Pas Dingo” iz 1980. godine, u kome je Lindi Čejmberlen bila optužena za čedomorstvo.

Čak je i Džordž Miler, čiji je razigrani, iako predimenzionirani film „Pobješnjeli Maks III” (Mad Max: Beyond Thunderdome, 1985) bio u prvoj godini prikazivanja jedan od filmova s najvećom zaradom, imao promjenljivi uspjeh sa svojom adaptacijom romana Džona Apdajka „Vještice iz Istvika” (The Witches of Eastwick, 1987) i medicinskom dokumentarnom dramom „Lorencovo ulje” (1992), koju je snimio po sopstvenom scenariju. Miler, inače po zanimanju ljekar, ostvario je nevjerovatan uspjeh kao producent i koscenarista filma „Bejb” (Kris Nunan, 1995), komične junačke priče o australijskom prasetu koje je naučilo da utjeruje ovce u tor. Film je nominovan za Oskara u sedam kategorija (čak i za najbolji film), a zasluženo mu je dodijeljen Oskar za najbolje vizuelne efekte zahvaljujući kreativnoj upotrebi računarske grafike. Zaradio je 241 milion dolara, a snimljen je s budžetom od svega 30 miliona dolara. Miler je 2015. obnovio sagu o pobješnjelom Maksu postapokaliptičnim i neofeminističkim ostvarenjem „Pobješnjeli Maks: Autoput bijesa” (Mad Max: Fury Road), koje je pobralo izvanredne kritike zbog uzbudljivih akcionih scena i postalo komercijalno najuspešniji film čitavog serijala.

Međutim, ipak po mnogim kritičarima i mišljenjima većine reditelja, Milerov najbolji i najdramaturški zaokružen film o sagi „Pobješnjelog Maksa”, je „Mad Max” – prvi dio.


(NASTAVIĆE SE)

---