Mi­tro­po­lit cr­no­gor­sko-pri­mor­ski Am­fi­lo­hi­je oci­je­nio je da je opa­ko ovo vri­je­me u kome ži­vi­mo, jer ni­ka­da duh an­ti­hri­šćan­ski ni­je ta­ko tro­vao Evro­pu i Ame­ri­ku kao što ih tru­je da­nas. On je na pra­znik Pre­o­bra­že­nja Go­spod­njeg, 19. av­gu­sta, sa­slu­žio li­tur­gi­ju u cr­kvi po­sve­će­noj ovom pra­zni­ku na Ključ­kom Ta­vo­ru na Bje­la­si­ci. Tom pri­li­kom ka­zao je da an­ti­hri­šćan­ski duh tru­je i „ove na­še ovdje ko­ji su se do ju­če kla­nja­li la­žnom te­le­tu bolj­še­vič­kom”.
– Evo nas ov­dje, mi se kla­nja­mo ži­vo­me Bo­gu, nje­go­vu svje­tlost vječ­nu i ne­pro­la­znu ište­mo i za­do­bi­ja­mo od nje­ga, nje­go­vu isti­nu ži­vi­mo i nje­go­vim pu­tem ho­di­mo, na­u­čio nas Sve­ti Sa­va pu­tu ko­ji vo­di u ži­vot vječ­ni i vo­de nas da se pe­nje­mo u to­ku na­šeg zem­nog ži­vo­ta ono­me šta je vječ­no, šta je ne­pro­la­zno. Da se pe­nje­mo na go­ru Ta­vor­sku, Si­naj­sku, Aton­sku, da se pe­nje­mo na ključ Ta­vor­ski da ide­mo pre­ma ne­be­si­ma i da i na ze­mlji i na ne­bu u na­ma i kroz nas se pro­sla­vlja Bog vječ­ne svje­tlo­sti otac i sin i duh sve­ti – poručio je mi­tro­po­lit.
On je ka­zao da su ko­mu­ni­sti, ko­ji su ne­ka­da vla­da­li Cr­nom Go­rom, po­re­kli Bo­ga kao vječ­no do­bro, i ta­ko po­re­kli vječ­ni smi­sao usa­vr­ša­va­nja ljud­skog ži­vo­ta.
– A ne­moj­te da mi­sli­te da su ovi sad bo­lji. Još su go­ri ovi da­nas Evro­plja­ni iz Bri­se­la, još du­blje se kla­nja­ju de­be­lom cri­je­vu, kao pri­zna­ju Bo­ga ali sa­mo kao ukras, a je­di­no se kla­nja­ju svo­me de­be­lom cri­je­vu i svo­jim uži­va­nji­ma, vra­ća­ju se ono­me zbog če­ga je pro­pa­la ve­li­ka rim­ska ca­re­vi­na, gdje se ži­vje­lo po prin­ci­pu hlje­ba i iga­ra – re­kao je, iz­me­đu osta­log, Am­fi­lo­hi­je.
On je na­veo da je Pre­o­bra­že­nje Go­pod­nje ve­li­ki i ču­de­san dan o ko­jem je na­rod du­blje pro­mi­slio od mu­dra­ca.
– Na­rod je du­blji od mu­dra­ca kad ka­že da se na da­na­šnji dan pre­o­bra­ža­va i ka­men i vo­da, a ka­mo­li ljud­sko sr­ce i ljud­sko bi­će. Ako se čo­vjek pre­o­bra­ža­va i uz­ra­sta du­hov­no on­da je bli­ži car­stvu ne­be­skom. Ako čo­vjek ne uz­ra­sta on­da ni­je pra­vi čo­vjek, on je ro­đen za­to da bi ra­stao i da bi se peo na go­ru go­spod­nju. A ta go­ra je vječ­na go­ra, to je go­ra car­stva ne­be­sko­ga to je onaj vječ­ni grad Je­ru­sa­lim u ko­ji se vaz­nio Go­spod sa ze­mlje i za so­bom uz­nio i ze­mlju i sva stvo­re­nja i po­ka­zao im put da ho­de pre­ma nje­mu u vječ­no i ne­pro­la­zno car­stvo Oca i Sin i Du­ha sve­to­ga. Da se i oni obu­ku u svje­tlost onu nje­go­vu u ko­joj po­či­va i sam Bog otac i Sin i Duh sve­ti – re­kao je mi­tro­po­lit.
