-Piše: Vladislava Ignjatov

Poslije Prvog svjetskog rata, mnogi preživjeli dobrovoljci iz srednjeg Banata, kao i iz samog Velikog Bečkereka, nagrađeni su dobrovoljačkom čašću. Bilo je slučajeva da su istu nagradu dobijali i udovice, djeca, a ponekad i roditelji palih dobrovoljaca. Za većinu njih, dobrovoljačka čast je skoro isključivo bila obradiva zemlja u atarima mjesta u kojima su živjeli do rata. Međutim, bilo je i nešto malo dobrovoljaca i najbliže rodbine poginulih dobrovoljaca iz srednjeg Banata koji su obradivu zemlju dobili van mjesta u kojima su dotada živjeli. Takođe, dobili su i placeve za gradnju kuća i okućnice u novoformiranim atarima svojih budućih naselja. Pored dobrovoljaca iz srednjeg Banata, u ovom istom banatskom kraju, dobrovoljačku čast – obradivu zemlju i placeve sa okućnicama, takođe kao nagradu, dobili su i dobrovoljci iz cijele novostvorene države Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, od 1929. godine Kraljevine Jugoslavije. Najviše ih je bilo iz Like, zatim iz Bosne, Hercegovine, sa Korduna i Banije i iz Crne Gore. Naseljeno je i nešto dobrovoljaca Hrvata. Dobar dio ovih nagrađenih dobrovoljaca borio se zajedno sa Srbima Banaćanima u Srbiji 1914. i 1915, na Dobrudži 1916, na Italijanskom frontu, 1917–1918, na Solunskom frontu 1916–1918. godine, kao i prilikom njegovog proboja u jesen 1918.
Pored dobrovoljaca iz Prvog svjetskog rata, istu nagradu dobili su i neki preživjeli učesnici ustanaka Srba u Hercegovini i Bosni 1875–1878. godine. Nešto potomaka učesnika tih ustanaka sa svojim porodicama takođe se doselilo u srednji Banat. Većina dobrovoljaca iz navedenih krajeva, nešto potomaka učesnika iz pomenutih ustanaka, zajedno sa manjim grupama dobrovoljaca Srba iz srednjeg Banata, za sebe i svoje porodice izgradili su nova naselja. U izgradnji nekih sela učestvovali su i drugi agrarni interesenti, prvenstveno brojni kolonisti sa opštim uslovima. Ovu grupu činili su većinom Srbi iz srednjeg Banata, među kojima je bilo dosta dobrovoljaca sa Dobrudže, koji su dobrovoljački pokret napustili jer nisu više htjeli da se bore, prvenstveno zbog saznanja da je Banat obećan Rumuniji. I ova kategorija agrarnih interesenata je dobila ne samo placeve, nego uglavnom iste površine obradive zemlje kao i dobrovoljci. Pored ove dvije najbrojnije grupe agrarnih interesenata, u izgradnji pomenutih naselja učestvovali su i takozvani autokolonisti. Neki od njih su bili iz srednjeg Banata, a neki iz pomenutih krajeva Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca, odnosno Kraljevine Jugoslavije. Konačno, svoje utočište, dom i zemlju u ovom kraju Banata dobili su i takozvani optanti. To su većinom bili Srbi iz Mađarske i Rumunije.
U srednjem Banatu, između dva svjetska rata, nikao je niz novoformiranih sela, kao što su Aleksandrovo, Banatsko Višnjićevo, Banatski Dušanovac (danas dio Banatskog Dvora), Banatsko Krađorđevo, Vojvoda Bojović (danas dio Nove Crnje) i Vojvoda Stepa. Jedino novoformirano selo u srednjem Banatu, u kojem su placeve i obradivu zemlju dobili samo dobrovoljci iz nekoliko starih srednjobanatskih sela (Aradca, Elemira, Taraša, Farkaždina i Ečke) bilo je Stajićevo. U njemu su pored dobrovoljaca naseljene i druge kategorije agrarnih interesenata iz pomenutih sela. Poslije Drugog svjetskog rata, u nizu sela srednjeg Banata, kao što su Srpska Crnja, Hetin, Čestereg, Žitište, Banatski Topolovac, Klek, Banatski Despotovac, Sutjeska, Sečanj, Krajišnik, Jaša Tomić, Međa, Elemir, Perlez i Knićanin, došlo je do naseljavanja novog talasa, uglavnom srpskog življa. Bili su to borci iz NOB-a, koji su sa svojim porodicama došli iz Bosne i Hercegovine, a bilo je i nešto naseljenika iz Crne Gore i južne Srbije. Među borcima iz Drugog svjetskog rata, naseljenim u navedenim mjestima, bio je i poneki dobrovoljac iz Prvog svjetskog rata. Dio ovih naseljenika činili su neki potomci dobrovoljaca iz Prvog svjetskog rata. A bilo je čak i nešto potomaka učesnika ustanka u Bosni i Hercegovini 1875–1878. godine.
Kraj