-Piše: Boško Vukićević

Zamislite da su se partije opozicije dogovorile da bojkotuju potonju izbornu smijuriju (predsjedničku ili lokalnu - svejedno), umjesto još jednog davanja legitimiteta diktatorskom režimu. Da li bi režim nakon takvih „izbora“ bio jači ili slabiji nego što je danas? Tvrdim: ne samo da bi bio neuporedivo slabiji, već bi imao izuzetno kratak rok trajanja. Prije svega, u većini opština nakon opozicionog bojkota izlaznost bi bila ispod 50 odsto, što bi samo po sebi predstavljalo prvi korak u procesu delegitimisanja mafijaškog režima. Udružena opozicija bi nakon zajedničkog bojkota sprovodila politike diskontinuiteta i građanske neposlušnosti, uz svakodnevne proteste i demonstrativne akcije ispred institucija, ministarstava i raznih simboličkih lokacija. U jednom trenutku predstavnici opozicije bi od naroda koji je bojkotovao lažne izbore tražili da ne plaća račune za struju, kao i da učestvuje u drugim akcijama neposlušnosti. To bi već delegitimisanom režimu na izborima stvorilo dodatne probleme, a masa na ulici bi se svakodnevno uvećavala, sve dok ne dostigne kritičnu. A dostizanjem kritične mase naroda u kratkom roku došlo bi do otkazivanja poslušnosti nekih pripadnika poluga sistema, prije svega iz redova represivnog aparata, i pad režima bi bio nadohvat ruke.
No, partije opozicije su i u ovoj prilici pobjegle od ovakvog recepta za rušenje režima; ne samo zato što on ne odgovara zapadnim ambasadama, koje dobrim dijelom kontrolišu političke procese u CG (a sigurno im ne odgovara), već prije svega jer podrazumijeva određenu dozu rizika, ali i izostanka neposrednih privilegija, a sve to opozicione stranke nijesu spremne da prihvate. U izbornoj igranci sa diktatorskim režimom nema rizika (makar što se većih partija tiče); to je vin-vin situacija u kojoj je samo pitanje da li ćeš dobiti manje ili više para, fotelja i privilegija. Ali svakako - dobijaš ih. Primjer takve političke filosofije opozicije su opštine u kojima ona drži vlast, a koje su ostale bastion nepotizma, korupcije i partitokratije kao u vrijeme DPS vlasti. I dalje slobodan i kompetentan čovjek u administracijama tih opština nema šansu da pronađe zaposlenje, ukoliko se, pak, ne radi o odanom partijskom kadru i uhljebu.
Dramatične su posledice ovakvog dugogodišnjeg ponašanja partija opozicije, njihovog odbijanja politika diskontinuiteta i njihovog tancovanja po Milovim izbornim notama. Osim što za posledicu imamo nastavak pljačkanja i pustošenja društva i građana, izbornim predstavama se pravi iskrivljena, izopačena slika stvarnosti. Recimo, na poslednjim lokalnim izborima partije koje su za NATO ili koje se ne izjašnjavaju po tom pitanju imaju gotovo plebiscitarnu većinu (dok je u stvarnosti obrnuta situacija i narod je većinski protiv NATO-a). Takođe, partije koje nemaju dobronamjeran stav prema SPC, takođe su dostigle značajnu većinu, iako je opštepoznato ogromno poštovanje kod naroda prema Crkvi. Moglo bi se navesti još obilje primjera kako Milo uz pomoć opozicije izbornim inženjeringom iskrivljuje stvarnost.
Slobodnim ljudima okupljenim u antisistemskom pokretu „Sloboda narodu“, ali i svima drugima, ostaje da sve ove stvari konstatuju i prema njima se postave na odgovarajući način. Da nastave da komuniciraju i sarađuju sa ljudima iz opozicionih partija, jer u njima ima i te kako slobodnih i hrabrih pojedinaca koji još uvijek ne prepoznaju pogubne politike rukovodstava. I da insistiraju na politikama diskontinuiteta i otpora, jer njihova alternativa ne postoji.