U sklo­pu knji­žev­ne tri­bi­ne „Ri­ječ s Dur­mi­to­ra” ko­ju već tra­di­ci­o­nal­no or­ga­ni­zu­je Knji­žev­ni klub Ža­bljak, odr­ža­na je pro­mo­ci­ja knji­žev­nih dje­la knji­žev­ni­ka Na­o­da Vu­ko­vi­ća. Pred broj­nom pu­bli­kom pro­mo­vi­sa­ni su naj­no­vi­ji ro­man „Ta­mo gdje bo­go­vi sa­nja­ju”, dru­go iz­da­nje, i zbir­ka pje­sa­ma „Dok vje­tro­vi ko­vi­tla­ju”. O ovim knji­žev­nim dje­li­ma, osim auto­ra, go­vo­ri­li su pro­fe­so­ri Sre­ten La­za­re­vić i Želj­ko Mi­ljić.
- Ro­man „Ta­mo gdje bo­go­vi sa­nja­ju” Na­o­da Vu­ko­vi­ća či­ni se da se po­ja­vlju­je u po­sled­njem tre­nut­ku. Pra­ši­na go­di­na, ne­u­mit­ni za­bo­rav, pa i od­nos no­vih ge­ne­ra­ci­ja pre­ma ne ta­ko dav­noj pro­šlo­sti, bi ono o če­mu go­vo­ri Na­o­dov ro­man, jed­no­stav­no „za­bo­ra­vi­li”. Na­od pred­sta­vlja po­sled­nju ge­ne­ra­ci­ju ko­ja tu pri­ču još mo­že, sreć­na je okol­nost što i umi­je, auten­tič­no is­pri­ča­ti.
Na­od je u ovom ro­ma­nu na li­jep na­čin sa­ču­vao pri­ču o ži­vo­tu, obi­ča­ji­ma, vri­jed­no­sti­ma, mje­ri­li­ma i tra­di­ci­ji to­ga „na­šeg” pra­dje­da ko­ji je ži­vio, bi­ti­sao, tra­jao, vo­lio, ra­đao se i umi­rao u jed­nom dru­gom vre­me­nu. On je ovim uči­nio uslu­gu i pre­ci­ma i po­tom­ci­ma - ka­že prof. Sre­ten La­za­re­vić.
Tom jed­no­stav­no­šću, is­ti­če da­lje La­za­re­vić, ko­ju mu je na­met­nuo isto ta­ko jed­no­stav­ni ži­vot dur­mi­tor­skih gor­šta­ka, do­sled­nim pra­će­njem obi­ča­ja, isti­ni­tim opi­som gru­bih i ne­mi­lo­srd­nih za­htje­va vre­me­na u ko­me su ži­vje­li, vre­me­na u ko­me oni ne tra­že ra­zu­mi­je­va­nje, mi­lost ili sa­ža­lje­nje, već to pri­hva­ta­ju kao ži­vot­nu ne­u­mit­nost. Na­od osva­ja či­ta­o­ca, osva­ja ga on i sa­mo na­zna­ka­ma ra­đa­nja i tra­ja­nja pra­ve lju­ba­vi, ko­je se ne­smje­lo, po­put vi­si­ba­be is­pod snje­žnog na­me­ta, po­ma­lja is­pod ži­vot­ne gru­bo­sti.
Iz­da­vač ro­ma­na „Ta­mo gdje bo­go­vi sa­nja­ju” je Ma­ti­ca srp­ska.
Go­vo­re­ći o zbir­ci pje­sa­ma „Dok vje­tro­vi ko­vi­tla­ju”. prof. La­za­re­vić ka­zao je da je autor „kao ne­ki sve­tac lu­ta­li­ca po dur­mi­tor­skom kav­ka­zu do mo­ra”.
- Nje­go­vi sti­ho­vi ni­je­su nje­go­va­ni ju­na­ci, pri­je su ep­ske gla­ve, pri­je su sr­ca ko­ja se to­pe u sa­mo­ći. On pi­še i osje­ća či­stim srp­skim je­zi­kom bol­nim, ali i je­zi­kom ko­ji se pro­te­že, zbo­ri i svje­tli Sve­to­sav­skom vje­rom i po­bo­žno­šću - ka­zao je La­za­re­vić.
Prof. Želj­ko Mi­ljić na­vo­di da pje­sme ni­je­su lan­ča­no po­ve­za­ne, te da su raz­vr­sta­ne u tri cje­li­ne.
- U pr­voj cje­li­ni je šest pje­sa­ma u ko­ji­ma pje­snik, ko­ri­ste­ći ni­za­nje ri­je­či ot­kri­va ne­slu­će­ne mo­guć­no­sti je­zi­ka, ri­tam, zvuk i me­lo­di­ju.na­red­nu cje­li­nu ove zbir­ke či­ne pje­sme ko­je ni­je­su sa­mo skup li­je­po slo­že­nih sti­ho­va i ri­je­či, već u nji­ma ima mno­go to­ga skri­ve­no­ga. Tre­ću cje­li­nu či­ni 17 pje­sa­ma u či­jim sti­ho­vi­ma je vi­dlji­va sva­ko­dne­vi­ca. U sva­koj od njih kao da su sve ener­gi­je je­zi­ka pro­bu­đe­ne da bi se do­se­gla ona vi­so­ka gra­ni­ca je­zič­kog sa­vr­šen­stva iza ko­je se pru­ža svi­jet su­štin­ske po­e­zi­je- ka­zao je Mi­ljić.
V.Š.


Svo­bo­di­ja­da

Udru­že­nja knji­žev­ni­ka Cr­ne Go­re u sklo­pu tri­bi­ne „Svo­bo­di­ja­da” u po­ne­dje­ljak u 20 ča­so­va or­ga­ni­zu­je po­et­sko ve­če pje­sni­ka Na­o­da Vu­ko­vi­ća u Dru­štvu cr­no­gor­sko-ru­skog pri­ja­telj­stva „Sve­ti Đor­đe” u Nik­ši­ću.
Vu­ko­vić je ro­đen u Me­ru­lji kod Ža­blja­ka 1932. go­di­ne. Autor je vi­še ra­do­va iz pro­svjet­no pe­da­go­ške stru­ke, kao i ne­ko­li­ko hu­mo­re­ski u ra­znim li­sto­vi­ma i ča­so­pi­si­ma. Ob­ja­vio je vi­še ro­ma­na i zbir­ki po­e­zi­je. Član je UKCG i pred­sjed­nik knji­žev­nog klu­ba „Ža­bljak”. Ži­vi na Ža­blja­ku i u Nik­ši­ću.
O po­e­zi­ji Na­o­da Vu­ko­vi­ća go­vo­ri­će Sre­ten La­za­re­vić i Mi­li­ca Ba­krač. Oda­bra­ne sti­ho­ve re­ci­to­va­će stu­dent­ki­nja sa Od­sje­ka za srp­ski je­zik i knji­žev­nost Ma­ri­ja Ja­nju­še­vić, a pu­bli­ci će se obra­ti­ti i autor.
L.N.