On je ka­zao da čo­vjek ni­je stvo­ren da bu­de is­pu­njen pra­zni­nom i sa­mo da se hra­ni hlje­bom.
– On­da bi sve­den bio ži­vot čo­vje­kov i sav nje­go­vo trud ov­dje na ze­mlji, što je go­vo­rio moj ujak Jo­vo Ba­kić, na de­be­lo cri­je­vo. On je go­vo­rio po­sle ra­ta oni­ma ko­ji su po­ri­ca­li Bo­ga, a htje­li su na­pre­dak ljud­skog dru­štva, ali za­sni­va­ju­ći do­bro ne na vječ­nom do­bru, ne na Bo­gu, već na svo­jim ide­ja­ma ljud­skim ko­je da­nas je­su, a sju­tra ni­su, na svo­jim za­ko­ni­ma i svo­jim za­mi­sli­ma za­sni­va­ju­ći i sve žr­tvu­ju­ći za ovaj ze­malj­ski hljeb i ze­malj­sku hra­nu. Pa je moj ujak go­vo­rio jed­nom ko­man­dan­tu, dra­gi moj Sa­vo Dr­va­lje­vi­ću, ka­da se va­ma de­be­lo cri­je­vo za­mo­ta oko vra­ta pro­pa­šće­te. Tač­no se to i do­go­di­lo, de­be­lo cri­je­vo. Vi­di­te šta je bi­lo od te ve­li­ke moć­ne ide­o­lo­gi­je ko­ja je go­spo­da­ri­la jed­no vri­je­me sud­bi­na­ma svi­je­ta. Po­re­kli Bo­ga kao vječ­no do­bro, po­re­kli taj vječ­ni smi­sao usa­vr­ša­va­nja ljud­skog ži­vo­ta. Ne­moj­te da mi­sli­te da su ovi sad bo­lji, još su go­ri ovi Evro­plja­ni iz Bri­se­la, još du­blje se kla­nja­ju de­be­lom cri­je­vu, kao pri­zna­ju Bo­ga ali sa­mo kao ukras, a je­di­no če­mu se kla­nja­ju svo­me de­be­lom cri­je­vu i svo­jim uži­va­nji­ma, vra­ća­ju se ono­me zbog če­ga je pro­pa­la ve­li­ka rim­ska ca­re­vi­na i tra­ži­la sa­mo hlje­ba i iga­ra – re­kao je iz­me­đu osta­log mi­tro­po­lit.
M.S.


Čo­vjek ni­je crv

U to­ku bo­go­slu­že­nja na Bje­la­si­ci mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je je bla­go­slo­vio slav­ski ko­lač po­vo­dom hra­mov­ne sla­ve i gro­žđe, ko­je se na Pre­o­bra­že­nje bla­go­si­lja po drev­nom cr­kve­nom pre­da­nju. U to­ku li­tur­gi­je, ru­ko­po­lo­žen je u čin đa­ko­na Ra­fa­il Da­rio Pa­di­lja Go­mez iz Me­de­lji­na, Ko­lum­bi­ja. On će bi­ti đa­kon u ta­mo­šnjoj pa­ro­hi­ji Pre­sve­te Tro­ji­ce.
U li­tur­gij­skoj pro­po­vi­je­di mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je je ka­zao da nam je ta­vor­ska svje­tlost ot­kri­la va­žnu isti­nu – da lju­di ni­je­su kao cr­vi i mra­vi ko­ji g­mi­žu po ze­mlji.
– Za­to je Bog i stvo­rio čo­vje­ka us­prav­nim, da ga­zi po ze­mlji, ali da ne­be­sa pri­zi­va, a ne­be­sa si­la­ze u nje­ga, da gla­vom do­di­ru­je ne­be­sa, a na ze­mlji da bu­de sta­men. A bi­će sta­men sa­mo ako ga ne­be­sa dr­že. Čo­vje­ku bi bi­lo bo­lje da je sa­mo mrav ili crv, uko­li­ko ne bi bio ve­zan za ne­be­sa. Jer ma­li crv ži­vi, a ne­ma svi­jest o to­me. A čo­vjek je bi­će ko­je ima ra­zum. Ako svo­jim ra­zu­mom shva­ti da mu je ži­vot sa­mo ovaj ov­dje, on­da je pro­klet čo­vjek – re­kao je mi­tro­po­lit Am­fi­lo­hi­je.