-Piše: Dragan Mraović

„Umom Rossiю ne ponяtь; Aršinom obщim ne izmeritь; U neĐš osobennaя statь -

V Rossiю možno tolьko veritь.“ (F.I.Tюtčev)

Rusija će isporučivati, prema nekim projekcijama, oko 67 odsto količina gasa potrebnih zemljama EU, pa je moguć „energetski Šengen“ pri čemu je veoma važan planirani gasovod negdašnji „Južni tok“, a koji je danas izmijenjenog imena u „Turski tok“ za koji je Srbija bitna raskrsnica i strateško skladište. Ali, SAD pokušavaju da spriječe te energetske integracije na liniji Brisel-Moskva, na štetu EU i Srbije. U slučaju američkog uspjeha, EU i Srbija bi morale da kupuju skuplji gas, iako je američka ponuda (ucjena?) samo prevara, jer bi ta šarena laža vašingtonskog gasovoda, takozvanog „Nabuko“, bila apsolutno štetna, pošto bi se nudio gas čiji vlasnik nisu Amerikanci, dakle preko njih kao posrednika, što znatno poskupljuje nabavku i puni kaubojske džepove. Ali, i svi mogući izvori za taj gasovod su nedovoljni količinski, pa je ta obmana jasna svima koji neće da ćute, jer služi samo da evropskom komšiji crkne krava. Srbija bi izgubila ogroman novac od naplate taksi za gasovod, kao i moćni adut svoje energetske bezbjednosti i nezavisnosti od evroatlantista, što joj nudi aranžman sa Rusima koji ne traže od Srbije nikakve političke ustupke. Naravno, Amerima je trn u oku i njemački „Sjeverni tok“ sa zemljom najvećeg pravoslavlja.

Rusija raspolaže energijom, koja je uz hranu, najjači strateški adut u međunarodnim odnosima. Ali, EU, koja sebe prepotentno naziva „međunarodnom zajednicom“, klanjj se „Velikom bratu” na svoju štetu. A naši glavari, zanijeti evro-šargarepom i u strahu od atlantskog štapa, vode ljubav s EU i SAD, ali istovremeno flertuju sa Rusijom. Međutim, servilnošću „bez alternative“, prema Briselu i Vašingtonu, koji su nam nasilnom secesijom Kosmeta oteli oko 30 odsto rudnih i energetskih resursa, naši evroatlantisti pogoršavaju odnose sa Rusijom koja ima energiju i prijateljska osjećanja prema srpskom narodu. Iz pouzdanih ruskih izvora saznajemo da Rusija ima prijateljski stav samo prema srpskom narodu, dok nema simpatije prema evrounijatskim stremljenjima beogradskog režima, naročito na planu natoizacije. Ulaskom u NATO Srbija bi postala strateški i vojni neprijatelj Rusije, što je sa ruske strane jasno stavljeno na znanje Srbiji, a što treba da bude za nauk milogorskom režimu koji je već pretvorio Crnu Goru u moguću rusku raketnu metu. Naravno, NATO to zna i ima varijantu da u slučaju takvog sukoba Crna Gora bude prva žrtva. Ima NATO u tome iskustva, jer je prva žrtva njegove zločinačke agresije 1999. bio vojnik Saša Stajić iz kasarne „Milovan Šaranović“ u Danilovgradu. Podmetanjem Crne Gore kao žrtve, NATO ima u vidu izazivanje mržnje prema Rusiji.

I energetska bezbjednost Srbije je napadnuta u skladu sa dogovorom tajnih službi SAD, Velike Britanije i Njemačke, u Briselu, 2003, da Srbiju treba svesti na „prihvatljive granice“ beogradskog pašaluka. „Južni tok“ je eklatantni primjer za to. Evroatlantisti posebno žele da stave pod kontrolu i srpski dio Dunava lišavajući Srbiju kontrole nad tom vodenom saobraćajnicom i odsijecajući njene veze sa Crnim morem i Rusijom. Jer odvajanje Srbije od Rusije, bez prijema u EU, i dalje je cilj Brisela i Vašingtona o čemu svjedoči jedan briselski dokument iz 2001. godine. Ali, ti neoliberalni planeri gube iz vida poučne rime F. I. Tjutčeva: „Rusija ne može umom da se shvati/običnim metrom se izmeriti ne dâ/u Rusiju možeš samo vjerovati/njen pogled je čudan i čudno te gleda“. A, pošto i naša vlast nema uma da ovo shvati, ne može joj se ni vjerovati.

(Autor je nekadašnji generalni konzul SRJ u Bariju)

---