Lju­bi­te­lji i po­što­va­o­ci dje­la sli­kar­ke Mi­le Đer­ko­vić mo­gu po­gle­da­ti 20 nje­nih ra­do­va iz ci­klu­sa „Tra­že­nje lje­po­te” iz­lo­že­ne u pod­go­rič­koj ga­le­ri­ji „Art”.
O ra­do­vi­ma Đer­ko­vi­će­ve, na ko­ji­ma i da­lje pre­vla­da­va mo­tiv ma­sli­ne, a ko­ji isi­ja­va­ju po­seb­nu, mo­že se re­ći svje­tlo­snu ener­gi­ju, ti­pič­nu za uža­re­ni me­di­te­ran­ski dan, mr Ne­la Sav­ko­vić Vuk­če­vić je na otva­ra­nju re­kla da „pri­zi­va­ju mi­stič­ne ob­re­de obo­ža­va­nja dr­ve­ća, ri­tu­al­ne po­vor­ke ži­vih bo­ja, svet­ko­va­nje svje­tlo­sti...”
– Slu­ti­mo još i cvi­je­će i pti­ce i Pa­no­vu fru­lu, „jer ni­je bi­lo umjet­no­sti bez mi­to­lo­škog tla i ne­će je bi­ti bez ne­kog vje­ro­va­nja”, ka­že ve­li­ki nje­mač­ki fi­lo­zof. U ko­lo­ri­stič­koj po­žu­di, me­ta­fo­ri­kom ma­sli­ne, bez na­ra­ci­je, kroz oti­sak ko­re, kao vje­re u po­sto­ja­nost pri­ro­de, la­ko se pre­ne­se­mo u ne­ki fan­ta­stič­ni svi­jet, ta­ko drag Me­di­te­ra­nu. Ka­žu da još ima lju­di ko­ji vje­ru­ju u du­ho­ve dr­ve­ća, pa im se mo­le. Mi­la Đer­ko­vić oži­vlja­va svo­je ma­sli­ne to­plim li­kov­nim is­po­vi­je­sti­ma – re­kla je Sav­ko­vić Vuk­če­vić, se­kre­tar­ka za kul­tu­ru i sport Glav­nog gra­da.
Sli­kar­ka je uz ovu iz­lo­žbu za­pi­sa­la da se na sli­ka­ma ko­je je iz­lo­ži­la mo­že pre­po­zna­ti pod­ne­blje gdje ži­vi. Od­no­sno, da je na nji­ma sva lje­po­ta ne sa­mo ovog pod­ne­blja, već i sun­če­vog spek­tra, ko­ji na­sto­ji da pra­ti sve dok to sun­ce ne vi­di ka­ko si­ja u nje­nom mo­zgu.
- Bit­no je i ni­je bit­no što je na sli­ci... ti­ši­na uma. Lje­po­ta sun­če­vog spek­tra da­je mi vje­či­tu moć. Tu moć ja ko­ri­stim, to je tre­nu­tak i sli­ka je go­to­va – ka­že Mi­la Đer­ko­vić.
Sli­kar­ka do­da­je da je od po­čet­ka stva­ra­nja na kre­a­ci­ju tje­ra ne­mir, če­sto bo­lan. Ali, bez nje­ga ne bi po­sti­gla, ni­ti uspje­la u tra­ga­nji za lje­po­tom uma i lju­ba­vi.
Do­da­je da u mo­ti­vu ma­sli­no­vog dr­ve­ta pro­na­la­zi hra­mo­ni­ju utje­he, mi­ra, spo­koj­stva, ti­he sre­će. Sli­kar­ka u ka­ta­lo­gu na­vo­di da lje­po­ta bo­je i ob­li­ka ni­su do­volj­ni, da je ona u po­tra­zi ka unu­tra­šnjem zvu­ku, a ta umjet­nost iz­vi­re iz du­ha, i ot­kri­va ne­ki dru­gi svi­jet, ka­ko ob­ja­šnja­va.
- Umjet­nost je po­treb­na čo­vje­ku i ona je neo­p­hod­na, ona raz­mek­ša­va čo­vje­ka, ople­me­nju­je i uz­di­že, i či­ni sup­til­ni­jim, ja­čim u ži­vot­noj bor­bi. Bez umjet­no­sti ži­vot je pot­pu­no štur, a ka­ko ka­že je­dan Tur­ge­nje­vljev lik – u do­bru ljep­še, u zlu lak­še – na­vo­di Mi­la Đer­ko­vić.
Ž.J.


O sli­kar­stvu Mi­le Đer­ko­vić isto­ri­čar­ka umjet­no­sti Pe­tri­ca Du­le­tić je za­pi­sa­la da plat­na ove sli­kar­ke no­se smi­sao ži­vog me­đu­pro­ži­ma­nja Čo­vje­ka i otrg­nu­tog isječ­ka Pri­ro­de.
– Ma­sli­na u cen­tru nje­nog plat­na ni­je tek pu­ko sta­blo, već i svo­je­vr­sna ide­ja o tra­ja­nju i vre­me­nu. Kao sim­bol vje­kov­nog tra­ja­nja, pam­će­nja ži­vot­nih de­ša­va­nja, plod­no­sti, mi­ra, te po­bje­de nad tu­rob­nim si­la­ma, ma­sli­na za­u­zi­ma cen­tral­no mje­sto u cje­lo­kup­nom stva­ra­lač­kom opu­su ove umjet­ni­ce – pi­še Du­le­ti­će­va.