-Piše: Nik Gašaj

Građanin se svakodnevno susreće sa javnom upravom u licu njenih predstavnika (policajaca, činovnika), akata (naredbi, zabrana i dr.) i materijalnih radnji organa uprave. Njega se neposredno tiču brojni tzv. upravni akti, tj. pojedinačni pravni akti koji mogu da predstavljaju izjave volje državnih organa ili službenih lica kojima se utvrđuju neke obaveze i sadrže naredbe koje pojedinci moraju izvršavati, inače će biti izvršene i protiv njihove volje. Isto tako, za građane je od najvećeg neposrednog interesa i to kakvog je karaktera postupak vršenja odnosno obavljanja svih ovih pravnih akata i radnji i u kakvom je položaju građanin u tom postupku, naročito onda kad se izvjesni akti ostvaruju protiv njegove volje, a pogotovo oni čije ostvarenje može imati krupne posledice po tjelesni integritet, život, slobodu, imovinu i druge vrijednosti građanina. Pojednostavljeno rečeno, od opšteg karaktera tzv. upravnog prava i pojedinih odredbi, kako materijalnog tako i procesnog upravnog prava zavisiće, na primjer, kakav je položaj građanina u tzv. pretkrivičnom postupku kad bude priveden tj. lišen slobode ili samo pozvan na neko saslušanje ili tzv. informativni razgovor, i u drugim prilikama u kojima se nađe pred licem javne uprave. Za vladavinu prava je veoma važna procedura valjan, fer postupak u cjelini i u svakoj grani prava prema njenim specifičnostima, ono što u anglosaksonskom pravu zovu „the due process of law”. To je prije svega važno kad se odlučuje o ljudskim pravima, jer u društvu u kojem ima slučajeva da pojedini organi javne uprave primjenjuju različite aršine implemenatacije pravnih normi na povlašćene i ostale, to društvo poništava antičko načelo da vlast postoji da bi se pravo poštovalo. U ovoj oblasti prava, neophodno je obezbijediti pravnu sigurnost građana, zaštitu od korupcije i samovolje. Naime, potrebna je politička institucionalizacija koja znači da ustanove zaista vrše ulogu koja im je namijenjena. Institucionalizacija, umjesto prevelikog udjela lične volje ili samovolje nekog nosioca vlasti, pretpostavlja i zahtijeva uređeni sistem pravnih normi i ustanove (institucije) koje će funkcionisati nepristrasno i objektivno, koje će garantovati građanima u postupku adekvatnu zaštitu ljudskih prava. Država ne može biti pravna ako javna uprava nije podvrgnuta pravu i principima zakonitosti, odgovornosti i efikasnosti. Stoga, visoka profesionalnost, stručnost i individualizovana odgovornost, lojalnost javnih službenika poslu a ne partiji ili interesnoj grupi – uslovi su za efikasnu, brzu i jeftinu upravu koja je u temeljima savremene pravne države.

U modernim upravama uklanjaju se tzv. „yes sayers”, oni koji stalno povlađuju „šefu” i time ga uvode u grešku. Turska varijanta „yes sayersa” bile su: „evet-efendije” – upravni službenici na dvoru sultana, čija je jedina dužnost bila da sultanu potvrđuju da je u pravu. I to je jedan od razloga za propast Otomanske imperije.

Danas su, nasuprot tome, zaštićeni tzv. Whiste Blowers, tj. ljudi koji na osnovu znanja i moralnih standarda govore na vrijeme u čemu se griješi. Takođe, iz državnih organa savremenih političkih zajednica uklanjaju i one koji su skloni ogovaranju „između četiri zida”, a koji su po pravilu sterilne znanosti i diskutabilne moralnosti. Oni se u političkoj filozofiji definišu „kao roba od slabog materijala”.

Jedan od najneopipljivijih i najfluidnijih elemenata političkog sistema, samim tim i javne uprave predstavlja opšta društvena i kulturna klima koja vlada u jednoj zemlji, a koja može da se raščlani na više komponenti: uticaj tradicije, opšti nivo civilizacije i kulture, uticaj vladajuće ideologije, navike građana na demokratske reforme, značaj sredstava informisanja, politička angažovanost građana i sl. Svi ovi i drugi momenti utiču na formiranje javnog mnjenja i njegov veći ili manji značaj u funkcionisanju javne uprave, i političkog sistema u cjelini.

Javna uprava u Crnoj Gori mora razvijati profesionalne, upravljačke i menadžerske sposobnosti, kao i da uspostavi visoke etičke standarde rada uprave uz stalno suzbijanje pojava mita, korupcije i zloupotrebe službenog položaja. Reformisana uprava podrazumijeva uz reorganizaciju i široki proces reobrazovanja, kao i promjene u sistemu nagrađivanja kako bi se korupcija smanjila i omogućila selekcija kadrova. Potrebno je da se vrši promjena mentaliteta i svijesti o potrebi za promjenama i novim vrijednostima. Kadrovsku politiku je neophodno osloboditi od nepotizma, odnosno rodbinske, tazbinske, plemenske, bratstveničke, rodovsko-seoske, regionalno-partijarhalno i drugih u modernoj epohi doista atavističkh pojava koje predstavljaju zapreku budućnosti Crne Gore.

Naše javne službe organizovane su na načelu vlasti koja građaninu naređuje, a ne na modernom načelu da javne službe budu servisi građanima. Odavde je samo jedan korak do stava da je u principu vlast u pravu, a građanin je kriv dok ne dokaže suprotno – što je dijametralno suprotno pravnom principu da se ne dokazuje nevinost već krivica.

Kod nas, u raznim ministarstvima i drugim institucijama pravno-političkog sistema, često se imenuju pojedini anonimni kadrovi, tj. mediokriteti, odnosno politički podobni i poslušni. I to na osnovu ustaljene crnogorske formule kadrovske politike: „To je naš”. Međutim, poznato je da bitka za uspješno funkcionisanje državnih institucija, kao i bitka za bolji život i progres društva i građana se ne može dobiti kvaziintelektualcima, poltronima i „političkim blebetačima”, već novim i kompetentnim kadrovima, novim i stvaralačkim idejama, kao i novim rezultatima. Riječju, neophodni su kadrovi od stručnog, autonomnog, moralnog i ljudskog integriteta.

(Autor je politikolog)

---