- Piše: Budo Simonović

Drago Danjo Vujović, partizanski aktivista u Broćancu, tokom Drugog svjetskog rata i neposredno po oslobođenju, uporno je, kako u svojoj knjizi „Bezdani” tvrdi Milorad Mišo Vujović – za smrt mlađeg brata Blagoja, koji je poginuo u oktobru 1942. godine, isključivo okrivljivao i krvničio Janka Vukotića, iako za to, kako na drugoj strani tvrdi Jankov sestrić Pavle Bučaj, nije bilo nikakvog osnova.
Sredinom `45. godine – piše Milorad Mišo Vujović – Danjo s milicijom (tada je bio komandir stanice milicije na Trubjeli, napomena B.S.) postavlja zasjedu Janku ispod kuće oružara Muja Bigović kod koga Janko dogovara opravku oružja, pri vrhu padine zvane Mušovina na Širokoj ulici. U zakazano vrijeme pojavljuje se Janko, a jedan od milicionera, da bi sebi napravio bolji položaj za gađanje, nehotice, odgurnu neki oblutak koji poče da se burda niz Mušovinu.
„Platićeš mi za ovo, Danjo!”– viče Janko i umače praćen kišom metaka,
Nedugo, u noći 21/22. novembar `45, kući Danjovoj, u društvu Dušana Jaga Nikolina Popovića i Blaža Radojeva Kraljevića Janko (Vukotić) se prikrada kući Danjovoj i kroz prozor saspe rafal metaka u Danjove grudi. U prostoriji gdje je Danjo ubijen nalazila su se dva od zaušnica bolesna Danjova sina od dvije i šest godina, dvoje rođačke djece od jedanaest i dvanaest godina, tašta i supruga (Pavle Bučaj u potpunosti negira priču o ovoj zasjedi i tvrdi da se sve odigralo na drugom mjestu i pod sasvim drugim okolnostima, tim prije što Vukotići nijesu bili u dobrim odnosima sa Bigovićima. Isto tako on „odgovorno tvrdi”, pozivajući se na „barem deset Broćančana” da je Danja Vujovića ubio Ilija Gardašević, napomena B.S).
Iste noći – piše dalje Vujović – OZN-a, KNOJ i mjesni aktivisti čine neviđen zločin. Kao odmazdu za Danjovu smrt, u jednoj rupi na Širokoj ulici kolčevima i toljagama ubijaju bez ijednog ispaljenog metka Blaža Mitrova Kraljevića, Nikolu Pekova Popovića i Đorđija Novakovog Damjanovića. Čuperci kose su im vijorili po sitnogorici, a mozgovi prosuti po kamenjaru...”
– Sve se odigralo na Aranđelov dan 1945. godine – kaže Pavle Bučaj. Zlikovci su najprije pokupili Damjanovića i Kraljevića i poveli ih u jednu rupu pored samog puta, u blizini Kovče Dola, a onda došli i kod Nikole Popovića, kao da mu čestitaju slavu. On ih dočeka i častio kako dolikuje polaznicima na slavi. Kad su krenuli, oni pozovu Nikolu da ih malo isprati, kao ne znaju dobro rasputice i ne umiju se snaći po karamluku. On, ne sumnjajući ništa rđavo, krene bez pogovora. Kad su malo odmakli, svezali ga i doveli do one rupe gdje su prethodno Kraljevića i Damjanovića, pa koljem po glavi, nijesu metka na njih trošili... U toj rupi su ostali zatrpani do nazad nekolike godine, a neko je kasnije tu postavio tri kamena, tek da se zna gdje su im kosti.
Ne otkrivajući puna imena i prezimena, Mišo Vujović tvrdi da su dvoje skojevaca, brat i sestra, koji su učestvovali u sodomskom pogubljenju Kraljevića, Popovića i Damjanovića, iste noći, odmah poslije zločina, došli na neko svadbeno veselje u Širokoj ulici. Tu je bila i njihova majka koja je upitala sina zašto su mu krvave čizme i košulja. Umjsto njega je, tobož, odgovorila „sestra Miluša”:
„Biće još krvavije...”
Vujović dodaje da su neki svadbari omah potom demonstrativno napustili veselje. Na kraju slijedi i jedan njegov dosta nemušti, bezimeni zaključak iz kojeg je teško sigurno razabrati i našta i na koga se odnosi, ali je jasno da on zna mnogo više, da precizno zna ko je počinio taj zločin:
„Ubojice, iz amina, tri se iskopaše, a četvrti bez jedinca sina osta...” On pritom citira i nekoliko stihova Peka P. Gardaševića posvečenih žrtvama ovog svirepog zločina:
„Na muke su duše ispadale,
Kad udbaši toljagama sude,
Izlomili i pretukli ljude,
Nedaleko od crke i sela“
Sjutra: JANKO VUKOTIĆ
NIJE UBIJEN


Nesreća ne dolazi sama

Nemoćan da nadvlada bol i tugu za tako zvjerski ubijenim Đorđijem Damjanovićem, nosiocem Albanske spomenice i ocem četvoro maloljetne djece, njegov brat Mirko je – kako piše Mišo Vujović – sjutradan izvršio samoubistvo pored porodičnoj grobnici! A Peko Gardašević je i taj slučaj pretočio u deseterac:
„Ispred crkve da bi odmorio,
Pušku pali, grudi prolomio,
Da ne gleda bratove ubice...”