Naučnici na Univerzitetu u Arizoni odredili su tačno vrijeme minojske erupcije - katastrofalne erupcije vulkana Santorini koji je uništio ostrvo Tira i koja je bila jača od eksplozije Krakataua, prenosi Sputnjik.
Prema procjenama istraživača, to se dogodilo između 1600. i 1525. godine prije nove ere, saopštio je časopis „Naučna dostignuća”.
Minojska erupcija spada u ultraplinijski tip. Na skali vulkanske aktivnosti ona je za dva stepena prevazilazila erupciju Vezuva 79. godine nove ere i Svete Helene iz 1980, a za jedan stepen eksploziju planine Pinatubo 1991. i Krakataua 1883. godine. Vulkan je izbacio 40-80 kubnih kilometara stijena, a eruptivni stub dostigao je visinu od 38-39 kilometara. Snaga eksplozije može se uporediti sa jačinom od 200 hiljada atomskih bombi bačenih na Hirošimu. Smatra se da je erupcija prouzrokovala pad kritsko-minojske civilizacije.
Ranije su naučnici mogli samo približno da izračunaju starost ovih slojeva, jer su za to bili potrebni prilično veliki uzorci drveta, koji sadrže nekoliko desetina godova. Takva ideja nije imala smisla i nije omogućavala da se tačno izračuna vrijeme kada je erupcija vulkana izazvala privremeno zahlađenje na Zemlji.
Istraživanja sprovedena ranije pokazala su da se minojska erupcija dogodila između 1650. i 1500. godine prije nove ere. U novom radu naučnici su zahvaljujući novim mas-spektrometrima analizirali 285 uzoraka dugovječnog drveća - borova iz Kalifornije i hrastova iz Irske, koji žive skoro pet i dvije hiljade godina. Pošto snažna vulkanska erupcija uzrokuje pad transparentnosti atmosfere na cijeloj Zemlji i globalno zahlađenje, godovi drveta postaju tanji. Starost godova moguće je bilo odrediti pomoću radiokarbonske analize.
Naučnici su na uzorcima iz različitih dijelova svijeta pronašli četiri veoma uska goda, čija je starost oko 3.600 godina. Prema njihovom mišljenju, uzrok za to je minojska erupcija
Nakon dobijanja uzoraka stabala, naučnici su izračunali udio ugljenika S-14 sa oko trista godova formiranih između 18. i 15. vijeka prije nove ere. Poredeći ove podatke sa klasičnom geohronološkom skalom, Pirsonova i njene kolege su otkrili da je starost artefakata sa ostrva Santorini u velikoj mjeri precijenjena. Zapravo, oni su pokriveni zemljom ne 1628. godine, već 30-40 godina kasnije, 1.600-1.580. godine prije nove ere. Ovo preciziranje ne samo da pomaže da se arheolozi, geolozi i fizičari pomire, već i svjedoči da bi mnogi drugi sporovi, na primjer „ratovi”, oko početka ere novog kraljevstva u Egiptu, mogli biti uzrokovani sličnih greškama.
Prije erupcije supervulkana, savremeni arhipelag Santorini bio je jedno ostrvo. Krajem 17. vijeka prije nove ere katastrofalna erupcija uništila je sredinu ostrva i ostavila za sobom udubljenje od 133 kubnih kilometara, koje je skoro odmah potopilo more. Razaranje ostrva izazvalo je cunami koji je preplavilo susjedni Krit, kao i „bombardovanje” drugih okolnih ostrva eruptivnim materijalom i vulkanskim pepelom. Ovo je nanijelo smrtonosan udarac kritsko-minojskoj civilizaciji i, kako smatraju neki istoričari, dalo osnova za legendu o Atlantidi. Posljedice ove kataklizme osjetile su se i u drevnom Egiptu i mnogim drugim velikim državama krajem bronzanog doba.