- Piše: Vuk Vuković

Prebukirani sve bržim informativnim protokom haotičnog univerzuma koji na sve strane izvještava sopstvenu katastrofalnost i pad u propast, neizbježno izdvajamo (možda i na jedan fetišizujući način, skalpom bez ostatka), onaj ton koji u informaciji apokaliptično odzvanja predstavljajući nam sve bliži strašni sud (prekid signala i urušenost protoka), konačnu tamu i urušavanje u ambis koji se širi pod ovim uzburkanim tlom. Spektakal smrti – to nas u prvom redu, uistinu, jedino i interesuje.
Ništa osim događaja zla ne uspijeva da preživi u našoj isprogramiranoj memoriji; usavršavajući se za jedan kraj kojim se, u stvari, sebi slatko svetimo, imamo čulo još samo za ono razarajuće, nehumano, ludačko... Umjetnost je tek prelazna faza. Zato se ucijelo i podižemo uz pomoć samodestruktivnog adrenalina, napajajući se „velikim“ željama koje su vještačke i, suštinski, besadržajne. (Ne stoji li slično i sa umjetnošću: izraz je gigantski, međutim, konzument je nulti. Poruka se bespoštedno ustremljuje na jedan prevaziđen svijet, onaj u sjenci, kojeg je proždrla nesposobnost da se neprestano transformiše iz ništa ni u šta... Vrtoglav i bez oslonca, univerzum je sam ô nesvjesno, struktura jezika, neuspostavljivi objekt.)
Mediji izranjaju iz svijeta koji, u osnovi i po svemu sudeći, o sebi više nema šta reći. (Primjer Sirija: gotovo da je to slučaj kinematografskih ruševina, u kojima prah dostiže vrhunac strasti, a smrt na djelu pokazuje kakav je instinkt ubilačke tehnologije. Apokalipsa nije košmarna, već ravna, pomirena, sedatizovana; tehnološki apsolutno ucijevčena, nalik je meduzi koja besciljno pluta hladnim, bezglavim i nezavršenim total-prostorom.)
S jedne strane pakao (nemislivog) Aušvica, s druge – ružičasti Diznilend mode i pornografije, djetinjstva i smrti, super sporta i nepogrešivog rata. Bilo da se radi o proizvodnji smrti ili proizvodnji zabave, aparat je jedan isti – mediji koji nasumično bljuju informacije da dostižemo vrhunac u sveopštoj orgiji koja se mrtvački cereka nad vlastitom ostatkom. Pa nije li to suština orgije: ne moći više razlučiti, odvojiti i razumjeti nesvodivu razliku između Dobra i Zla, Zabave i Smrti?!
Zapad je strvina koja pretrajava još jedino zahvaljujući tome što je u sebi likvidirala sve vrijednosti! Tako realnost više nije s onu stranu (nekakva inteligibilna stvar), već se sekundarno samoizmišlja, sve joj se prinosi na žrtvu – smrt je svuda oko nas, zato niko više ne vjeruje u nju, upravo se detaljano informišući o njenoj nadmoćnosti. Smrt je teleprisutna!
„Ništa novo na vidiku. Od početka epohe moderne, besmrtnost i stabilnost kao da su skliznuli u sfere efemernog, a efemerno se teško održava u odnosu na prazninu.“ (Federik Neira)
Virtualni i izmješteni, povezani tek porukama izvedenim iz diskursa reklame, za očekivati je da smo mumificirani i izbijeljeni, elektronski umreženi i informativno destabilizovani; krećući se po sjenci nad kosmičkom prazninom, uživamo u riziku iako nemamo šta da izgubimo; bog je opklada, gubitak je obostran!
Ništa nije onako kako se čini da jeste, jer istina je da ničeg nema! Neki oblik naučno-fantastičnog trijumfa mašine nad ozbiljnom, pa i drhtavom misijom religija... Međutim, podsvjesno ekranizovani, zahtijevamo da nam se sve pretoči u sliku, u rentgenski izvještaj, u čistu računicu.
Sve doskora sluđivali smo se svijetom koji propisuje snove (Holivud kao jedno veliko, božansko i bezbrižno dijete!), mističnim umiranjima po hotelskim sobama, zvjezdanim profesionalnim honorarima i zapadnim ukrasom anđeoskih šljokica... Ali, u deficitu pokretačkog događaja (onog koji je kraj svim događajima), provalili smo u informativni etar, od svega krenuli kreirati spektakal, pričom o nevinom kraju, koji ni po čemu ne zaslužujemo.
(Neprijatelj nas bombarduje informacijama o sebi (tako naučava naš „dobri“, moderni poredak), ugrožavajući tim postupkom spasonosno uređenje stvari, koje je po svemu izabrano da bude predvođeno od strane nas koji držimo glavnu riječ u dodijeljenom univerzumu. Pa opet, otkud onda ova sve dublja navučenost na realnost čiji je sadržaj po svemu poražavajući?! Odakle ova pustinja u kojoj je sve lutrija, orgija i smrt?!)