-Piše: Jovo Pejović

Ove godine navršava se 70 godina od rezolucije Informbiroa. Da li je to slučajnost ili namjera te obilježavanje jednog od najmračnijih poglavlja u našoj istoriji dočekujemo s uvođenjem sankcija Rusiji od strane aktuelnog režima i montiranim sudskim procesima političarima koji se protive tome? Montirani sudski procesi su obilježili i 1948. godinu, a čitava akcija se, kažu, odvijala pod okriljem OZNE i pod motom „Ubij i izdaj bližnjega svoga“. Našao sam podatak da je te godine Crna Gora procentualno imala najveći broj političkih zatvorenika, ukupno 3.390. Da je Crna Gora zemlja čuda u kojoj se dešavaju nevjerovatne stvari, svjedoči i podatak koji sam takođe čuo od dobro upućenih da su upravo sinovi bivših golootočkih mučenika glavni zagovornici uvođenja sankcija Rusiji, ali i realizatori montiranih sudskih procesa. Da se sve sprovodi pod dirigentskom palicom Amerike i vodećih zapadnoevropskih sila, takođe je i više nego očigledno. Namjera da se Crna Gora odvoji od svojih vjekovnih saveznika i prijatelja ulazi u završnu fazu njihove strategije. Da li će to zaista biti tako? Nigdje kao u Crnoj Gori se ljudi tako lako ne odriču bioloških očeva da bi se priklonili partijskim očevima. Bogata istorija Crne Gore i Rusije datira od 18. vijeka. Ruske diplomate su 1711. godine posjetile crnogorskog mitropolita Danila I Petrovića i predali mu poslanicu ruskog cara Petra I s predlogom da zajedno ratuju protiv Turske što je Crna Gora prihvatila. Ova godina se obilježava kao godina zvaničnog uspostavljanja političkih odnosa između Rusije i Crne Gore koji traju više od tri vijeka. Carska Rusija je u knjaževini Crnoj Gori imala svoje diplomatske predstavnike od 1878. godine. Poslednih decenija 19. vijeka Rusija je bila jedan od finansijskih stubova crnogorske države. Da nije bilo ruske pomoći u važnim istorijskim trenucima, ne bi bilo Crne Gore. Duhovne veze Rusije i Crne Gore, istorijske i bratske veze, trebalo bi da budu neprocjenjiv zalog za buduće odnose ove dvije države. Danas Amerika, preko svojih podanika u vlasti, čini sve da kod građana Crne Gore stvori antirusku histeriju. Najveća prepreka na tom putu su rukovodstva stranaka unutar Demokratskog fronta koja promovišu čvrste veze između ruskog i crnogorskog naroda. Sve što vlast danas čini Crnoj Gori i njenim građanima odvija se uz blagoslov Amerike koja je podstrekivač i proizvođač svih krvavih sukoba na raznim krajevima svijeta. Ona nam sprovodi izbore i bira izvršnu vlast. Mi smo taoci te i takve politike. To što se 27 godina u Crnoj Gori nije promijenila vlast nije zasluga režima, to je zasluga Amerike i njenih evropskih poslušnika koji u Crnoj Gori traže nove podanike koji bi nastavili da sprovode američku politiku na Balkanu. Nijedni izbori u Crnoj Gori, niti važne strateške odluke nijesu mogle biti realizovane bez direktnog miješanja Amerike i njenih evropskih podanika. Zato je pitanje svih pitanja kako se izvući iz kandži pošasti koja nas koristi kao taoce na putu pokoravanja Balkana i odvajanja od vjekovnih prijatelja. Sedamdesetogodišnjicu od velikog progona crnogorskih rodoljuba 1948. godine dočekujemo u strahu da se jedino u Crnoj Gori, za razliku od republika bivše zajedničke države, ponovo oživljava scenario progona, hapšenja i montiranih sudskih procesa protiv onih građana koji se zalažu za dobre i bratske odnose s Rusijom. Postavlja se logično pitanje da li ima budućnost zemlja u kojoj političke protivnike ubijaju, prebijaju, zatvaraju i proglašavaju državnim neprijateljima samo zato što se suprotstavljaju kriminalcima iz vlasti. Ponekad pomislim da nema... Ali u istom trenutku povjerujem da nas ne mogu sve pobiti, prebiti i uhapsiti ma koliko u tome bili odlučni i ma koliko za to imali podršku Amerike i njenih zapadnih saveznika koji se u svijetu žele predstaviti šampionima demokratije. Vraća li se u Crnu Goru 1948. godina, kada su sina huškali na oca, brata na brata, kuma na kuma, komšiju na komšiju? Vraćaju li se godine kada nas je ubijala mržnja, vraćaju li se godine za koje smo mislili da su za sva vremena ostale za nama? Može li Crna Gora pobijediti zlo koje se godinama uvozi kao korov koji se razmnožio u našim dušama i glavama i prijeti da uništi sjeme ljubavi i dobrote koje nas je vjekovima, uprkos svemu, činilo velikim narodom? Može li se Crna Gora sedamdeset godina kasnije odbraniti od oživljavanja politike Informbiroa, koja je mnoge porodice u Crnoj Gori zavila u crno i u kojoj su pojedini crnogorski poslušnici bili najodaniji podanici tadašnjim vlastodršcima u satanizaciji svoje braće? Da li to režim uvođenjem sankcija vjekovnim prijateljima i proganjanjem političkih neistomišljenika obilježava sedamdeset godina golootočke golgote?