PIŠE:

DR ANA M. ZEČEVIĆ


Zatim se ponovo javlja odsjek naratora koji govori o porukama iz Svetog pisma, ali i o idealima, strasti, ljubavi i mržnji. Nakon toga slijdi nešto dramatičniji odsjek iz dionice harfe koja prvo razlaže dva disonantna akorda, a zatim narator govori nad melodijom harfe, koja je razvijenija nego na početku.

Ta melodija je brža, bazirana na razloženim akordima i nosi određenu dozu dramskog naboja, čime se ističe sadržaj teksta naratora – o dvije zvijezde bludnice. Narator priča o Romeu i Juliji – Šekspirovim „zvezdama bludnicama”, o njihovoj ljubavi i idealima. Po završetku tekstualnog djela ponovo se čuje nježni zvuk harfe, sa variranim motivskim materijalom iz prethodnih odsjeka. Sa prestankom melodije, narator ponavlja dio teksta o „zvezdama bludnicama”, kao lajt-motiv cijele pjesničko-muzičke tvorevine. Ova kompozicija nije žanra klasične solo-pjesme. Prema odabiru izvođača i prema tome da je zamišljamo kao tačnu za poseban, odabrani krug ljudi, publike, mogao bi da se svrsta u žanr kamerne muzike.

– Kompozitor Vedran Ferizović je autor kompozicije Objesen, napisane za vokal – bas i gitaru. Na pomenutom nosaču zvuka vokalnu dionicu izvodi Vladimir Zorjan, dok na gitari svira kompozitor. Pjesma počinje kratkim uvodom izvedenim na gitari, da bi se zatim nadovezala dionica solo-basa, koja nije pretjerano razvijenog melodijsko-ritmičkog toka. Poetski tekst je citiran bez izmjena originala, tekst je tretiran potpuno silabično. U pitanju je strofična pesma forme aba1, pri čemu je između strofa uvijek umetnut materijal instrumentalnog uvoda. Kompozicija ima skladan tonalno-harmonski plan, harmonski jezik je mjestimično obogaćen alterovanim akordima, kao i džez-akordima i harmonskim vezama, što kompoziciju dosta obogaćuje u zvuku i kreiranju ukupne atmosfere.

– Kompozicija Veče Raška Radovića napisana je za sopran i gitaru. Cjelokupan tekst ove pjesme na disku zabilježen je u izvođenju soprana Verice Pejić i gitariste Živojina Kuzmanovića. Nakon molskog gitarskog uvoda baziranog na klasičnom harmonskom jeziku u kombinaciji sa džez-akordima u trajanju od par taktova, javlja se sopran koji izlaže dobro poznati tekst Kostićeve pesme. Vokalna dionica se razvija u krešendu opsegom i volumenom u skladu sa rastućom dramatikom teksta. Ovo je strofična pesma, sa puno ekspresije, naročito u izrazu pjevačke dionice u poslednjoj strofi. Tek na samom kraju kompozicije, poetski tekst donosi smiraj, a to je učinjeno i u muzičkoj organizaciji materijala – obimnom instrumentalnom kodom, dodatno proširenom i istaknutom citiranjem završnog stiha u završnici kompozicije.

Svetozar Saša Kovačević autor je djela Zvono, koje su izveli i snimili bariton Aleksandar Rakićević i pijanista Svetozar Saša Kovačević. Kompozicija počinje kratkom simulacijom zvona na klaviru, a onda istovremenim nastupom glasa i klavira. Klavir imitira tonom e2 zvuk zvona na početku i akordima koji svojim sklopom po prirodi zvuka „zvone” (to su uglavnom akordi u drugoj i trećoj oktavi klavijature). Kompozicija je oblika strofične pesme čije strofe bariton izvodi u nivelisanim dinamičkim nijansama, bez većih nijansiranja. Vokalna melodijska linija je data u a-molu, lagana i veoma lepa. Cio dio A je u a-molu, dok je tonalni plan dela B, kao i Coda u fis-molu, zasnovan na osnovnim tonalnim funkcijama.

– Pjesma U ju – ju – ju – ju! (1863) ilustruje Kostićeve mladalačke slobodarske ideale. Njegov bliski prijatelj, doktor Radivoj Simonović, u svojim bilješkama piše da ova pjesma „najbolje nam svjedoči kako je omladina srpska onoga doba mislila da joj je glavni zadatak da ide u boj da oslobodi srpski narod od turskog roblja”. I dodaje da strofa: „I opet jedna godina,/ i opet jedan rok,/ i još će možda stotina,/ i neće dati Bog!” jeste „divna slika pjesnikovog nestrpljenja što se Srbi ne oslobađaju” („Uspomena na dr Lazu Kostića“, str. 50).


(NASTAVIĆE SE)

---