Pro­tje­ra­ni Đa­kov­ča­ni sa Ko­so­va i Me­to­hi­je sa­op­šti­li su da ne mo­gu da po­vje­ru­ju da su dr­ža­ve čla­ni­ce UN sprem­ne da da­ju na ču­va­nje pra­vo­slav­ne sve­ti­nje na KiM oni­ma ko­ji su u po­gro­mu 2004. go­di­ne pa­li­li i ru­ši­li te iste ma­na­sti­re i cr­kve.
– Ne mo­že­mo da po­vje­ru­je­mo da me­đu­na­rod­na za­jed­ni­ca mo­že da da bla­go­slov i na bri­gu srp­sko kul­tur­no na­sle­đe oni­ma ko­ji i dan-da­nas ka­meni­ca­ma na­pa­da­ju pra­vo­slav­ne sve­ti­nje, obi­ja­ju i pljač­ka­ju ih, na­vo­di se u pi­smu ko­je je Une­sku upu­ti­lo Udru­že­nje Đa­kov­ča­na. Oni pod­sje­ća­ju da su te na­še sve­ti­nje, ko­je im se da­nas ta­ko ola­ko da­ju, pod za­šti­tom Une­ska kao ugro­že­no kul­tur­no na­sle­đe.
– Isti­na je da su ugro­že­ni, pri­je sve­ga, od onih ko­ji su 1999. i 2004. god­ne na njih ba­ca­li ka­me­ni­ce, ba­klje, u cr­kve uno­si­li auto­mo­bil­ske gu­me i pa­li­li ih, ka­ko bi bi­li si­gur­ni da se pla­men ne­će la­ko uga­si­ti, a sve­ti­nje do te­me­lja iz­go­re­ti – is­ti­če se u pi­smu i upo­zo­ra­va da se nji­ma da­ju na ču­va­nje sve­ti­nje ko­je su ta­kav po­grom pre­ži­vje­le, a sve­šten­stvo u nji­ma i dan-da­nas ima raz­lo­ga da stra­hu­je za bez­bjed­nost. U pi­smu se Đa­kov­ča­ni pi­ta­ju i „da li je mo­gu­će da­ti na ču­va­nje na­še sve­ti­nje oni­ma ko­ji na­ma pra­vo­slav­ci­ma ne da­ju da po­sje­ti­mo te iste sve­ti­nje, da u nji­ma obi­lje­ži­mo vjer­ske pra­zni­ke, oni­ma ko­ji auto­bu­se Đa­kov­ča­na ga­đa­ju ka­me­ni­ca­ma sva­ki put ka­da iz Vi­so­kih De­ča­na kre­ne­mo u cr­kvu u Đa­ko­vi­ci, da li je mo­gu­će po­vje­ri­ti na ču­va­nje srp­ske sve­ti­nje oni­ma ko­ji su u Đa­ko­vi­ci sa ze­mljom 1999. go­di­ne srav­ni­li cr­kvu Sve­te Tro­ji­ce, i na nje­nom mje­stu na­pra­vi­li park”.
Pod­sje­ća­ju da su vje­kov­no ve­za­ni za ma­na­stir Vi­so­ki De­ča­ni i da da­ju pu­nu po­dr­šku igu­ma­nu ma­na­sti­ra ocu Sa­vi Ja­nji­ću i bra­ti­ji ko­ja ih je u naj­go­re vri­je­me do­če­ka­la ra­ši­re­nih ru­ku, bri­nu­la o nji­ma sva­ki put ka­da su na­pad­nu­ti na pu­tu u Đa­ko­vi­cu, na ula­zu u ma­na­stir Us­pe­nja pre­sve­te Bo­go­ro­di­ce u cen­tru gra­da.
– Mi Đa­kov­ča­ni smo se u De­ča­ni­ma kr­sti­li, vjen­ča­va­li, mo­li­li Ste­fa­nu De­čan­skom, a po­sli­je ra­ta, tu je če­sto bi­lo je­di­no mje­sto na ko­me bi na­šli mir i si­gur­nost, jer nam je ula­zak u naš ma­na­stir bio go­to­vo uvi­jek za­bra­njen – na­vo­di se u pi­smu i za­hva­lju­je brat­stvu ma­na­sti­ra Vi­so­ki De­ča­ni, ko­je je­di­no bri­ne o sta­ri­ca­ma ko­je i dan-da­nas ži­ve u ma­na­sti­ru Us­pe­nja Pre­sve­te Bo­go­ro­di­ce u Đa­ko­vi­ci.
– I jed­ni i dru­gi ži­ve u izo­la­ci­ji, iza zi­di­na ko­je ih di­je­le od ne­ka­žnje­nih ru­ši­te­lja. Ru­ši­te­lja, ko­ji­ma nji­ho­ve ži­vo­te i dra­gu­lje srp­ske kul­tur­ne ba­šti­ne, vi ko­ji po­dr­ža­va­te član­stvo Ko­so­va u Une­sko, da­je­te po­no­vo u ru­ke – za­klju­ču­je se u pi­smu Udru­že­nja Đa­kov­ča­na.M.Nj.